สวัสดีค่ะทุกคน
วันนี้อยากมาเล่าเรื่องความรักเล็กๆของตัวเอง ที่เริ่มต้นตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย และไม่เคยคิดเลยว่ามันจะยาวนานมาจนถึงตอนนี้

ตอนนั้นเราอยู่ม.5 เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรเลย วันหนึ่งก็ได้เจอกับเขา ผู้ชายที่ยิ้มทีโลกทั้งใบเหมือนจะสว่างขึ้น เขาเป็นคนเงียบๆชอหนั่งหลังห้อง ไม่ได้พูดเก่ง แต่มีสเน่ห์แปลกๆที่เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกดึงดูดขนาดนั้น

เราเริ่มจากการเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เวลามีงานกลุ่มก็จะได้เจอกันบ่อยขึ้น จนมีวันหนึ่งที่เขาเดินมาขอยืมหนังสือ แล้วก็บอกว่า ขอบคุณนะพรุ่งนี้เจอกัน แค่ประโยคธรรมดาๆนั่นแหละ แต่เราจำได้จนถึงตอนนี้

หลังจากนั้นก็เริ่มมีการคุยกันมากขึ้น โทรมาหา ส่งข้อความ จนวันหนึ่ง เขาก็สารภาพออกมาตรงๆว่าชอบเรา เราก็ไม่รู้จะตอบอะไร ได้แต่ยิ้ม แล้ววอกเขาว่า เราก็เหมือนกัน

ความรักช่วงมัธยมมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตนะคะ เราไม่ได้ไปเที่ยวไกล ไม่ได้ให้ของแพงๆ มีแค่ข้าวโรงอาหาร กับการเดินกลับบ้านด้วยกันหลังเลิกเรียน แต่ความรู้สึกมันลึกซึ้งและจริงใจมาก

วันนี้เราสองคนยังอยู่ด้วยกันค่ะ ผ่านช่วงมหาลัย การเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง แต่ทุกครั้งที่มองหน้าเขา เรายังเห็นรอยยิ้มของเด็กม.5คนนั้นอยู่เสมอ

แค่อยากมาแชร์ให้ทุกคนรู้ว่า บางครั้งความรักที่เรียบง่ายที่สุด อาจเป็นความรักที่มั่นคงและยาวนานที่สุดก็ได้นะคะ

ใครมีความรักในช่วงมัธยม มาเล่าแลกเปลี่ยนกันได้นะคะ อยากอ่านเรื่องของทุกคนค่ะ