คือเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเเต่ผมขอเขียนผสมการพพรรณา555ใช้คำดูดี
..
.
ผมก็เป็นเด็กม.ต้นคนหนึ่งที่ชอบผู้หญิง อกหักมาเเล้วหลายรอบตอนประถมไม่เคยขอใครเป็นเเฟนเพราะไม่กล้า กลัวคำตอบ เเต่วันนึงเข้าโรงเรียนมัธยมมันต่างจากประถมมาก ทำให้เราผ่านไปเจอใครมากมาย..
หลังจากการอกหักหมาดๆ จบป.6พอดีผมก็สอบเข้าโรงเรียนในนนทบุรีที่ดังพอสมควรได้ ชีวิตม.1ไม่มีอะไรมากไดัเข้าสังคมใหม่ๆปรับตัว จนถึงม.2มีการเลือกชมรม(ม.1ชมรมเชียร์)ผมเลยเลือกชมรมที่ผมไม่เก่งคือชมรมฟิสิกส์5555 พ่อเเม่บังคับด้วยเเหละ-.- เเต่ผมก็ตั้งใจเรียนนะถึงจะไม่ค่อยรู้เรื่อง พี่ในชมรมก็สอนกันสองสามคนคนอื่นก็นั่งคุยอยู่ข้างหลัง
ผมเริ่มเรียนเริ่มง่วงสักพักมีของเเข็งๆมาสะกิด
"น้องๆเซ็นชื่อยัง" พี่ผู้ชายคนนึงหน้าขาวๆบานน้อยๆปากเเดงๆดัดฟันตัวสูงไม่มาก555(สูงกว่าผม) ยิ้มให้ผมตอบรับยิ้มเขาพร้อมกับหยิบใบเซ็นชื่อมาเซ็นทันทีทำไมเราถึงไม่เคยเห็นพี่เขา ผมกลับบ้านผมก็นึกถึงรอยยิ้มนั้นตลอด ทำไมนะ?
ทุกครั้งที่ผมเข้าชมรมผมก็หาหน้าพี่เขาบางวันก็เจอบางวันก็ไม่บางวันก็เข้ามาเเปบเดียวเเล้วออกไป ผมเลยตามเขาไปอยากรู้ว่าเขาไปไหน โดยบอกพี่ในชมรมว่าผมท้องเสียค้าบบ
ก็พบว่าเขาไปเล่นบาสพี่เขาเล่นทุกวันเราก็เเอบมองเขาบนตึกคือมีห้องน้ำบนตึกเเล้วมองจากข้างบนห้องน้ำไปสนามบาสได้พอดี โรงเรียนเรามีการเก็บขวดใส่ตระกร้าสีห้องเราก็เก็บกันเเล้ววันนึงได้เยอะมากเราก็อาสาไปใส่ให้ เพราะมันอยู่ใกล้สนามบาส(ดูเเรด555ใครพอรู้ว่ารร.อะไร)
เราใส่บ่อยจนพี่เขาจำได้พี่เขาก็ทัก
"มาอ่อยคนในกนร.อ่อมาทุกวี่ทุกวัน" (สหกรณ์อยู่ใกล้สนามบาส)
"ป่าวมาอ่อยคนเเถวนี้เเหละ" (อ่อยจริงๆถถถ)
"5555อ่อๆเล่นบาสป่าวๆ"
"เล่นไม่เป็น"
"เดี๋ยวสอนให้"

พักเเปร๊บ