สวัสดีครับ ผมเคยใช้กระทู้นานมากๆแล้ว อาจลืมหรือผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยครับ
วันนี้ผมมีเรื่องระบาบความในใจ
ก่อนอื่นต้องบอกก่อน ผมอายุ 25 ทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง
เริ่มต้น ผมโตมากับตายาย ในชนบท จนเรียนถึง ม 1 ผมต้องย้ายมาอยู่บ้านในตัวเมือง
ซึ่งบ้าน มีพ่อเลี้ยงกับแม่ แล้วน้องสาวอีกคน ผมเป็นลูกติดของแม่ ส่วนน้องสาวผมเป็นพ่อกับแม่คนปัจจุบัน
ไม่รู้หรือยังไงอาจเป็นเพราะผมเป็นพี่ชายเลยต้องเสียสละอะไรหลายๆอย่าง ตรงนี้ผมเข้าใจ
บ่อยครั้งผมมีปัญหากับแม่ เรื่องที่ผมเกเรไปเที่ยวเล่นตามปะสาวัยรุ่น บางครั้งบางคราวผมก็โดนไล่ออกจากบ้าน (ไล่ผมเพราะทะเลาะกับพ่อเลี้ยง)
โดนไล่2-3วันแม่ผมก็ให้กลับมาบ้านเป็นแบบนี้มาตลอด ผมเข้าใจตอนนั้นผมเด็กผมไม่เคยสนใจอนาคตตัวเองผมมัวเล่นเที่ยวเหมือนเก็บกด เพราะผมเหมือนได้รับความใส่ใจน้อย
ผมไม่อยาก พูดถึงว่ารักลูกไม่เท่ากัน แต่ก็ต้องพูดแหละ แม่แท้ๆผมก็ไม่ได้ใส่ใจ พ่อเลี้ยงพูดตามตรงตอนนั้น 1 เดือนคุยกันครั้ง ตอนนั้นผมเด็กผมคิดว่ามันปกติของครอบครัว ต่างจากน้องสาวผมเป็นลูกรักของที่บ้าน ตายายผมแกก็เสียไปหลายปีแล้ว ผมตัวคนเดียวผมออกจากบ้าน ตั้งแต่อายุ 18 จนตอนนี้25จะเข้า 26 แล้ว ผมพักอยู่หอพัก ที่ห่างจากบ้านเพียงแค่ 5-6 กิโล ที่ทำงานผมสงสัยบ้านก็อยู่ใกล้ทำไมต้องอยู่หอ ผมอึดอัดผมตอบคำถามไม่ได้
ตอนนี้น้องสาวผมเรียนจบแล้วพาแฟนมาอยู่บ้าน แฟนน้องก็สงสัยทำไมผมเป็นลูกชายของบ้าน ทำไมไม่ได้อยู่บ้าน แฟนน้องสาวผมอาสาให้ผมไปอยู่บ้านด้วยกัน ตอนแรกผมลังเล แต่ผมก็ตอบตกลง เราได้คุยกันทั้งบ้าน สีหน้าแม่ผมคือไม่อยากให้อยู่บ้าน พ่อเลี้ยงผมก็ลังเล
(ปล 1 พูดตามตรง เขาอยากอยู่ในครอบครัวของเขา) ผมน้อยใจมาก ผมเป็นผู้ชายผมต้องแอบไปร้องไห้
วันนั้นน้องสาวกับแฟนน้องตื่นเต้นที่ผมจะไปอยู่บ้าน ตัดภาพมาตอนนี้ไม่มีใครคุยเรื่องนี้กันแล้ว ไม่รู้ทำไมแม่ผมพ่อเลี้ยงผมไม่ให้อยู่บ้าน
แต่ผมรู้ว่า…ตอบไปแล้ว ปล 1 ……ผมมานั่งทบทวนชีวิตตอนนี้ผมมีการงานมั่นคงดูแลตัวเองได้ หลายครั้งที่ผมน้อยใจผมก็อยากฆ่าตัวตาย ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม แต่ก็ได้แค่คิดแต่คิดทุกวัน อย่างน้อยน้องสาวผมก็แอบซัพพอตผมบ้างบางครั้ง
( ปล 2 ช่วงเวลาออกจากบ้านตั้งแต่อายุ 18-25 พ่อเลี้ยงกับแม่ไม่เคยติดต่อผมเลยสักครั้งมีแค่น้องสาวที่ติดต่อผม..)
ผมไม่เคยมีเซฟโซน มันฝังใจอะครับ ผมไม่รู้จะพูดยังไง ผมคิดมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ว่าที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงกับแม่ไม่เอาผมเพราะผมเกเรดื้อ
โตมาก็ได้คำตอบแล้ว
เกิดมาก็โดนดุโดนว่ามาตลอด มันฝังใจนะครับถ้าเจอกับตัว ทุกวันนี้ผมไปทำงานกลับหอไม่ยุ่งกับใคร กลายเป็นคนเก็บตัวอยู่กับความคิดตัวเองในโลกของตัวเองเซฟโซนคือห้อง 4 เหลี่ยมเล็กๆ
ว่ากันตามตรงผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ ผมไม่รู้จะพิมยังไง พิมไปน้ำตาไหลไป ผมเริ่มสับสนแล้วพอดีกว่า
ผมพิมอะไรตกไปหรือพิมงงๆก็ขอโทษด้วยนะครับ แค่อยากระบาย อยากมีเพื่อนคอยรับฟังเฉยๆครับ
ขอให้เพื่อนๆพี่ๆที่ได้เข้ามาอ่านแฮปปี้กับชีวิตนะครับ
ปัญหาเรื่องครอบครัว
วันนี้ผมมีเรื่องระบาบความในใจ
ก่อนอื่นต้องบอกก่อน ผมอายุ 25 ทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง
เริ่มต้น ผมโตมากับตายาย ในชนบท จนเรียนถึง ม 1 ผมต้องย้ายมาอยู่บ้านในตัวเมือง
ซึ่งบ้าน มีพ่อเลี้ยงกับแม่ แล้วน้องสาวอีกคน ผมเป็นลูกติดของแม่ ส่วนน้องสาวผมเป็นพ่อกับแม่คนปัจจุบัน
ไม่รู้หรือยังไงอาจเป็นเพราะผมเป็นพี่ชายเลยต้องเสียสละอะไรหลายๆอย่าง ตรงนี้ผมเข้าใจ
บ่อยครั้งผมมีปัญหากับแม่ เรื่องที่ผมเกเรไปเที่ยวเล่นตามปะสาวัยรุ่น บางครั้งบางคราวผมก็โดนไล่ออกจากบ้าน (ไล่ผมเพราะทะเลาะกับพ่อเลี้ยง)
โดนไล่2-3วันแม่ผมก็ให้กลับมาบ้านเป็นแบบนี้มาตลอด ผมเข้าใจตอนนั้นผมเด็กผมไม่เคยสนใจอนาคตตัวเองผมมัวเล่นเที่ยวเหมือนเก็บกด เพราะผมเหมือนได้รับความใส่ใจน้อย
ผมไม่อยาก พูดถึงว่ารักลูกไม่เท่ากัน แต่ก็ต้องพูดแหละ แม่แท้ๆผมก็ไม่ได้ใส่ใจ พ่อเลี้ยงพูดตามตรงตอนนั้น 1 เดือนคุยกันครั้ง ตอนนั้นผมเด็กผมคิดว่ามันปกติของครอบครัว ต่างจากน้องสาวผมเป็นลูกรักของที่บ้าน ตายายผมแกก็เสียไปหลายปีแล้ว ผมตัวคนเดียวผมออกจากบ้าน ตั้งแต่อายุ 18 จนตอนนี้25จะเข้า 26 แล้ว ผมพักอยู่หอพัก ที่ห่างจากบ้านเพียงแค่ 5-6 กิโล ที่ทำงานผมสงสัยบ้านก็อยู่ใกล้ทำไมต้องอยู่หอ ผมอึดอัดผมตอบคำถามไม่ได้
ตอนนี้น้องสาวผมเรียนจบแล้วพาแฟนมาอยู่บ้าน แฟนน้องก็สงสัยทำไมผมเป็นลูกชายของบ้าน ทำไมไม่ได้อยู่บ้าน แฟนน้องสาวผมอาสาให้ผมไปอยู่บ้านด้วยกัน ตอนแรกผมลังเล แต่ผมก็ตอบตกลง เราได้คุยกันทั้งบ้าน สีหน้าแม่ผมคือไม่อยากให้อยู่บ้าน พ่อเลี้ยงผมก็ลังเล
(ปล 1 พูดตามตรง เขาอยากอยู่ในครอบครัวของเขา) ผมน้อยใจมาก ผมเป็นผู้ชายผมต้องแอบไปร้องไห้
วันนั้นน้องสาวกับแฟนน้องตื่นเต้นที่ผมจะไปอยู่บ้าน ตัดภาพมาตอนนี้ไม่มีใครคุยเรื่องนี้กันแล้ว ไม่รู้ทำไมแม่ผมพ่อเลี้ยงผมไม่ให้อยู่บ้าน
แต่ผมรู้ว่า…ตอบไปแล้ว ปล 1 ……ผมมานั่งทบทวนชีวิตตอนนี้ผมมีการงานมั่นคงดูแลตัวเองได้ หลายครั้งที่ผมน้อยใจผมก็อยากฆ่าตัวตาย ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม แต่ก็ได้แค่คิดแต่คิดทุกวัน อย่างน้อยน้องสาวผมก็แอบซัพพอตผมบ้างบางครั้ง
( ปล 2 ช่วงเวลาออกจากบ้านตั้งแต่อายุ 18-25 พ่อเลี้ยงกับแม่ไม่เคยติดต่อผมเลยสักครั้งมีแค่น้องสาวที่ติดต่อผม..)
ผมไม่เคยมีเซฟโซน มันฝังใจอะครับ ผมไม่รู้จะพูดยังไง ผมคิดมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ว่าที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงกับแม่ไม่เอาผมเพราะผมเกเรดื้อ
โตมาก็ได้คำตอบแล้ว
เกิดมาก็โดนดุโดนว่ามาตลอด มันฝังใจนะครับถ้าเจอกับตัว ทุกวันนี้ผมไปทำงานกลับหอไม่ยุ่งกับใคร กลายเป็นคนเก็บตัวอยู่กับความคิดตัวเองในโลกของตัวเองเซฟโซนคือห้อง 4 เหลี่ยมเล็กๆ
ว่ากันตามตรงผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ ผมไม่รู้จะพิมยังไง พิมไปน้ำตาไหลไป ผมเริ่มสับสนแล้วพอดีกว่า
ผมพิมอะไรตกไปหรือพิมงงๆก็ขอโทษด้วยนะครับ แค่อยากระบาย อยากมีเพื่อนคอยรับฟังเฉยๆครับ
ขอให้เพื่อนๆพี่ๆที่ได้เข้ามาอ่านแฮปปี้กับชีวิตนะครับ