หนูมีเรื่องจะปรึกษาพี่ๆค่ะ หนูไม่รู้ว่าอาการที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไรและยังหาทางแก้ไม่ได้ด้วยค่ะยิ่งอยู่นับวันยิ่งจะบ้า มีอยู่รอบนึงที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันแรงมากๆเลยค่ะ สาเหตุคงจะมาจากพี่ชายที่เรียนไม่จบน้องหนูก็แทบไม่เรียนเลยบวกกับปัญหาการเงินมันทำให้หนูฉุดคิดได้ว่าถ้าหนูไม่เกิดมาภาระคงไม่เยอะขนาดนี้แต่ถ้าหนูไม่เกิดน้องก็คงจะไม่ได้เกิดเหมือนกันพ่อชอบพูดค่ะว่าเพราะพ่อกับแม่พลาดมีพวกหนูเร็วสภาพก็เลยเป็นอย่างงี้ถ้าไม่มีลูกเมียนะป่านนี้หน่ะรวยไปแล้วถึงขั้นบอกจะหนีไปบวชไม่ก็จะอยากรีบๆตายไปแม่ก็พูดเชิงๆนี้บ่อยขอบอกใว้ก่อนว่าหนูเป็นลูกคนกลางค่ะ และทุกครั้งที่พูดมักจะมีแค่หนูที่นั่งอยู่ตรงนั้นหนูรับรู้ปัญหาแต่หนูไม่สามารถแก้ปัญหาได้เลยค่ะบ้างทีก็คิดอยากจะเเทงตัวเองให้ตายไปเลยตั้งแต่เด็กยันโตหนูแทบไม่เรียกร้องอะไรเลยพยายามเก็บจากค่าขนมตลอดแต่ก็มักจะโดนยืมแล้วก็ไม่ได้คืนอีกเลยจะว่าหนูเป็นเด็กเก็บกดก็ได้ค่ะ จริงๆหนูโดนกดดันจากย่าตั้งแต่เด็กแล้วค่ะด้วยความที่เป็นหลายสาวคนเดียวแถมย่ายังหัวโบราณอีก หนูรู้ตัวว่ามันเริ่มมาหนักช่วงม.3 เกรดหนูตกเละเลยค่ะหนูเครียดมากแบบหัวจะระเบิดแถมหนูไม่เคยมีความฝันเรื่องเรื่องอาชีพในอนาคตเลยค่ะอยากเรียนต่อที่ไหนรึอยากทำอะไร​
ไม่ใช่ว่าไม่คิดแต่หนูแค่ไม่รู้ว่าหนูชอบอะไรหนูพยายามหารึดูตามยูทูปสุดท้ายมันก็ไม่ได้อะไรเลยค่ะ
ม.4หนูตัดสินใจเข้าสายอาชีพตามที่พ่อบอกค่ะพ่อบอกหัวหนูไปเรียนสามัญไม่ไหวหนูก็ตกลงไปสาขาอะไรพ่อเป็นคนกำหนดหมดเลยค่ะจริงๆอยากไปอีกสาขาแต่ก็นั้นแหละพ่อวางแผนไว้หมดแล้วค่ะพ่อเอาแต่บอกให้หนูสานฝันที่พ่อทำไม่ได้ให้หน่อยตลอด พ่อหนูหมดหวังกับพี่คนโตแล้ว จริงๆครอบครัวหนูอบอุ่นมากค่ะถ้าไม่ใช่ช่วงทะเลาะกัน😊
เอาตรงๆหนูเหมือนพี่คนโตเลยค่ะพี่หนูแทบไม่ทำอะไรนอกจากแต่วรถไปวันๆขับออกไปก็ตำรวจจับอีกเสียค่าปรับหมื่นตลอด หนูต้องเสียสละทุกอย่างตลอดเลยคะความคิดเห็นของหนูไม่สำคัญหรอคะ
ช่วงกลางเทอมหนูหน้ามืดตามัวไปหมดเลยค่ะทุกอย่างที่พยายามเหมือนสูญเปล่า พ่อเรียกไปคุยแล้วก็บอกว่า เรียนแค่นี้ยังตกแล้วจะไปเข้ามหาลัยดีๆได้ไงลาออกไหมจริงๆ(หนูสอบวิชาคณิตตกวิชานึงค่ะ😋) จริงๆพ่อพูดแรงอยู่นะคะแต่หนูขอใช้เป็นคำพุดหนูพูดแทนนะคะพอดีที่บ้านเคร่งคำหยาบ
และใช่ค่ะพ่อเผาของที่หนูชอบทิ้งหมดเลยค่ะแต่หนูคิดว่าหนูสมควรแล้วเพราะเกรดตกเลยไม่ได้คิดอะไรหลังจากนั้นค่ะ หลังๆอาการหนูเริ่มออก หนูไปบอกเพื่อนสนิทคนนึงว่าหนูป่วยเป็นโรคร้ายแรงค่ะหลังจากแกล้งอยู่แค่วันสองวันหนูก็เลิกค่ะจริงๆตอนนั้นก็รู้สึกเหมือนอยากเรียกร้องความสนใจจากใครสักคนเลยกุเรื่องขึ้นแต่ในใจรำคราญตัวเองมากค่ะทำอะไรไม่ได้สักอย่างเวลามองหน้าคนในครอบครัวมักจะหงุดหงิดแบบบอกไม่ถูกเห็นละอยากวิ่งไปโดดระเบียงเลยค่ะฟิวนั้นแต่ที่ยังอยู่ทุกวันนี้เพราะกลัวแม่เสียใจค่ะ
จริงๆเนื้อหาข้างบนแค่ระบายค่ะ เนื้อหาจริงๆคือ หนูชอบโทษตัวเอง  บางทีก็อยากทำร้ายตัวเองบางครั้งแต่ก็ไม่ชอบเลือดเลยไม่ทำ เบื่อหน่ายกับทุกอย่างเฉยๆกับการทำทุกอย่างเลยค่ะเหมือนหมดช่วงโปรโมชั่นแล้ว บางทีก็หัวร้อนแบบเลือดขึ้นหน้าเลยกับเรื่องเล็กๆโฟกัสอะไรนานๆเริ่มจะไม่ได้แล้วค่ะอยากจะคิลหมาแถวบ้านทิ้งสักตัวแต่ก็ไม่ได้ทำค่ะ(จริงๆแมวหนูตายเพราะหมาคนแถวบ้านเยอะมากค่ะแต่เขาไม่รับผืดชอบอะไรเลยเขาบอกว่าหมามันไม่รู้เรื่องอาจจะเป็นเหตุผลรึป่าว)
เหตุผลที่ยังอยู่ทุกวันนี้คือ อยากสานฝันให้พ่ออยากให้พ่อกับแม่พูดกับหนูสักครั้งว่าหนูเก่งแล้วหนูทำได้ดีมาตลอดพ่อกับแม่รักลูกนะไรเงี้ย
ไม่อยากเอาไปเล่าในเพื่อนฟังด้วยค่ะหนูไม่อยากได้รับความสงสารจากใครที่แค่หนูพูดยังมองจิกหนูอยู้เลยอยู่ในบ้านหนูเหมือนเป็นเงาเลยค่ะพี่ๆบทบาทหนูมีแค่เรียนหรอคะเดี๋ยวนี้ชักจะเกลียดตัวเองแล้วค่ะ หนูไม่อยากให้พ่อกับแม่พูดว่าตายบ่อยๆด้วยค่ะหนูกลัวว่ามันจะเกิดขึ้น อยากลองพูดสักครั้งกับพ่อแม่ว่าหนูรักพ่อกับแม่นะรักพี่กับน้องด้วยแต่หนูเหนื่อยแล้วขอบคุณพี่ที่มาอ่านกระทู้หนูนะคะ อวยพรให้วันพรุ่งนี้พี่ๆยิ้มกันเยอะๆนะคะ😄
ปล.ตัวอักษรพิมไป3333ตัวค่ะหวยจะออกไหมคะ55