ในเขตชานเมืองของกรุงเทพฯ ครอบครัวชาวซูดานพ่อแม่ลูกรวมทั้งสิ้น 5 ชีวิต
ที่หนีภัยสงครามออกจากบ้านเกิด มาลี้ภัยในเมืองไทยเพื่อหวังเป็นทางผ่านในการทำเรื่องต่อไปยังประเทศที่สาม
อาศัยร่วมกันกับแรงงานต่างด้านคนอื่นๆในแฟลตห้องเล็กๆ ตั้งแต่ปี 2013 เป็นต้นมา
พวกเขาต่างเฝ้ารอคอย รอเวลาที่จะได้ย้ายไปยังแผ่นดินใหม่ที่พร้อมต้อนรับพวกเขาด้วยใจจริง



“รอวัน” (Hours of Ours) ภาพยนตร์สารคดีผลงานของ คมน์ธัช ณ พัทลุง
คนทำหนังที่ต้องการนำเสนอเรื่องราวของผู้อพยพจากซูดานที่ต้องมาใช้ชีวิตในเมืองไทย
เป็นเวลานานหลายปีโดยไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เป็นเช่นนั้น แต่การที่จะทำเรื่องเพื่อลี้ภัยต่อไปยังประเทศที่สามของพวกเขา
ก็ยากเย็นแสนเช็ญและต้องใช้เวลามากเหลือเกิน นี่คือสารทั้งหมดของหนังเรื่องนี้



จากการมาเพียงแค่เหมือนเป็นจุดพักเพื่อก้าวไปต่อ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่สามารถไปไหนได้สักที
ทำให้สมาชิกทั้ง 5 คนในครอบครัวนี้ จำเป็นต้องดำเนินชีวิตต่อไป จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี
สถานการณ์บังคับให้พวกเขาต้องดำรงชีวิตต่อไปให้ได้ โดยที่เด็กๆทั้ง 3 ได้เรียนหนังสือชั้นประถมอ่านออกเขียนภาษาไทยได้
แต่คนเป็นพ่อแม่ต้องพยายามเก็บตัวอยู่ในบ้านเพราะการออกไปข้างนอกแต่ละครั้ง
มีโอกาสที่จะโดนจับตัวได้สูงข้อหาหลบหนีเข้าประเทศ (คืออยู่นานกว่าที่กฎหมายกำหนด)



พ่อแม่สื่อสารกับคนภายนอกด้วยภาษาอังกฤษ คุยกับลูกๆด้วยภาษาซูดานเพื่อไม่ให้พวกเขาหลงลืมถึงถิ่นฐานที่จากมา
แต่ด้วยความที่เด็กๆเริ่มเติบโตมากขึ้น ความคุ้นเคยกับสังคม สิ่งแวดล้อมรอบตัวทำให้ลูกๆทั้งสามเริ่มคุ้นชินกับความเป็นไทยมากขึ้นทีละนิดๆ



เป็นหนังสารคดีที่นำเสนอภาพชีวิตประจำวันของสมาชิกในครอบครัวนี้
โดยที่มีผู้กำกับอย่างคมน์ธัช คอยพูดคุยสอบถามเรื่องราวต่างๆ แต่ที่ผมชอบไม่ใช่คำถามของคมน์ธัช
หากแต่เป็นคำถามย้อนกลับของคนเป็นแม่ของครอบครัวนี้ที่ถามตัวผู้กำกับเองว่า
เขากลับมาเมืองไทยแล้วรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง (ด้วยความที่ผู้กำกับใช้ชีวิตทำงานในสหรัฐฯมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง)



มันคือคำถามที่ย้อนให้เราหวนคิดถึงบ้าน ความผูกพันกับบ้านเกิดเมืองนอน ถิ่นที่อยู่..
บ้านที่พวกเขาไม่มีโอกาสจะได้กลับไปเนื่องมาจากปัญหาสงครามกลางเมืองที่ยืดเยื้อมาเป็นระยะเวลานาน
ผู้คนทั่วทั้งซูดานต่างต้องระเหเร่ร่อนจากบ้านเกิดเพื่อหนีไปใช้ชีวิตยังประเทศอื่นเพื่อมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม
แน่นอนว่าไม่มีใครอยากจากบ้านตัวเองกันหรอกครับ แต่ในเมื่อไม่มีทางอื่นที่ดีกว่านี้ จะทำอย่างไรได้



นอกจากนี้เราจะได้เห็นถึงปัญหาของผู้อพยพที่มาพึ่งไทย หวังเป็นที่พักพิงชั่วคราวก่อนที่พวกเขาจะย้ายไปยังที่อื่น
แต่เนื่องจากเรื่องของกฎหมายและขั้นตอนในการดำเนินการหลายอย่างทำให้ยังมีครอบครัวอีกมากที่เหมือนในหนังเรื่องนี้
ต้องตกหล่นตกค้างอยู่ในประเทศไทยอีกเป็นจำนวนมาก ประเทศที่พวกเขาบอกว่าแม้จะเป็นแผ่นดินที่ดี สวยงาม ..
แต่มันยังไม่ใช่บ้านที่แท้จริง...สำหรับพวกเขา



รอวัน คือภาพสะท้อนของปัญหาสังคมอีกมิติในมุมมองของครอบครัวเล็กๆที่มีสมาชิก 5 คน
แต่จุดเล็กๆนี้มันโยงรวมไปถึงมุมกว้าง ไปยังโลกที่เต็มไปด้วยการรบราฆ่าฟันแก่งแย่งชิงดี
ทำให้มีคนอีกนับล้านๆ ที่แม้จะคิดถึงบ้านสักปานใด ก็ไม่สามารถกลับไปได้.. ได้แค่ฝัน หวัง และรอวัน ที่ไม่รู้จะอีกนาน...เท่าใด

ขอให้ทุกท่านเดินทางปลอดภัย ทั้งที่ไปเที่ยวและที่ต้องกลับบ้าน
มีความสุขกับครอบครัวและคนที่ตนรักในเทศกาลสงกรานต์นี้นะครับ


เพราะหนังมันฝังใจ


=== ทิ้งท้ายครับ หนังที่ดีสำหรับตัวเรา แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้ดีและไม่ได้ถูกใจสำหรับใคร
ซึ่งอยู่ที่ความชอบของแต่ละบุคคล ภาพยนตร์ก็เหมือนอาหารล่ะครับ อยู่ที่เราเลือกที่จะอยากชิมรสชาติแบบไหนเท่านั้นเอง ===