ตามหัวข้อเลยค่ะ พอโดนกับตัวเลยเกิดความสงสัยเพราะตั้งแต่เด็กพ่อแม่เราไม่เคยคาดหวังอะไรจนเข้ามหาลัยก็ไม่มีปัญหาเรื่องการเรียนต่อ แต่ครอบครัวทางฝั่งพ่อคือน้าและย่า บอกว่าต้องเรียนให้ได้ เกรด d ทุกวิชา เขาบอกว่าถ้าเรียนไม่ได้เกรด d จะเรียนไปทำไมเรียนไปก็โง่ ยิ่งวิชาหลักก็ต้องทำให้ได้ เราเข้าใจนะว่าเกรดมันมีผลต่อการงานในอนาคต อันนี้เรารู้อยู่แล้วแต่คือน้าเราแกบอกว่าก็ต้องทำให้ได้สิในเมื่อเข้ามาแล้ว
แต่นี่เราแค่ปี1 เอง ก็กดดันกันแล้วเหรอ ความสุขที่คิดจะตั้งใจเรียนเช้าคณะที่ตัวเองชอบ แต่กลับต้องมานั่งเสียน้ำตาเพราะคำพูดคนในครอบครัว
พอเราไปบอกแม่ แม่ก็แค่ปลอบใจแต่แม่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทางว่าเราก็ไม่ได้ชอบแม่ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว ทั้งเรายังเป็นพี่คนโตโดนโขกสับด่าทอจากย่ามาตั้งแต่เด็กๆ เวลาแกมาบ้านเราคำเดียวที่แกพูดได้คือทำไมไม่ทำงานบ้านนั้นนี้ คือท้ออ่ะ เรา19 ปีเองนะ หอก็เขาไม่ให้ไปอยู่ไกลด้วย หาให้ติดกับน้า ห่างกันได้แค่5 ก้าวเอง  แต่ไกลมอมาก รถก็ไม่มี เราต้องพยายามด้วยตัวเองหมด เสียค่ารถก็เงินพ่อแม่อีก สงสารแม่แม่ต้องมาลำบากเพราะเรา ค่ารถไปกลับก็เป็น100
เรามีความคิดนะถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้แม่อยู่ใกล้ย่าเลยแม้แต่นิดเพราะเวลาย่ามาแต่ละทีสายตาคำพูดที่พูดกับแม่มันก็ไม่ควรออกจากปากของแม่ผัวอ่ะ  แต่คงทำไรได้ไม่มากอยู่ดี สมัยก่อนเราเข้าใจนะเพราะเศรษฐกิจสมัยก่อนไม่ได้รุ่งเรืองเหมือนตอนนี้ พ่อกับแม่ก็ไม่ได้รักกันเพราะความรักมาก่อน เพราะครอบครัวโดนจับคลุมถุงชนทำให้พ่อแม่มีปัญหากันบ่อยมาก  เราควรทำยังไงดีกับผลการเรียน เราว่าเราทำเต็มที่แล้วนะ ต่ำสุดก็ได้ b แล้วจะทำยังให้แม่เลิกทุกข์แบบนี้ซะที เราไม่อยากให้ย่าต้องมาพูดมำร้ายจิตใจแม่ เราอยู่กับแม่มาตั้งแต่ยังเล็กเราเลยรู้นิสัยของแม่ว่าถ้าแม่เส้าแม่จะเงียบทันที แถมย่าเราแกไม่ฟังใครด้วย แกเอาความคิดของตัวเองเป็นหลักเลย แม้แต่พ่อยังต้องฟังแก