ทุกคนตอนนี้เราเครียดหาทางออกไม่ได้มันตันไปหมด เราเป็นโรคจิตเวชมา4ปีแล้วเราไม่รู้จะหันหน้าหาใครไม่มีใครเข้าใจเราบอกคนเป็นแม่เขาก็บอกว่าอย่าไปคิดว่าตัวเองป่วยคนมันจะเป็นยังไงก็อยู่กับความคิดสิอย่าไปคิดลบเห้อไม่ใช่ว่าไม่เคยลองนะไอ่เรื่องพยายามไม่คิดลบแล้วยังไงสถดท้สยมันก็หมดไฟกลับมาเป็นเหือนเดิมเป็นการไม่นอมรับตัวเองมองข้ามความรู้สึกตัวเองถ้าคนมันทำได้ขนาดนั่นโลกนี้ไม่มีคนป่วยจิตแล้วล่ะคงไม่ต้องมีโรงบาลไม่ต้องมีจิตแพทย์ไม่ต้องมียารักษาแล้วล่ะมันไม่ได้ง่ายไง

เขาทำงานที่กรุงเทพไม่ได้อยู่ที่บ้าน เราอยู่กับพ่อกับแม่ของเขา  คนที่เป็นตาเขาก็บอกว่ามันเป็นโรคสันดานนั่นล่ะแต่ก่อนตอนเด็กๆไม่เป็น คือมันจะเกิดขึ้นตั้งแต่เกิดเลยหรอวะ เป็นแล้วก็ต้องเข้าใจสิว่าเป็นไม่ใช่สันดานล้วนๆเราคงพูดไรไม่ได้ละเดี๋ยวจะฆ่าเราเขาคิดว่าเป็นสันดานๆ  ​ซึ่งมันหนักใจมากนะเอาจริงการที่เป็นแบบเนี่ยแล้วมาโดนเข้าใจว่าเป็นสันดานคือนิสัยสันดานส่วนตัวคนเรามันมีแหละด้านชั่วๆ แต่แบ่งไม่ออกออวะว่ามันคือโรค  เราหนักใจอะทุกคนเราก็อยู่ที่บ้านเขาเขาก็พูดแต่ถ้าไม่เปลี่ยนสันดานแบบนี้กูจะฆ่า จะหนีไปไหนก็ไปไม่ต้องอยู่ที่บ้านกู บ้านหลังนี้มันบ้านกูถ้าอยากอยู่ก็เลิกเป็นแบบนี้  แล้วเราจะเลิกยังไงล่ะทุกคน
อยากลเราเป็นแบบนี้ไปแล้วเราต้องมาโกหกตัวเองว่าเราไม่ได้ป่วยหรอมองข้ามตัวเองข่มความรู้สึกไว้แบบนี้หรอมันเป็นที่สมองของคนอะมันบังคับได้หรอสมองผิดปกติมันสั่งการไม่เหมือนคนปกตินะ  เราไม่ได้อยากเจ็บตัวเพราะเขาเเหมือนจะทำจริงเลยแหละที่เราไม่เปลี่ยนเราเหนื่อนอะเราเปลี่ยนๆม่ได้คือเรากดดันตายแน่ๆ  เราเป็นไมเกรนด้วยหัวก็ปวดๆๆเพราะโรคซึมเศร้า อีกทั้งโรคหลายบุคคลิก  เราพูดไปก็ไม่เชื่อหาว่าเป็นสันดาน  เราเสียสุขภาพจิตมากเลยอยู่บ้านหลังนี้  เรามีย่ากับปู่ เราไม่รู่จะไปหาย่าดีมั้ยเขาก็อยากให้ไปอยู่ด้วยนะเราก็ไม่ค่อยได้ไปหาตอนเราไปก็ดีนะแต่มันคงไม่ชินแต่ก็ไม่ได้มีทางเลอกขน่ดนั้นเราเบือกไม่ได้เราอยากหาทางออก เรามีพ่อแต่เขาเสียนานแล้ว ตั้งแต่เรายังเด็กเราก็ไม่ได้สนิทกับปู่ย่าสักเท่าไหร่ แล้วเราก็เป็นโรคนี้เราไม่กล้าบอกเขาเรากลัวเขารังเกียจเรารับไม่ได้ แต่ถ้าเราอยู่ที่นี่เราก็กลัวเราตายเพราะใครบางคนที่มันจะทำร้ายร่างกายเรา แม้แต่ตอนเด็กๆ ยังตีวิ่งไล่บางทีจับแขนได้ก็ลากไปตี ต่างจากอีกคนน้องต่างพ่อไม่เคยตบตีอะไรๆก็เข้าข้าง มันลำเอียง เราไม่กล้าไปหาหมอด้วยเรากลัวคนมองเราแปลกน่ารังเกียจปะหลาด  เราไม่อยากต่างจากใครเราไมพร้อมด้วยที่จะไปคุยกับหมอยังไงเราเครียดมากๆๆ  อยู่เปลี่ยนไม่ได้อะที่เราเป็นแบบนี้เราทำไม่ได้มันทรมานจริงๆนะบางทีราจะบุคคลิกตัวเองก็ไม่ได้  บางทีเคว้งคว้างเศร้าเกิดขึ้นเราก็ยอมรับว่าเราไม่ปกติบางทีเราไม่อยากออกไปไหนเลยเสียพลังงานเราปลีกตัวออกจากคนอื่นเราไม่คุยกับใครเรากลัวพูดไปแล้วมันจะทำให้เขาไม่พอใจรึเปล่าเราเข้าหาใครไม่ได้ ชีวิตเรามันโคตรแย่เลย อยากหาทางออกจากตรงนี้เราเหมือนตายทั้งเป็นหรือไม่ก็คงจิตตายไปแล้วแต่กายยังอยู่ ช่วยเราตัดสินใจหน่อยนะทุกคนที่ผ่านเจอเรารู้สึกแย่จริงๆ เหนื่อย.