สอบถามหน่อยค่ะ ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้
เขาป่วยทางจิต หรือ เราป่วยซึมเศร้าค่ะ
เราควรไปต่อ หรือหยุดแค่นี้

ตอนนี้มีเส้นบางๆที่กั้นระหว่างความรักและความอดทน
เรามีครอบครัวที่ มีความสุขมากค่ะ
พ่อ แม่ ลูก และครอบครัวของเรา
จากทุกข์ก็ดี
จากสุขก็ดี
แต่มีเรื่องบั่นทอนจิตใจ จากคำพูดขอฃคนที่เป็นสามี
ตอนดี เขาก็ดี จนใจหาย
เขาดีทุกอย่างนะคะ ปรับปรุงตัว จากคนพิเรน
แต่พอมีลูก เขารักลูก จนลืมความรู้สึกของคนเป็นเมีย
บางครั้ง มีปากมีเสียง จากเรื่องเล็กๆ คำพูดคำจา
จะต้อง เป็นเรื่องใหญ่ ชอบใช้คำพูด ข่มเหงน้ำใจ
จะต้องฟังเขา บางทีขู่จะฟันคอบ้าง ฟันหน้าแหกบ้าง เตะเราบ้าง ต่อยเราบ้าง ทำร้ายร่างกายมีบ้าง ชอบใช้อำนาจเสียง และความเป็นผู้ชาย ข่มพูด บางทีแม่เราอยู่ เขายังพูดทำร้ายจิตใจ ไม่มีความเกรงใจ ทั้งที่อายุไม่ถึง30 ปี แต่อารมร้อนไม่มีความยับยั้ง การพูดแบบนี้สมควรหรือไม่ หรือมันยังไม่เจอคนจริงค่ะ อดทนจนบางทีอยากจะตาย บางทีเราสอนลูก แต่เขาก็เลือกที่ว่าเรา ด่าเรา เพราะคำว่าลูกยังเล็ก จนตอนนี้ลูก ชอบว่าแม่ เถียงแม่ เอะอะร้องไห้ ดึงผม เขวี้ยงของ ปาของ
บางทีเราตีลูก เขาก็ตีเรา ตบเรา บอกว่า ลูกกู ถ้าทำเจ็บเหมือนกัน แต่ลูกเรา (อนุบาล) จนบางที สภาพจิตใจเรามันก็แย่ ไม่รู้มีใครเจอแบบนี้ไหม แต่ คำพูดคำจา เหมือนเขาเกลียดเรามาก แต่ต่างจากครอบครัว แม่เขาเราก็รัก ครอบครัวเขาเราก็รัก แต่ก็ไม่ได้สุงสิงมาก เที่ยวยามมาโอกาสแต่ไม่เคยพูดจา หักหน้าเขา หรือ ด่าพฤติกรรมไม่ดีของเขาให้ครอบครัวเขาฟัง ตอนนี้แค่คิดว่า การที่เราควรอดทนเพราะคำว่า ครอบครัวไหมค่ะ หรือต้องอดทนเพื่อลูก หรือต้องรักษาสุขภาพจิตของตัวเอง เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เป็นลูกคนเดียวละปันหาที่เจอในชีวิตก็แย่มากในเรื่องจิตใจ แต่ก็ดีไม่สุด

#ขอแค่ระบาย
#กำลังใจสู้ในการใชีวิตต่อไปหน่อยค่ะ