จริงๆแม่เป็นย่าของเราเองค่ะแต่ย่าเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กเราเลยเรียกเค้าว่าแม่ และรู้สึกว่าเค้าเป็นแม่จริงๆ เรากับแม่สนิทกันมาก มีอะไรก็คุยกันได้ทุกเรื่อง เรารู้สึกว่าเค้าเป็นเซฟโซนที่หนึ่งในใจเรามาตลอด รักมากที่สุด จนเราไม่อยากจินตนาการถึงวันที่แม่ต้องจากเราไปจริงๆเลย จนสิ่งที่เรากลัวที่สุดในชีวิตก็เกิดขึ้น แม่จากเราไปแบบไม่มีวันกลับไม่ได้ร่ำได้ลากันเลย ตอนที่รู้หัวใจเราเหมือนแหลกสลายไม่อยากยอมรับความจริง เป็นช่วงเวลาที่ดิ่งและแย่มากที่สุดในชีวิตเลยในตอนนั้นเราไม่อยากจมอยู่กับความเศร้าเลยพยายามหาอะไรผ่อนคลายจิตใจเพื่อให้ลืมเรื่องแม่ไปได้บ้างเช่นดูหนังฟังเพลง ไปคอนศิลปินที่เราชอบ จนตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบ2เดือนแล้ว มันดูเหมือนว่าจะดีขึ้น แต่ช่วงนี้เรากลับมาดิ่งอีกแล้ว เรามาทำงานอยู่ตปท. ต้องอยู่ตัวคนเดียว ตอนที่แม่ยังอยู่เราวิดิโอคอลหาแม่ทุกวัน วันหยุดว่างๆก็อยากจะโทรคุยกับแม่ รู้สึกว่าแค่ได้เห็นหน้าได้คุย รู้ว่าเค้ายังอยู่สบายดีก็มีความสุขแล้ว แต่ตอนนี้เวลาที่เราว่างๆ เหงาๆเราคิดถึงแม่มากๆเลย สมองเราเอาแต่คิดถึงเสียงคิดถึงหน้าเต้า นึกถึงตอนที่ได้คอลคุยกัน สายเรียกเข้าที่เป็นชื่อแม่ เราจินตนาการว่ามันยังเกิดขึ้นซ้ำๆทั้งๆที่แม่ไม่อยู่แล้ว จนบางครั้งเรามีความรู้สึกลึกๆในใจว่าถ้าเราตายตามแม่ไปก็คงจะไม่รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้สินะ เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย จิตใจมันหม่นหมองมากๆ คิดถึงแม่สุดหัวใจเลย