บทความสั้น
เรื่อง ความรู้สึกของการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก
ในช่วงเวลาที่ชีวิตดำดิ่งลงไปในจุดที่มืดที่สุด เรียกได้ว่าเป็นจุดที่บอดสนิทของชีวิตเลยก็ว่าได้ มันจะทำลายความตั้งใจของเราทั้งหมดที่มี เหลือไว้เพียงแต่ความว่างเปล่า ทำให้ไม่รู้ว่าจะเดินต่อไปยังไงในวันข้างหน้า แล้วก็จะเกิดคำถามขึ้นมาว่า “ เรา…เกิดมาทำไม ? ” เกิดมาเพื่อชดใช้กรรม เกิดมาเพื่อหาความสำเร็จในชีวิต เกิดมาเพื่อดิ้นรนเอาชีวิตให้รอดในแต่ละวัน เกิดมาเพื่อคนในครอบครัว หรือเกิดมาเพื่อมารู้จักกัน แล้วสุดท้ายก็จากกันไปโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา ตอนมีชีวิตก็ยังมีเรา ตอนตายไป ก็จะไม่มีเราแล้วในบนโลกใบนี้ คิดๆดูแล้วก็น่าใจหายนะครับ
ที่กล่าวมานี้คือความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผม หลังจากที่ผมได้สูญเสียแม่อันเป็นที่รักของผมไป เป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเลยในชีวิตและเป็นสิ่งที่กลัวมาโดยตลอด สุดท้ายแล้วก็เกิดขึ้นจริงๆ เกิดขึ้นโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว พยามทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาโดยตลอด ว่าทุกอย่างล้วนเป็นไปตามธรรมชาติของมัน เชื่อไหมครับ ว่า…มันยากมากจริงๆ กับการทำใจยอมรับว่า แม่ได้เสียไปแล้ว เสียตอนที่ผมยังไม่ทันได้ตอบแทนพระคุณของท่าน เสียตอนที่ผมยังไม่ได้นำความสำเร็จมามอบให้ท่าน เสียตอนที่ผมทำสิ่งที่พูดไว้กับท่านไม่ได้ เสียใจที่สุดคือไม่ได้อยู่ใกล้ท่านในเวลาที่ท่านได้จากโลกนี้ไป การต่อสู้กับอะไรก็ต่อสู้ได้ แต่ต่อสู้กับความรู้สึกตัวเองมันทรมานมากนะครับ แม่เสียวันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2567 ในวันนี้ วันที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ.2567
ไม่ได้เจอแม่เป็นเวลา 41 วันแล้ว กับข้าวอร่อยๆที่แม่เคยทำให้ น้ำเสียงที่แม่เคยเรียกหา มุมเดิมๆในบ้านที่แม่เคยเดินผ่าน สิ่งดีๆที่แม่เคยมอบให้ ผมไม่ได้รับมาเป็นเวลาเดือนกว่าแล้ว กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ต้องอดทนมากจริงๆ ภาพความทรงจำต่างๆตอนที่อยู่กับแม่แสดงขึ้นมาเป็นฉากๆในหัวของผม ชวนให้คิดถึงท่านมาก แต่ทำอะไรไม่ได้เลย มันน่าเศร้ามากนะครับเพราะต้องทำใจยอมรับว่าแม่คนนี้จะไม่อยู่กับเราบนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว พยายามบอกกับตัวเองว่า ปล่อยให้แม่ไปก่อน แล้วเราจะตามไปทีหลังเมื่อถึงเวลา ช่วงแรกนั้นเจ็บปวดที่สุด สมองจะคิดแต่เรื่องเดิมๆตลอดเวลานอนไม่หลับ น้ำตาไหลออกมาโดยอัตโนมัติในเวลาที่คิดถึง ด้วยความที่รักมากจริงๆ ทำใจยอมรับไม่ได้ เพราะท่านเป็นผู้หญิงคนเดียวบนโลกที่ห่วงใยและเข้าใจลูกๆมากที่สุด จนมาถึงวันนี้ก็ยังคิดถึงและห่วงใยท่านเสมอ แต่ไม่ว่าผมจะคิดยังไง เสียใจและเสียดายมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วผมก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับมาได้อยู่ดี ทำได้เพียงแต่ยอมรับกับความจริง สู้กับมันให้ได้ พยายามฟื้นฟูจิตใจตัวเองให้ค่อยๆกลับมาดีขึ้นในทุกๆวัน เพื่อให้ชีวิตของผมนั้นได้เดินต่อไป พยายามให้กำลังใจตัวเองอยู่เสมอว่า ในวันนี้ ถึงแม้ว่าแม่ไม่ได้อยู่กับผมแล้ว แต่ก็ยังมีพ่ออีกคนที่คอยห่วงใยและช่วยเหลือผมมาโดยตลอด ยังมีพี่น้อง หลานๆ หลังจากนี้ได้แต่ภาวนาให้ทุกคนในครอบครัวอยู่รอให้ถึงวันที่ทุกคนประสบความสำเร็จ วันนั้นก็คงจะเป็นวันที่มีความสุขมากจริงๆ
ความเจ็บปวดที่สุดที่ได้รับในครั้งแรกจะเป็นเครื่องย้ำเตือนใจให้รีบลงมือทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้โดยเร็วที่สุด เพราะว่าเวลามันไม่เคยรอใครจริงๆ ต่อไปนี้ถึงเวลาต้องสู้ต่อเพื่อคนที่อยู่ข้างหลัง ถึงแม้ว่ายังไม่พ้นมรสุมลูกแรกที่แสนจะเจ็บปวด แต่ก็พยายามบอกกับตัวเองเสมอว่าต้องผ่านมันไปให้ได้ก่อนที่มันจะสายเกินไปอีกครั้ง เรื่องเศร้านี้ทำให้ผมเข้าใจถึงชีวิตมากขึ้น ว่าสุดท้ายแล้วเราทุกคนเกิดมาเพื่อสู้ สู้กับอุปสรรคที่มาในหลากหลายรูปแบบ สู้เพื่อความอยู่รอดนำพาชีวิตไปสู่เป้าหมายของตัวเอง และไปสู่จุดจบที่เหมือนกันทุกคน หากใครที่พบเจอกับเรื่องราวคล้ายๆผมในตอนนี้ ผมขอเป็นกำลังใจให้นะ เราจะสู้และผ่านมันไปด้วยกันครับ
#ไม่มีใครอยากสูญเสียบุคคลใดคนหนึ่งในครอบครัว มีแต่คนอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น เพราะคำว่าครอบครัวที่อบอุ่นคือแรงผลักดันที่ดีที่สุดที่จะนำพาให้ชีวิตของเราไปสู่เป้าหมายที่สำคัญที่สุดเช่นเดียวกันกัน
Mr.That
ความรู้สึกของคนที่เพิ่งเสียแม่ไป......
เรื่อง ความรู้สึกของการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก
ในช่วงเวลาที่ชีวิตดำดิ่งลงไปในจุดที่มืดที่สุด เรียกได้ว่าเป็นจุดที่บอดสนิทของชีวิตเลยก็ว่าได้ มันจะทำลายความตั้งใจของเราทั้งหมดที่มี เหลือไว้เพียงแต่ความว่างเปล่า ทำให้ไม่รู้ว่าจะเดินต่อไปยังไงในวันข้างหน้า แล้วก็จะเกิดคำถามขึ้นมาว่า “ เรา…เกิดมาทำไม ? ” เกิดมาเพื่อชดใช้กรรม เกิดมาเพื่อหาความสำเร็จในชีวิต เกิดมาเพื่อดิ้นรนเอาชีวิตให้รอดในแต่ละวัน เกิดมาเพื่อคนในครอบครัว หรือเกิดมาเพื่อมารู้จักกัน แล้วสุดท้ายก็จากกันไปโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา ตอนมีชีวิตก็ยังมีเรา ตอนตายไป ก็จะไม่มีเราแล้วในบนโลกใบนี้ คิดๆดูแล้วก็น่าใจหายนะครับ
ที่กล่าวมานี้คือความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผม หลังจากที่ผมได้สูญเสียแม่อันเป็นที่รักของผมไป เป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเลยในชีวิตและเป็นสิ่งที่กลัวมาโดยตลอด สุดท้ายแล้วก็เกิดขึ้นจริงๆ เกิดขึ้นโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว พยามทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาโดยตลอด ว่าทุกอย่างล้วนเป็นไปตามธรรมชาติของมัน เชื่อไหมครับ ว่า…มันยากมากจริงๆ กับการทำใจยอมรับว่า แม่ได้เสียไปแล้ว เสียตอนที่ผมยังไม่ทันได้ตอบแทนพระคุณของท่าน เสียตอนที่ผมยังไม่ได้นำความสำเร็จมามอบให้ท่าน เสียตอนที่ผมทำสิ่งที่พูดไว้กับท่านไม่ได้ เสียใจที่สุดคือไม่ได้อยู่ใกล้ท่านในเวลาที่ท่านได้จากโลกนี้ไป การต่อสู้กับอะไรก็ต่อสู้ได้ แต่ต่อสู้กับความรู้สึกตัวเองมันทรมานมากนะครับ แม่เสียวันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2567 ในวันนี้ วันที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ.2567
ไม่ได้เจอแม่เป็นเวลา 41 วันแล้ว กับข้าวอร่อยๆที่แม่เคยทำให้ น้ำเสียงที่แม่เคยเรียกหา มุมเดิมๆในบ้านที่แม่เคยเดินผ่าน สิ่งดีๆที่แม่เคยมอบให้ ผมไม่ได้รับมาเป็นเวลาเดือนกว่าแล้ว กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ต้องอดทนมากจริงๆ ภาพความทรงจำต่างๆตอนที่อยู่กับแม่แสดงขึ้นมาเป็นฉากๆในหัวของผม ชวนให้คิดถึงท่านมาก แต่ทำอะไรไม่ได้เลย มันน่าเศร้ามากนะครับเพราะต้องทำใจยอมรับว่าแม่คนนี้จะไม่อยู่กับเราบนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว พยายามบอกกับตัวเองว่า ปล่อยให้แม่ไปก่อน แล้วเราจะตามไปทีหลังเมื่อถึงเวลา ช่วงแรกนั้นเจ็บปวดที่สุด สมองจะคิดแต่เรื่องเดิมๆตลอดเวลานอนไม่หลับ น้ำตาไหลออกมาโดยอัตโนมัติในเวลาที่คิดถึง ด้วยความที่รักมากจริงๆ ทำใจยอมรับไม่ได้ เพราะท่านเป็นผู้หญิงคนเดียวบนโลกที่ห่วงใยและเข้าใจลูกๆมากที่สุด จนมาถึงวันนี้ก็ยังคิดถึงและห่วงใยท่านเสมอ แต่ไม่ว่าผมจะคิดยังไง เสียใจและเสียดายมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วผมก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับมาได้อยู่ดี ทำได้เพียงแต่ยอมรับกับความจริง สู้กับมันให้ได้ พยายามฟื้นฟูจิตใจตัวเองให้ค่อยๆกลับมาดีขึ้นในทุกๆวัน เพื่อให้ชีวิตของผมนั้นได้เดินต่อไป พยายามให้กำลังใจตัวเองอยู่เสมอว่า ในวันนี้ ถึงแม้ว่าแม่ไม่ได้อยู่กับผมแล้ว แต่ก็ยังมีพ่ออีกคนที่คอยห่วงใยและช่วยเหลือผมมาโดยตลอด ยังมีพี่น้อง หลานๆ หลังจากนี้ได้แต่ภาวนาให้ทุกคนในครอบครัวอยู่รอให้ถึงวันที่ทุกคนประสบความสำเร็จ วันนั้นก็คงจะเป็นวันที่มีความสุขมากจริงๆ
ความเจ็บปวดที่สุดที่ได้รับในครั้งแรกจะเป็นเครื่องย้ำเตือนใจให้รีบลงมือทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้โดยเร็วที่สุด เพราะว่าเวลามันไม่เคยรอใครจริงๆ ต่อไปนี้ถึงเวลาต้องสู้ต่อเพื่อคนที่อยู่ข้างหลัง ถึงแม้ว่ายังไม่พ้นมรสุมลูกแรกที่แสนจะเจ็บปวด แต่ก็พยายามบอกกับตัวเองเสมอว่าต้องผ่านมันไปให้ได้ก่อนที่มันจะสายเกินไปอีกครั้ง เรื่องเศร้านี้ทำให้ผมเข้าใจถึงชีวิตมากขึ้น ว่าสุดท้ายแล้วเราทุกคนเกิดมาเพื่อสู้ สู้กับอุปสรรคที่มาในหลากหลายรูปแบบ สู้เพื่อความอยู่รอดนำพาชีวิตไปสู่เป้าหมายของตัวเอง และไปสู่จุดจบที่เหมือนกันทุกคน หากใครที่พบเจอกับเรื่องราวคล้ายๆผมในตอนนี้ ผมขอเป็นกำลังใจให้นะ เราจะสู้และผ่านมันไปด้วยกันครับ
#ไม่มีใครอยากสูญเสียบุคคลใดคนหนึ่งในครอบครัว มีแต่คนอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น เพราะคำว่าครอบครัวที่อบอุ่นคือแรงผลักดันที่ดีที่สุดที่จะนำพาให้ชีวิตของเราไปสู่เป้าหมายที่สำคัญที่สุดเช่นเดียวกันกัน
Mr.That