หลังจากที่ผมได้สูญเสียแม่อันเป็นที่รักของผมไป เป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเลยในชีวิตและเป็นสิ่งที่กลัวมาโดยตลอด สุดท้ายแล้วก็เกิดขึ้นจริงๆ เกิดขึ้นโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว พยามทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาโดยตลอด ว่าทุกอย่างล้วนเป็นไปตามธรรมชาติของมัน เชื่อไหมครับ  ว่า…มันยากมากจริงๆ กับการทำใจยอมรับว่า แม่ได้เสียไปแล้ว เสียตอนที่ผมยังไม่ทันได้ตอบแทนพระคุณของท่าน เสียตอนที่ผมยังไม่ได้นำความสำเร็จมามอบให้ท่าน เสียตอนที่ผมทำสิ่งที่พูดไว้กับท่านไม่ได้ เสียใจที่สุดคือไม่ได้อยู่ใกล้ท่านในเวลาที่ท่านได้จากโลกนี้ไป  การต่อสู้กับอะไรก็ต่อสู้ได้ แต่ต่อสู้กับความรู้สึกตัวเองมันทรมานมากนะครับ แม่เสียวันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2567 ในวันนี้ วันที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ.2567
ไม่ได้เจอแม่เป็นเวลา 42 วันแล้ว กับข้าวอร่อยๆที่แม่เคยทำให้ น้ำเสียงที่แม่เคยเรียกหา มุมเดิมๆในบ้านที่แม่เคยเดินผ่าน สิ่งดีๆที่แม่เคยมอบให้ ผมไม่ได้รับมาเป็นเวลาเดือนกว่าแล้ว  กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ต้องอดทนมากจริงๆ ภาพความทรงจำต่างๆตอนที่อยู่กับแม่แสดงขึ้นมาเป็นฉากๆในหัวของผม ชวนให้คิดถึงท่านมาก แต่ทำอะไรไม่ได้เลย มันน่าเศร้ามากนะครับเพราะต้องทำใจยอมรับว่าแม่คนนี้จะไม่อยู่กับเราบนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว พยายามบอกกับตัวเองว่า ปล่อยให้แม่ไปก่อน แล้วเราจะตามไปทีหลังเมื่อถึงเวลา