เรื่องมันจะยาวหน่อยนะครับผมอยากบอกเหตุผมว่าทำไมผมจึงคิดอคติกับเพื่อนขอบคุณครับ
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในกรุงเทพครั้งแรก ผมเป็นคนคิดมาก ไม่ค่อยออกไปไหนอยู่แต่ห้องถ้าเพื่อนไม่ชวนก็ไม่ไป ในชีวติผมดรอปเรียนมา2ปีเข้าปวช3ตอน19โตสุดในรุ่นเป็นเพื่อนกับรุ่นน้องแต่ผมไม่ได้คิดอะไรเพราะเข้ามารุ่นเดียวกันก็เป็นเพื่อนกันอยู่มา2ปีกับเพื่อนมีความสุขมากๆจนกระทั่งขึ้นปีที่3เริ่มฝึกงานผมเจอปัญหาเป็นโรคซึมเศร้าเหตุเกิดจากเวลาไล่เลี่ยกันนั้นพ่อผมเสียชีวิต-เลิกกับแฟน-เรื่องเอารถมากรุงเทพ-เครียดเรื่องที่ฝึกงาน-หักดิบกัญชา ช่วงก่อนฝึกงานผมได้กลับไปบ้านต่างจังหวัดนานเนื่องจากทางบ้านของผมไม่อยากให้กลับกรุงเทพอยากให้อยู่กับเขาก่อนผมก็โอเคโยที่ไม่ได้บอกเพื่อนไว้ก่อนที่นี้พอถึงเวลากลับมากรุงเทพเพื่อนๆก็นัดเจอกันช่วงนั้นผมอาการไม่ดีแล้วครับจากเป็นคนคิดมากคิดมากกว่าเดิมอีกพันเท่าพอผมมากเจอเพื่อนผมรู้สึกเหมือนตอนเจอเพื่อนใหม่ๆตื่นเต้นทำตัวไม่ถูกเพราะไม่ได้เจอกันนานมากพอร่วมตัวกันคบเพื่อนผมก็ถามทำไมไม่รีบกลับมาเจอกันผมจำไม่ได้ว่าผมตอบอะไรแล้วทีนี้คุยๆกันไปเพื่อนอีกคนนึงก็พูดบอกว่าผมหยามเค้าคำนั้นทำให้ผมรู้สึกผิดมากแต่ผมก็ไม่เคยคิดหยามเค้าเลยหลังจากนั้นผมฟังคำพูดของเพื่อนทุกคนในกลุ่มเปลี่ยนไปหมดเลยผมเป็นคนกลัวตายมากๆหรือขี้ขาดนั่นแหละครับจากการกระทำของพวกเพื่อนผมที่มันเล่าๆกันมามันย้อนกลับมาในหัวผมว่าผมต้องโดนมันทำแบบนั้นแน่ๆผมระแวงว่าจะโดนทำร้ายจากเพื่อนตัวเองคิดว่าตัวเองไปทำอะไรให้เพื่อนโกรธแน่ๆจนผมในตอนนั้นคิดมอบแล้วครับจะทำอะไรก็เอาเลยถ้าผมผิดก็ยอมรับแต่พอเพื่อนบอกว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้นผมก็ไม่เชื่อผมคิดโทษตัวเองว่าผมต้องทำผิดแน่ๆถ้าผมไม่ผิดเพื่อนผมจะพูดว่าผมหยามมันทำไมหลังจากนั้นผมก็คิดอักคติกับคำพูดเพื่อนตลอดทุกคำที่เพื่อนพูดว่ามันหมายถึงผมจากไม่เคยคิดอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิตหลังจากนั้นผมก็ได้เก็บตัวอยู่ห้องไม่ทักหาใครซักคนคิดวนๆอยู่ว่าเพื่อนคิดแบบนี้กับเราคิดแบบนั้นกับเราแต่ใจผมรักเพื่อนกลุ่มนี้มากใจผมพยายามคิดว่ามันไม่ได้พูดถึงเราเราคิดไปเองคิดวนสลับกันอยู่แบบนี้จนผมพักการเรียนไปหนึ่งเทอรมก็ยิ่งห่างจากเพื่อนไปอีกเพื่อรักษาตัวให้หายจากโรคซึมเศร้าผมคิดว่ามันเป็นเพราะโรคที่ผมเป็นแน่ๆพอผมคิดว่าตัวเองหายแล้วหรืออาการดีขึ้นแล้วผมจึงกลับมาเรียนพอกลับมาเรียนเจอเพื่อนอีกครั้งคำพูดที่เพื่อนพูดผมก็คิดว่าเออมันก็ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีนี่หว่าคิกแบบนี้ได้วันเดียววันต่อมาก็เอาคำพูดเพื่อนไปคิดว่ามันต้องคิดไม่ดีกับเราแน่เลยแล้วก็คิดอีกว่าเราคิดไปเองเพื่อนไม่ได้คิดแบบนั้นมันแค่พูดปกติเป็นแบบนี้ตลอดผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงคิดอคติกับเพื่อนตลอดหรือสิ่งที่ผมคิดมันเป็นจริงๆเพราะจากการที่เราอยู่ด้วยกันมามันทำให้ผมคิดว่าเพื่อนผมคิดกับผมยั่งงี้แต่ใจผมก็คิดว่าผมคิดไปเองเพราะผมรักเพื่อนผมมากๆ
ผมอยากรู้ครับว่าผมคิดยั่งงี้มันเกิดจากโรคที่ผมเป็นมันยังไม่หายหรือเป็นที่ความคิดผมที่มีต่อเพื่อนไม่เหมือนเดิมหรือผมคิดมากไป ผมพยายามที่จะไม่คิดลบคิดอคติแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้ผมพยามยามหยุดคิดแล้วปล่อยช่างมันคิดไปก็เท่านั้นเพื่อนก็คือเพื่อนแต่มันก็อดคิดไม่ได้มันเป็นเพราะผมใช่มั้ยครับช่วงแสดงความคิดเห็นทีครับ
ขอโทษทีาเกิ่นยาวนะครับผมอยากให้รู้ความเป็นมา
ผมคิดอคติกับเพื่อนตลอดแต่ผมไม่อยากคิด
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในกรุงเทพครั้งแรก ผมเป็นคนคิดมาก ไม่ค่อยออกไปไหนอยู่แต่ห้องถ้าเพื่อนไม่ชวนก็ไม่ไป ในชีวติผมดรอปเรียนมา2ปีเข้าปวช3ตอน19โตสุดในรุ่นเป็นเพื่อนกับรุ่นน้องแต่ผมไม่ได้คิดอะไรเพราะเข้ามารุ่นเดียวกันก็เป็นเพื่อนกันอยู่มา2ปีกับเพื่อนมีความสุขมากๆจนกระทั่งขึ้นปีที่3เริ่มฝึกงานผมเจอปัญหาเป็นโรคซึมเศร้าเหตุเกิดจากเวลาไล่เลี่ยกันนั้นพ่อผมเสียชีวิต-เลิกกับแฟน-เรื่องเอารถมากรุงเทพ-เครียดเรื่องที่ฝึกงาน-หักดิบกัญชา ช่วงก่อนฝึกงานผมได้กลับไปบ้านต่างจังหวัดนานเนื่องจากทางบ้านของผมไม่อยากให้กลับกรุงเทพอยากให้อยู่กับเขาก่อนผมก็โอเคโยที่ไม่ได้บอกเพื่อนไว้ก่อนที่นี้พอถึงเวลากลับมากรุงเทพเพื่อนๆก็นัดเจอกันช่วงนั้นผมอาการไม่ดีแล้วครับจากเป็นคนคิดมากคิดมากกว่าเดิมอีกพันเท่าพอผมมากเจอเพื่อนผมรู้สึกเหมือนตอนเจอเพื่อนใหม่ๆตื่นเต้นทำตัวไม่ถูกเพราะไม่ได้เจอกันนานมากพอร่วมตัวกันคบเพื่อนผมก็ถามทำไมไม่รีบกลับมาเจอกันผมจำไม่ได้ว่าผมตอบอะไรแล้วทีนี้คุยๆกันไปเพื่อนอีกคนนึงก็พูดบอกว่าผมหยามเค้าคำนั้นทำให้ผมรู้สึกผิดมากแต่ผมก็ไม่เคยคิดหยามเค้าเลยหลังจากนั้นผมฟังคำพูดของเพื่อนทุกคนในกลุ่มเปลี่ยนไปหมดเลยผมเป็นคนกลัวตายมากๆหรือขี้ขาดนั่นแหละครับจากการกระทำของพวกเพื่อนผมที่มันเล่าๆกันมามันย้อนกลับมาในหัวผมว่าผมต้องโดนมันทำแบบนั้นแน่ๆผมระแวงว่าจะโดนทำร้ายจากเพื่อนตัวเองคิดว่าตัวเองไปทำอะไรให้เพื่อนโกรธแน่ๆจนผมในตอนนั้นคิดมอบแล้วครับจะทำอะไรก็เอาเลยถ้าผมผิดก็ยอมรับแต่พอเพื่อนบอกว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้นผมก็ไม่เชื่อผมคิดโทษตัวเองว่าผมต้องทำผิดแน่ๆถ้าผมไม่ผิดเพื่อนผมจะพูดว่าผมหยามมันทำไมหลังจากนั้นผมก็คิดอักคติกับคำพูดเพื่อนตลอดทุกคำที่เพื่อนพูดว่ามันหมายถึงผมจากไม่เคยคิดอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิตหลังจากนั้นผมก็ได้เก็บตัวอยู่ห้องไม่ทักหาใครซักคนคิดวนๆอยู่ว่าเพื่อนคิดแบบนี้กับเราคิดแบบนั้นกับเราแต่ใจผมรักเพื่อนกลุ่มนี้มากใจผมพยายามคิดว่ามันไม่ได้พูดถึงเราเราคิดไปเองคิดวนสลับกันอยู่แบบนี้จนผมพักการเรียนไปหนึ่งเทอรมก็ยิ่งห่างจากเพื่อนไปอีกเพื่อรักษาตัวให้หายจากโรคซึมเศร้าผมคิดว่ามันเป็นเพราะโรคที่ผมเป็นแน่ๆพอผมคิดว่าตัวเองหายแล้วหรืออาการดีขึ้นแล้วผมจึงกลับมาเรียนพอกลับมาเรียนเจอเพื่อนอีกครั้งคำพูดที่เพื่อนพูดผมก็คิดว่าเออมันก็ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีนี่หว่าคิกแบบนี้ได้วันเดียววันต่อมาก็เอาคำพูดเพื่อนไปคิดว่ามันต้องคิดไม่ดีกับเราแน่เลยแล้วก็คิดอีกว่าเราคิดไปเองเพื่อนไม่ได้คิดแบบนั้นมันแค่พูดปกติเป็นแบบนี้ตลอดผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงคิดอคติกับเพื่อนตลอดหรือสิ่งที่ผมคิดมันเป็นจริงๆเพราะจากการที่เราอยู่ด้วยกันมามันทำให้ผมคิดว่าเพื่อนผมคิดกับผมยั่งงี้แต่ใจผมก็คิดว่าผมคิดไปเองเพราะผมรักเพื่อนผมมากๆ
ผมอยากรู้ครับว่าผมคิดยั่งงี้มันเกิดจากโรคที่ผมเป็นมันยังไม่หายหรือเป็นที่ความคิดผมที่มีต่อเพื่อนไม่เหมือนเดิมหรือผมคิดมากไป ผมพยายามที่จะไม่คิดลบคิดอคติแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้ผมพยามยามหยุดคิดแล้วปล่อยช่างมันคิดไปก็เท่านั้นเพื่อนก็คือเพื่อนแต่มันก็อดคิดไม่ได้มันเป็นเพราะผมใช่มั้ยครับช่วงแสดงความคิดเห็นทีครับ
ขอโทษทีาเกิ่นยาวนะครับผมอยากให้รู้ความเป็นมา