.

หมูพันธุ์นี้มีขนสีน้ำตาลแดง
และลายทางสีขาวที่โดดเด่น
อาจดูไม่น่าสนใจนัก
แต่ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19
พวกมันได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของ
การประท้วงในหมู่ชาวนาเดนมาร์ก
.
.

กินเวลานานมากแล้วที่
Duchies of Schleswig and Holstein
เป็นศูนย์กลางของข้อพิพาทที่ยาวนาน
พื้นที่เหล่านี้อยู่ระหว่างเดนมาร์ก
และชาวบ้านที่พูดภาษาเยอรมัน
และไม่มีรัฐใดสามารถตัดสินใจได้ว่า
ใครควรปกครองทั้งสองภูมิภาค
Schleswig มีความผูกพันกับเดนมาร์ก
ในแง่ชุมชน/ประวัติศาสตร์
ในขณะที่ Holstein เป็นส่วนหนึ่งของ
จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์
ที่ชาวบ้านพูดภาษาเยอรมัน
(นักรบเยอรมันเคยยึดกรุงโรมเป็นเมืองขึ้น
และมีอำนาจครอบงำพระสันตปาปา)

เมื่อเวลาผ่านไป
ภูมิภาคทั้งสองก็ถูกปกครองร่วมกัน
แม้ว่าทางเทคนิคแล้ว จะเป็นพื้นที่ประเทศ
ที่แตกต่างกันด้านภาษาและวัฒนธรรม

ในปี ค.ศ. 1460
เขตที่ดินของ Schleswig กับ Holstein
ได้ประกาศผ่านสนธิสัญญา Treaty of Ribe
ทั้งสองดินแดนควรคงอยู่ด้วยกันตลอดไป
ไม่ควรแบ่งแยกออกเป็นสองดินแดน
แม้ว่าจะยังคงมีความจงรักภักดี
ในเรื่องภาษาวัฒนธรรมแยกจากกันก็ตาม
Schleswig  อยู่กับเดนมาร์ก
ส่วน Holstein อยู่กับปรัสเซีย(เยอรมัน)
.
.

ในช่วงศตวรรษที่ 17 และ 18
เดนมาร์กพยายามหลายครั้ง
ที่จะผนวก Schleswig
จึงเกิดความตึงเครียดกับจักรวรรดิ์เยอรมัน
หลังจากสงครามนโปเลียน Napoleonic Wars
Holstein ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของ
สมาพันธรัฐเยอรมัน อย่างเป็นทางการ
ทำให้ความสัมพันธ์กับเดนมาร์ก
ซึ่งยังคงควบคุมทั้ง Schleswig กับ Holstein
เกิดความตึงเครียดขัดแย้งมากยิ่งขึ้น
.
.

เมื่อถึงศตวรรษที่ 19
ลัทธิชาตินิยมที่เติบโตขึ้น
ทำให้เกิดความแตกแยกที่รุนแรงขึ้น
ระหว่างผู้ที่ระบุว่าตนเองเป็นชาวเดนมาร์ก
และผู้ที่มองว่าตนเองเป็นชาวเยอรมัน
ความขัดแย้งที่ทวีความรุนแรงขึ้นนี้
ถึงจุดสูงสุด/ต้องห้ำหั่นกันในสงคราม
First Schleswig War (ค.ศ. 1848–1851)
และต่อมาคือ สงคราม
Second Schleswig War (ค.ศ. 1864)
ซึ่งเดนมาร์กประสบความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่
ที่เมือง Dybbøl กับ Als
สงครามสิ้นสุดลงด้วยสนธิสัญญา
Treaty of Vienna  (ค.ศ. 1864)
ซึ่งเดนมาร์กต้องยกเมือง
Schleswig Holstein และ Lauenburg
ให้แก่ราชอาณาจักรปรัสเซีย

(ต่อมา ออสเตรีย-ฮังการี ร่วมมือกับ ปรัสเซีย
ทำให้ชาวเยอรมันยิ่งใหญ่มาก
ช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1
ก่อนถูกอังกฤษ ฝรั่งเศส สหรัฐอเมริกา
สลายขั้วอำนาจจนแตกสลายเป็นหลายชาติ)

ปรัสเซียเข้ายึดครองดินแดนของเดนมาร์ก
อย่างรวดเร็วและบังคับใช้กฎหมาย
ที่เข้มงวดกดขี่หลายต่อหลายฉบับ
เพื่อปราบปราม/ทำลายเอกลักษณ์เดนมาร์ก
รวมถึงการห้ามแสดง ธงชาติเดนมาร์ก
.
.

ตามตำนานท้องถิ่นเล่าว่า
เพื่อตอบสนองต่อข้อจำกัดเหล่านี้
ชาวนาเดนมาร์กที่ถูกแยกดินแดน
ได้เริ่มคัดเลือกพันธุ์หมูโดยใช้สายพันธุ์ เช่น
Angeln Saddleback และ Tamworth
เป้าหมายของพวกชาวนา คือ
การผสมข้ามสายพันธุ์หมู
ที่มีลักษณะลำตัวเหมือนธงชาติ
ที่พวกชาวนารักอย่างละเอียดอ่อน
นั่นก็คือ หมูตัวสีแดงที่มีแถบแนวตั้งสีขาว

แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถ
เลียนแบบแถบแนวนอนได้
แต่พวกเขาก็ประสบความสำเร็จ
ในการสร้างสายพันธุ์ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
ซึ่งกลายมาเป็นสัญลักษณ์ของ
การท้าทายอย่างเงียบๆ ในเชิงวัฒนธรรม
ชาวเดนมาร์กเริ่มเฉลิมฉลองหมูตัวนี้ในฐานะ
หมูประท้วงเดนมาร์ก
หรือ Husumer Protestschwein
.
.

ในปี ค.ศ. 1954
หมูสายพันธุ์นี้ได้รับการยอมรับ
อย่างเป็นทางการภายใต้ชื่อ
Husum Red Pied (Husumer Rotbunte)

การปรากฏตัวครั้งสุดท้ายที่ทราบ คือ
หมูตัวเมียกับลูกหมูในงานแสดงเกษตรกรรม
เกิดขึ้นที่เมือง Rendsburg ในปี 1968
หลังจากนั้น เชื่อกันว่า
หมูสายพันธุ์นี้ได้สูญพันธุ์ไปแล้ว
.
.


อย่างไรก็ตาม ในปี 1984
หมูสีแดงที่มีลักษณะตรงกับ
หมูฮูซัมเรดไพด์ Husum Red Pied
ได้ปรากฏตัวอีกครั้งในกรุงเบอร์ลิน

ปัจจุบัน หมูหายากเหล่านี้
เหลือรอดอยู่ไม่ถึง 140 ตัว
โดยส่วนใหญ่อยู่ในสวนสัตว์
Berlin Zoological Garden, Hanover Zoo
Tierpark Arche Warder ใกล้กับ Kiel
ใน ZOOM Erlebniswelt Gelsenkirchen
ใน Dalmsdorf (Mecklenburg),
Hof Lütjensee,  Archehof Blumencron
The Dortmund Zoo และ Tierpark Krüzen

รัฐ Schleswig-Holstein ในเยอรมัน
ประกาศรับรองว่าเป็นสัตว์คุ้มครอง
สถานะสิ่งที่มีคุณค่าทางวัฒนธรรม

หมู Husumer Red Pied
ตัวผู้สูง 92 เซนติเมตร น้ำหนัก 350 กิโลกรัม
ตัวเมียสูง 85 เซนติเมตร น้ำหนัก 300 กิโลกรัม
เป็นหมูสีแดงที่มีแถบสีขาว
หรือส่วนที่คล้ายอานม้าคาดอยู่
โดยส่วนที่เป็นสีขาวนี้รวมถึงขาหน้าด้วย
ดังนั้น ส่วนหัว คอ สะโพก บั้นท้าย เป็นสีแดง

หมูสายพันธุ์นี้
น่าจะมีอัตราแลกเเนื้อต่ำ
ทำให้ไม่นิยมเลี้ยงกัน
เพราะป้อนอาหารเข้าไปแล้ว
เปลี่ยนเป็นเนื้อออกมาน้อยกว่า
ต้นทุนอาหารที่ป้อนให้พวกมันกิน
แบบยิ่งเลี้ยงยิ่งจน ยิ่งขาดทุน
.

เรียบเรียง/ที่มา

Danish Protest Pig
.
.

หมายเหตุ

ทั่วโลกมีหมูหลากหลายสายพันธุ์
สายพันธุ์แท้ที่ได้รับการยอมรับมี 87 สายพันธุ์
ซึ่งกระจายอยู่ในยุโรปและอเมริกา
ชื่อวิทยาศาสตร์หลักของหมูคือ
Sus scrofa domesticus สำหรับหมูบ้าน
และ Sus scrofa สำหรับหมูป่า

ตัวอย่างสายพันธุ์ที่สำคัญ
ลาร์จไวท์ (Large White)
จากอังกฤษ สีขาว ลำตัวยาว เจริญเติบโตเร็ว

แลนด์เรซ (Landrace)
จากเดนมาร์ก สีขาว ลำตัวยาว
เหมาะสำหรับการผลิตเบคอน

ดูร็อกเจอร์ซี่ (Duroc Jersey)
จากอเมริกา สีแดง เจริญเติบโตเร็ว
ทนต่อสภาพแวดล้อม

เบอร์กเชียร์ (Berkshire)
จากอังกฤษ สีดำ มีจุดขาว แข็งแรง ให้เนื้อคุณภาพดี

เหมยซาน (Meishan)
จากจีน ให้ลูกดก แต่โตช้า
.

---

.

หมูที่นิยมเลี้ยงในไทยแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มหลัก
คือ หมูพันธุ์พื้นเมือง และ หมูพันธุ์ต่างประเทศ
โดยพันธุ์ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในปัจจุบัน ได้แก่

พันธุ์ต่างประเทศ

1.    ลาร์จไวท์ (Large White)
ถิ่นกำเนิด อังกฤษ  ลักษณะเด่น สีขาวทั้งตัว โตเร็ว ให้ลูกดก เนื้อแดงมาก ไขมันน้อย
เหมาะกับการเลี้ยงในไทย

2.    แลนด์เรซ (Landrace)
ถิ่นกำเนิด เดนมาร์ก  ลักษณะเด่น ลำตัวยาว ซี่โครงมากกว่า 16 คู่ โตเร็ว เนื้อคุณภาพดี
ให้ลูกดก นิยมใช้เป็นแม่พันธุ์

3.    ดูร็อก (Duroc)
ถิ่นกำเนิด สหรัฐอเมริกา ลักษณะเด่น สีแดงเข้ม ลำตัวหนา  สะโพกใหญ่ ทนต่อสภาพอากาศ เหมาะเป็นพ่อพันธุ์

4.    เปียเทรน (Pietrain)
ถิ่นกำเนิด เบลเยียม ลักษณะเด่น กล้ามเนื้อมัดเด่น เนื้อแดงสูง แต่โตช้า ใช้ผสมข้ามสายพันธุ์

ลาร์จไวท์และแลนด์เรซ เป็นที่นิยมมากกว่า
เพราะโตเร็วและให้ผลผลิตสูง เหมาะกับตลาด
ในไทย หมูเหล่านี้ถูกพัฒนาและปรับปรุงพันธุ์
เพื่อให้เหมาะสมกับการเลี้ยงในแต่ละพื้นที่
และมีวัตถุประสงค์ การผลิตเนื้อหรือเบคอน
.

---

.

พันธุ์พื้นเมือง

1.    ไหหลำ ภาคใต้เรียก หมูขี้พร้า
พบในภาคกลางและใต้ สีดำปนขาว โตช้าแต่เลี้ยงง่าย
ที่ตรังนิยมทำหมูย่างกินกัน จนมีวาทกรรม
เช้า ๆ กินหมู ทั้งวันทุกเรื่องราวจะได้หมู หมู

2.    ควาย
พบในภาคเหนือ สีดำ ขนาดใหญ่กว่าไหหลำ

3.    พวง
พบในภาคอีสาน สีดำ ผิวหยาบ มักใช้ผสมปรับปรุงพันธุ์