สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กนักเรียนอายุ15 คนนึง ตอนนี้ชีวิตทุกอย่ามันดำมืด เราก็ไม่รู้แล้วว่าเราควรทำอะไรต่อ เราเรียนหนังสือมาแล้วตอนนี้เรากำลังขึ้น ม.4
เรายอมรับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา บ้านเราก็พอมีเงินใช้ส่งเราเรียนดีๆ แต่พอมาช่วงหลายปีนี้บ้านเราไปไหไม่รอดอแล้ว แต่กนี้จะไปไหนไม่รอด เราก็ดันไปได้เรียน รร หนึ่ง ประจำจังหวัด ซึ่งพ่อแม่เราก็ดันเราให้เข้าที่นี่ เราก็เข้าได้ แต่ค่าเทอมมันสูงมาก แล้วช่วงนั้นเราไปไหนไม่รอดแล้ว ตอนนี้เราจะจบม.3 แต่เรายังค้างค่าเทอม แล้ว รร ใหม่ที่เราได้ถึงแม้ว่าจะเรียนฟรี แต่ตอนนี้เราไม่มี ปพ ไปเรียนต่อเพราะค่าเทอม พ่อแม่เราพยายามสุดๆ ยืมป้าๆมา เขาไม่ให้แล้ว
เราก็บอกแม่ว่า เราไม่เรียนต่อก็ได้ เราพอแล้ว เราไม่อยากสร้างปัญหาเพิ่มขึ้น แต่แม่เชื่อว่าเราเรียนแหละดีที่สุดแล้ว เขาจะหาทางเอง แต่ตัดมาที่เรา เราไม่รู้ทำไมนะ แต่เราไม่อยากสร้างปัญหาไปมากกว่านี้แล้ว วันนี้พ่อกับแม่ก็เกือบจะเลิกกัน เราก็นั่งฟังอยู่ โทรไปหาป้าให้ช่วยเหลือเพรเราไปไม่ไหวแล้ว เขาก็ด่ามาสุดๆ แม่เราตั้งความหวังกับเราให้เราได้เรียน แต่ตอนนี้เราไม่รู้ ไม่เห็นแสง ไม่รู้ว่าจะได้เรียนมั้ย เรายอมไม่มีที่เรียน แค่เขาไม่ต้องมาเครียดกับเรื่องค่าใช้จ่ายเรา เขาก็ไม่ยอม เขาอยากให้เราเรียน เรารู้สึกเหมือนเป็นก้อนหนี้สินก้อนโต ที่รู้แหละว่าอนาคตไกล ใช้ชีวิตมาไม่ถึงครึ่งของครึ่งของชีวิตเลย เราหมดหวังทุกอย่าง จะว่าเราเห็นแก่ตัว เรายอมรับทุกอย่างเลย เราไม่รู้แล้ว เราคิดอยากหนีทุกอย่าง เรากลัวนะ แต่ความคิดเดียวคือเราไม่อยากอยู่เป็นภาระแล้ว ค่าเทอมเอ่ย อะไรเอ่ย ต้องก่อนสิ้นเดือน แล้วเขาจะไปหาจากไหนละ มันไม่ทันแล้ว ปพเราก็ไม่ทันแล้ว เราผิดเองที่สอบติดที่ที่ค่าเทอมแพงถึงตอนนี้จะสอบเข้าม.4 ในที่ที่ไม่ต้องเสียค่าเทอมแล้ว แต่มันก็น่าจะสายไป เราจะผ่านวันนี้ไปยังไง เรายอมแพ้แล้ว เราขอโทษ