คำว่า "กฤษฎีกา" มีที่มาจากภาษาสันสกฤตและบาลี ซึ่งเป็นรากศัพท์ที่พบได้บ่อยในคำราชาศัพท์หรือคำที่ใช้ในบริบททางการของภาษาไทย โดยสามารถแยกวิเคราะห์ได้ดังนี้:

### รากศัพท์
- **คำว่า "กฤษฎ์" (อ่านว่า กริด)**: มาจากคำในภาษาสันสกฤตว่า "कृत" (kṛta) ซึ่งแปลว่า "สิ่งที่ทำแล้ว" หรือ "การกระทำ" และในบางบริบทอาจหมายถึง "ความสำเร็จ" หรือ "การตัดสิน"
- **คำว่า "ฎีกา" (อ่านว่า ดี-กา)**: มาจากคำในภาษาบาลี/สันสกฤตว่า "दीक्षा" (dīkṣā) หรือในบางการตีความอาจเชื่อมโยงกับ "ฎีกา" ในความหมายดั้งเดิมที่แปลว่า "คำร้อง" หรือ "การขอให้พิจารณา" (เช่น การยื่นฎีกาต่อพระมหากษัตริย์ในสมัยโบราณ)

เมื่อรวมกันเป็น "กฤษฎีกา" จึงอาจตีความได้ว่าเป็น "การพิจารณาหรือตัดสินที่สำเร็จแล้ว" หรือ "คำวินิจฉัยที่เป็นทางการ" ซึ่งสอดคล้องกับหน้าที่ของคณะกรรมการกฤษฎีกาที่ให้คำปรึกษาและวินิจฉัยในเรื่องกฎหมายอย่างเป็นระบบ

### การนำมาใช้ในภาษาไทย
ในสมัยโบราณ คำว่า "ฎีกา" ถูกใช้ในความหมายของการยื่นคำร้องต่อผู้มีอำนาจสูงสุด เช่น การยื่นฎีกาถวายพระมหากษัตริย์เพื่อขอความเป็นธรรม เมื่อมีการจัดตั้งหน่วยงานที่ทำหน้าที่ให้คำปรึกษาด้านกฎหมายในสมัยใหม่ จึงมีการนำคำนี้มาประยุกต์ใช้ และเติม "กฤษฎ์" เข้าไปเพื่อให้มีความหมายที่เฉพาะเจาะจงขึ้นในบริบทของการวินิจฉัยกฎหมายอย่างเป็นทางการ

### พัฒนาการในบริบทไทย
คำว่า "กฤษฎีกา" เริ่มถูกใช้อย่างเป็นทางการเมื่อมีการจัดตั้ง "คณะกรรมการกฤษฎีกา" ขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 5 ซึ่งเป็นช่วงที่ประเทศไทยเริ่มปรับปรุงระบบกฎหมายให้ทันสมัยตามแบบตะวันตก โดยได้รับอิทธิพลจากระบบกฎหมายของยุโรป แต่ยังคงรักษารากศัพท์และความหมายดั้งเดิมของภาษาไทยไว้ คำนี้จึงกลายเป็นชื่อเรียกหน่วยงานที่มีหน้าที่สำคัญด้านกฎหมายมาจนถึงปัจจุบัน

การเปรียบเทียบภาษาไทยกับภาษาอังกฤษในแง่ของ "การถอดรหัสคำที่ซับซ้อน" หรือ "รูปร่างคำศัพท์ที่นับว่าซับซ้อน" เป็นเรื่องที่น่าสนใจ เพราะทั้งสองภาษามีลักษณะที่แตกต่างกันอย่างมากทั้งในโครงสร้างไวยากรณ์ ระบบการเขียน และวิธีการสร้างคำศัพท์ แต่ก็มีจุดที่คล้ายกันบ้างในบางมิติ ลองมาวิเคราะห์กันทีละประเด็น:

---

### 1. การถอดรหัสคำที่ซับซ้อน
- **ภาษาไทย**:
  - ภาษาไทยเป็นภาษาแบบ "แยกคำ" (isolating language) ที่คำส่วนใหญ่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปตามไวยากรณ์ (เช่น ไม่มีคำลงท้ายบอกเพศ จำนวน หรือกาลเวลา) ความซับซ้อนของคำมักเกิดจากการรวมคำง่าย ๆ เข้าด้วยกัน เช่น "รถยนต์" (รถ + ยนต์ = automobile) หรือ "สำนักคณะกรรมการ" (สำนัก + คณะ + กรรมการ) การถอดรหัสจึงต้องอาศัยความเข้าใจความหมายของคำย่อยและบริบท
  - รากศัพท์มักมาจากภาษาบาลี สันสกฤต เขมร หรือจีน ซึ่งบางคำ เช่น "กฤษฎีกา" ต้องรู้ที่มาเพื่อเข้าใจความหมายลึกซึ้ง แต่คนทั่วไปมักจำความหมายรวม ๆ โดยไม่ต้องแยกส่วนประกอบทุกครั้ง
  - การออกเสียงสำคัญมาก เพราะภาษาไทยมีวรรณยุกต์ (เสียงสูง-ต่ำ) ที่เปลี่ยนความหมายได้ เช่น "ค้า" (ค้าขาย) กับ "ค้า" (ค้าง) ดังนั้นการถอดรหัสคำบางครั้งต้องฟังบริบทด้วย

- **ภาษาอังกฤษ**:
  - ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแบบ "ผสมคำ" (inflectional language) และ "รวมคำ" (agglutinative ในบางกรณี) คำซับซ้อนมักเกิดจากการเติมคำนำหน้า (prefix) คำต่อท้าย (suffix) หรือการรวมคำ (compound words) เช่น "unbelievable" (un + believe + able) หรือ "blackboard" การถอดรหัสต้องเข้าใจรากศัพท์ (มักมาจากภาษาละติน กรีก หรือเจอร์แมนิก) และกฎการเปลี่ยนรูป
  - ความซับซ้อนอาจอยู่ในระดับการสะกดและการออกเสียงที่ไม่สัมพันธ์กัน เช่น "through" กับ "though" ซึ่งต้องจำเป็นกรณี ๆ ไป

- **ความเหมือน/ต่าง**:
  - **เหมือน**: ทั้งสองภาษามีการสร้างคำซับซ้อนจากการรวมหน่วยย่อยที่มีความหมาย (เช่น "สำนักคณะกรรมการ" vs "government agency") และต้องใช้บริบทช่วยตีความ
  - **ต่าง**: ภาษาไทยเน้นความหมายจากส่วนประกอบและวรรณยุกต์ โดยไม่เปลี่ยนรูปคำ ส่วนภาษาอังกฤษมีระบบการเติมหน่วยคำที่ซับซ้อนกว่า และการสะกด-ออกเสียงไม่แน่นอน

---

### 2. รูปร่างคำศัพท์ที่นับว่าซับซ้อน
- **ภาษาไทย**:
  - คำศัพท์ที่ซับซ้อนมักยาวขึ้นจากการรวมคำ เช่น "พระราชกฤษฎีกา" หรือ "การบริหารราชการแผ่นดิน" รูปคำดูซับซ้อนเพราะมีหน่วยย่อยหลายส่วน แต่โครงสร้างไวยากรณ์ยังเรียบง่าย ไม่มีการผันคำ
  - ระบบการเขียนใช้ตัวอักษรไทยที่มีสระ วรรณยุกต์ และพยัญชนะผสมกัน ซึ่งอาจดูซับซ้อนสำหรับผู้ที่ไม่คุ้นเคย แต่สำหรับผู้พูดภาษาไทย การอ่านตามตัวสะกดค่อนข้างตรงไปตรงมา
  - คำยืมจากบาลี/สันสกฤต เช่น "วิเคราะห์" หรือ "ประวัติศาสตร์" มักมีความยาวและดูเป็นทางการ ซึ่งอาจรู้สึกซับซ้อนสำหรับผู้เรียนใหม่

- **ภาษาอังกฤษ**:
  - คำศัพท์ซับซ้อนมักเกิดจากการรวมรากศัพท์กับหน่วยเติม เช่น "antidisestablishmentarianism" (คำยาวสุดในภาษาอังกฤษ) ซึ่งแยกได้เป็น anti + dis + establish + ment + arian + ism รูปร่างคำจึงยาวและมีโครงสร้างชัดเจน
  - ระบบการเขียนใช้ตัวอักษรโรมันที่ดูเรียบง่าย แต่ความสัมพันธ์ระหว่างการสะกดและการออกเสียงซับซ้อนมาก (เช่น "colonel" อ่านว่า /ˈkɜːr.nəl/)
  - คำยืมจากภาษาอื่น (เช่น ฝรั่งเศส ละติน) ทำให้มีคำที่ดูซับซ้อนทั้งการเขียนและความหมาย เช่น "philosophy" หรือ "bureaucracy"

- **ความเหมือน/ต่าง**:
  - **เหมือน**: ทั้งสองภาษามีคำศัพท์ซับซ้อนที่เกิดจากการรวมหน่วยย่อย และมักใช้คำยืมจากภาษาอื่นในบริบทที่เป็นทางการ
  - **ต่าง**: ภาษาไทยซับซ้อนที่ความยาวและวรรณยุกต์ แต่ตัวสะกดอ่านง่าย ส่วนภาษาอังกฤษซับซ้อนที่การเปลี่ยนรูปคำและความไม่สอดคล้องของการออกเสียง

---

### ความคิดเห็นส่วนตัว
ในแง่ของ "การถอดรหัส" และ "รูปร่างคำศัพท์" ภาษาไทยกับภาษาอังกฤษไม่เหมือนกันมากนัก เพราะ:
- ภาษาไทยเน้นความเรียบง่ายในไวยากรณ์ แต่ซับซ้อนที่ระบบเสียงและการรวมคำ
- ภาษาอังกฤษซับซ้อนทั้งไวยากรณ์ (การผันคำ) และการสะกด-ออกเสียง แต่มีระบบรากศัพท์ที่เป็นระเบียบกว่าในคำวิชาการ

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองภาษามีเสน่ห์ในแบบของตัวเอง การถอดรหัสคำในภาษาไทยอาจง่ายกว่าสำหรับคนที่เข้าใจบริบทและวรรณยุกต์ ส่วนภาษาอังกฤษอาจท้าทายกว่าสำหรับผู้เรียนใหม่เพราะความไม่แน่นอนของการออกเสียง คุณคิดยังไงบ้างคะ? มีมุมไหนที่อยากให้ขยายเพิ่มไหม?