ตลกมากเลย วันก่อนผมมีโอกาสไปทานข้าวกับผู้ใหญ่ท่านนึง พี่ผู้หญิงคนนี้เป็นผอ. มีลูกน้องเยอะแยะ นิสัยลุยๆ ห้าวๆ

หลังจากทานข้าวเสร็จเดินเล่นในห้างชั้นบนก็จะเจอโซนกวดวิชากับติวพัฒนาการเด็กในด้านต่างๆ ก็ยังคุยกันอยู่เลยว่า พ่อแม่ทุกคนต่างก็อยากให้ลูกตนเองมีความสามารถ ไม่ว่าจะภาษา กีฬา ดนตรี ฯลฯ พี่เขาเลยเล่าว่า เชื่อมั้ยสมัยเด็กๆ แม่เขาก็บังคับส่งเรียนกวดวิชานาฏศิลป์ในวันหยุด คือให้ไปเรียนรำ ว่าง่ายๆ จนตอนหลังครูมาขอร้องแม่ว่าอย่าฝืนน้องเขาเลยค่ะ

ผมหัวเราะก๊ากเลย คือมองยังไงพี่เขาก็ไม่น่าจะมีมุมไปรำไทยได้ มันแบบไม่ได้เลยจริงๆ... พี่เขาก็บอกว่า "ใช่มั้ยล่ะ แต่ตอนนั้นเขาก็ยังเด็ก ใครจะไปคิดว่าจะโตมาจะสไตล์นี้ พ่อแม่เขาก็คงคิดไม่ถึงในตอนนั้น"

ผมก็คิดตามสักพัก แล้วก็จริงด้วยครับ 55555+ เกือบลืมไปแล้ว เล่าให้พี่เขาฟังบ้างว่าตอนเด็กแม่ส่งผมเรียนเทควันโด วาดฝันให้ผมเป็นนักกีฬาเต็มที่ ไปเฝ้าผมเรียนประจำ แต่ทุกคนลองนึกภาพตามนะ สมัยประถมผมเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก ผิวขาว ใส่แว่น ดัดฟัน วันๆอ่านแต่หนังสือ แล้วจะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่นเขา ซึ่งผมก็พยายามฝึกซ้อมอย่างเต็มที่ สอบเก็บระดับจนผ่านสายเหลือง ขึ้นสายเขียว วันๆก็ "ฮานา ทูล เซด" สู้สุดๆครับ

จนกระทั่งตอนหลังโค้ชให้ไปสู้กับคนอื่นแบบมีคู่ต่อสู้ ไม่ใช่แค่เตะไม้จนแตก ก็ลองดูครับ แต่สรุปสู้ยังไงก็แพ้ ถึงขั้นที่ว่าโค้ชให้สู้กับเพื่อนผู้หญิงรุ่นเดียวกัน ก็ยังแพ้อยู่ดี 555555+ แม่ผมคงแบบว่า "ตอนแรกพอทน ตอนนี้พอเลย"

เดชะบุญที่ว่าผมเป็นเด็กเรียน เกรดตั้งแต่เด็กจนจบมหาลัยไม่เคยมีเทอมไหนต่ำกว่า 3.2 แม่ผมก็เลยเข้าใจ ไม่สนับสนุนผมเรียนสายกีฬา/ดนตรี อะไรพวกนี้อีกต่อไปครับ 

เฮ้อออออ นึกถึงวัยเด็กแล้วก็คิดถึงอดีตจังเลย น่าสนุกจริงๆ

เพื่อนๆล่ะครับ มีเรื่องไหนบ้าง ที่พ่อแม่วาดฝันไว้ แต่เราก็ทำไม่ได้บ้าง?