สวัสดีค่ะ อยากมาบ่นเล่าเรื่องของตัวเองค่ะ คือช่วงนี้เราฝึกงานปี 4 ทำงานสายสุขภาพในโรงพยาบาล ระหว่างฝึกงานเราจะได้ feedback จากพี่ๆที่ดูแลประโยคเดียวกันเลยค่ะ ว่าแบบเราทำอะไรช้าไปหมด คิดอะไรได้ช้า ชอบลืมอะไรเดิมๆบ่อยทั้งที่ก็เคยบอกไปแล้ว เจอแบบนี้ทุกที่ที่ไปฝึกงานเลยค่ะ ซึ่งเราก็รับรู้แล้วว่าปัญหาอยู่ที่เราเอง ก่อนหน้านี้ก็ไปฝึกงานมาที่นึง หลังฝึกงานที่นั่นจบเราป่วยหนักมาก กินข้าวได้น้อย กลัวการกลืนอาหารเพราะหายใจเหนื่อย เครียดจนไม่กินข้าว อาการก็แย่ลงเรื่อยๆจนมาฝึกงานที่ล่าสุด ก็โดนปัญหาแบบเดิมค่ะ ทำอะไรได้ช้าคิดได้ช้า ขี้ลืม พี่ดูแลมักพูดว่าพี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยทำไมจำไม่ได้ ซึ่งเราก็จำไม่ได้จริงค่ะ เหมือนตัวเราจะเป็นพวกถ้าไปโฟกัสกับอะไรมากๆจะเผลอลืมอีกอย่างตลอด ช่วงนี้เราเลยเครียดหนักกว่าเดิม ร้องไห้บ่อย ทำอะไรไม่เคยถูกใจพี่เขาเลย เพราะมันเป็นงานที่เราควรจะทำได้แล้วแต่ทำไมทำไม่ได้ กลายเป็นพอช่วงหลังเราเริ่มปล่อยๆเพราะกลัวจะอาการหนักกว่านี้ เราก็เริ่มเนือยส่งงานช้า(ไม่กล้าส่ง) จนพี่เขาบอกว่าเราขาดความรับผิดชอบซึ่งก็ยอมรับค่ะว่าเราไม่มีความรับผิดชอบจริง เพราะความรู้สึกตอนนั้นคือ "อิ เหนื่อย เครียด ไม่อยากทำแล้ว" แล้วชอบระบายอารมณ์โดยการจิกข่วนตัวเองเพราะไม่อยากร้องไห้
พอไปบ่นกับครอบครัวเราก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้เข้าใจเราขนาดนั้น หรือเพราะเราไม่เปิดใจด้วยก็ได้ ที่บ้านจะชอบแนะนำให้ลองฟังธรรมมะหรือลองนั่งสมาธิดูมันจะช่วยได้มากขึ้น เขาก็พยายามบอกตลอดว่าคนเราก็ผิดพลาดได้ แค่ต้องฝึกไปเรื่อยๆ แต่ลึกๆเราพอฟังแบบนั้นมันเหมือนแก้ตัวไปเรื่อยๆ เพราะปัญหาคือตัวเรานี่แหละ ไม่เคยแก้หายสักที "ก็คิดว่าตัวเองพยายามแล้ว หรือเพราะยังพยายามไม่พอเหรอ แต่เราเหนื่อยแล้ว อยากพัก แต่ก็พักไม่ได้" เวลาเครียดกดดันก็ชอบมีความคิดขึ้นมาบ่อยว่า "อยากตายว่ะ อยากหายไปจากตรงนี้ กุไม่ควรมาอยู่ตรงนี้เลย" อะไรๆก็คิดแต่จะตายจนเราก็รำคาญตัวเองเหมือนกันค่ะ 
เราไม่รู้จะเขียนอะไรต่อแล้ว ขอเล่าบ่นเท่านี้ก่อนนะคะ
ถ้ามีคำแนะนำอะไรพิมพ์ไว้ได้ค่ะ แต่อย่าด่าแรงก็พอค่ะ😂