อย่าถามผมเลยว่า ของดีท่ายางคืออะไร? เพราะของดีในแต่ละจังหวัดภาคกลาง ผมก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเหมือนกัน? แต่คำถามที่น่าสนใจกว่าคือ จะมีจังหวัดไหนในภาคกลางที่มีของดีกว่ากรุงเทพฯ โขน ลิเก ละคร ฟ้อน รำ และดนตรี ล้วนหาดูได้ง่ายๆในกรุงเทพฯ ที่มีสำนักงานสังคีต กรมศิลปากรเป็นศูนย์กลางในการผลิตและเผยแพร่ทุกอย่าง จังหวัดต่างๆในภาคกลาง โดยเฉพาะศิลปะ วัฒนธรรม การแสดงล้วนแต่ได้รับอิทธิพล และถูกครอบงำโดยกรุงเทพฯ ส่วนศิลปะ วัฒนธรรม การแสดงส่วนใหญ่ในจังหวัดภาคกลางที่ถูกรื้อฟื้นก็เป็นเรื่องทางวิชาการ หรือเพื่อขายเป็นสินค้าในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว แต่หลังจากโควิด ๑๙ เมื่อโลกเข้าสู่ยุคโซเชียลมีเดีย ผมเริ่มเห็นจังหวัดหนึ่งในภาคกลางที่มีของดี ที่กรุงเทพฯไม่มี จังหวัดนั้นคือจังหวัดเพชรบุรี และของดีที่ว่าคือ รำวงเพชรบุรี

           

          ผมรู้จักรำวงเมื่อครั้งเป็นเด็กเล็ก เคยมีรำวงมาเล่นในงานลอยกระทงที่วัดบ้านเกิด และจากเรื่องเล่าของตา ซึ่งต้องย้อนไปกว่า ๖๐ ปีที่ผ่านมา ในตอนนั้นรำวงเป็นความบันเทิงที่ได้รับความนิยมไปทั่วประเทศ บ้านผมเองก็มีกองเชียร์รำวง เป็นกองเชียร์รำวงของ เพื่อนของตาผม กองเชียร์รำวงของเพื่อนตาจะเล่นอยู่แถบชลบุรี และเชียงใหม่ จนเพื่อนตาได้ภรรยาเป็นนางรำจากเชียงใหม่ เรื่องราวของรำวงจึงเป็นเพียงเรื่องเล่าสำหรับผม จนกระทั่งการเข้ามาของแอปฯติ๊กต๊อกช่วงหลังโควิด ผมถึงรู้ว่ารำวงยังมีการเล่นกันอยู่ แต่ผมก็ดูผ่านๆ ผมเริ่มสนใจรำวงอีกครั้งเมื่อมีงานรำวงเฟสติวัลที่ อู่ทอง สุพรรณบุรี งานเฟสฯนี้ผมซื้อบัตร และขับรถไปดูเอง งานนี้เป็นงานรำวงที่มี ๕ คณะ นางรำร่วม ๑๐๐ คน ความรู้สึกผมตอนนั้นคือ สวย เพลินตาที่ได้เห็นนางรำชุดวิบวับหลากสีมารำมาเต้นพร้อมกันร้อยคนตรงหน้า และการขึ้นไปรำกับนางรำก็เป็นประสบการณ์ใหม่ของผมที่สนุกมาก
          

          จากความสนุกกลายเป็นความอยากรู้ ผมอยากรู้ว่าทำไมรำวงยังมีเล่นกันอยู่ และก็เล่นกันอยู่เฉพาะเพชรบุรี หรือจังหวัดใกล้เคียงที่มีบ้างประปราย แต่ก็จะเป็นคณะนางรำจากเพชรบุรีไปเล่นเป็นส่วนใหญ่ ทั้งๆที่จังหวัดอื่น รำวง นางรำ เปลี่ยนเป็นวงดนตรี งานคอนเสิร์ต แดนเซอร์ และโคโยตี้ไปหมดแล้ว ด้วยความอยากรู้นี้ผมตามไปดูรำวงที่เพชรบุรีอยู่หลายครั้ง และติดตามเพจรำวงอยู่หลายคณะ รำวงเพชรบุรีมีดีซ่อนอยู่จริงๆ เป็นเรื่องที่ควรศึกษา และพัฒนาให้เป็นซอฟต์พาวเวอร์ของประเทศไทยพอๆกับหมอลำ หมอลำโกอินเตอร์ได้ รำวงเพชรบุรีก็โกอินเตอร์ได้ และควรไปให้ถึง ด้วยเสน่ห์เฉพาะตัวของรำวงเพชรบุรี เสน่ห์ที่ประกอบไปด้วยนางรำ กองเชียร์ ฟลอร์หรือเวที และขารำวงหรือเอฟซี ด้วยเสน่ห์ ๔ ประการนี้ทำให้รำวงเพชรบุรีเป็นรำวงอาชีพ และเลียนแบบยากมาก โดยเฉพาะขารำวงหรือเอฟซี


          


          เพราะเท่าที่ผมหาข้อมูลมา คนเพชรบุรีเขาชอบรำวงเป็นชีวิตจิตใจ งานบวช งานวัด งานวันเกิด งานฉลองต่างๆ แม้แต่งานศพ คนเพชรบุรีก็เล่นรำวงกัน และก็ไม่ใช่แค่รำวง คนจังหวัดนี้เขายังเล่นวัวลาน มีภาษาพูด สำเนียงการพูดที่มีเฉพาะถิ่น เหน่อเพชรบุรี ก็ไม่เหมือนเหน่อสุพรรณฯ กาญฯ หรือราชบุรี จะคล้ายภาคใต้ก็ไม่ใช่ เพชรบุรีจึงเป็นภาคกลางก็ไม่ได้ เป็นภาคใต้ก็ไม่เชิง แต่มีความดั่งเดิมที่รักษาสืบทอด กลายเป็นอัตลักษณ์เฉพาะจังหวัดเพชรบุรีที่เรียกว่า “ทรงเพชร” ทรงเพชรที่เป็นทั้งความคิด นิสัยใจคอ การใช้ชีวิตที่เป็นลูกทุ่งๆ แต่งตัวง่ายๆ ฟังเพลงเพื่อชีวิต กล้าแสดงออก ไม่กลัวใคร มีความมั่นใจ ภูมิใจในตัวเองสูง และด้วยคำว่าทรงเพชรฯนี่แหละที่ทำให้เพชรบุรีมีดีในแบบที่กรุงเทพฯไม่มี ทั้งยืนหยัดรักษา และพัฒนาตัวตน จนวัฒนธรรมกรุงเทพฯตีไม่ได้ เข้าไม่ถึง ครอบงำไม่ได้ และไม่ถูกลดทอนเป็นสินค้าเพื่อการท่องเที่ยว หรืองานวิชาการ เป็นจังหวัดที่มีดี ซึ่งทั้งหมดที่กล่าวมาผมเห็นในงานของดีท่ายาง หรือให้กล่าวง่ายๆทรงเพชรก็คือของดีท่ายาง

          

          งานเกษตร และของดีท่าทางจัดขึ้นเมื่อวันที่ ๗ มีนาคม ๒๕๖๘ งานเริ่มตั้งแต่เวลา ๑๖.๐๐ น. ในรูปแบบของขบวนแห่ นำขบวนโดยเฮียใช้ ศุภเศรษฐอนันต์ ชายที่ขับมอเตอร์ไซค์รอบโลก ขี่รถมอเตอร์ไซค์คู่ใจนำขบวน ตามด้วยวงโยธวาทิต ของโรงเรียนท่ายางวิทยา พร้อมพระพุทธนวราชบพิตรที่ประดิษฐานบนหลังช้าง ต่อจากนั้นนก็จะเป็นขบวนของดีของแต่ละท้องที่ในอำเภอท่ายาง ทั้งพืชผักผลไม้ วัวเทียมเกวียน การแต่งกายพื้นถิ่น ย้อนยุค ศิลปะ วัฒนธรรมเฉพาะถิ่น และของดี คนดังอื่นๆ แต่ไฮไลท์ของงานคือขบวนนางรำ ๓๑ คณะ กว่า ๔๐๐ คน ที่เป็นขบวนปิดท้าย ก่อนที่นางรำทั้งหมดจะมารอทำการแสดงรำวงที่ถนนกลางของตลาดท่ายาง โดยมีเวทีกลางให้นางรำสับเปลี่ยนขึ้นโชว์การแสดง ส่วนนางรำที่เหลือก็ทำการแสดงอยู่ถนนกลางตลาดท่ายาง โดยมีวงแสนรักชูดวงเป็นกองเชียร์อยู่ท้ายคณะนางรำทั้งหมด ทั้งนี้งานเกษตรและของดีท่ายางจะมีไปถึงวันที่ ๑๖ มีนาคม ๒๕๖๘ ภายในงานมีร้านค้า ร้านอาหาร กิจกรรมสนุกๆ และมหรสพความบันเทิงอื่นๆอีกมากมายตลอดทั้งงาน