เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของเราเอง ปัจจุบันเราอายุ 28 ปี ก่อนอื่นเลยจะขอย้อนไปตั้งแต่สมัยจำความได้ เราก็ไม่ได้อาศัยอยู่กับพ่อและแม่ จำได้ว่าโดนฝากเลี้ยงกับคนรู้จักจนถึงอายุ 7 ขวบ ก็ได้ย้ายมาอยู่กับป้า (พี่สาวพ่อ) เพราะป้าป่วยเป็นมะเร็งเต้านมเลยต้องมาดูแล เล่าแบบรวมรัดเลยนะคะว่าอุปนิสัยของป้าเนี้ยเป็นคนชอบบ่น บ่นทุกวัน ใช้คำพูดด่าทอแรงๆ ใช้งานตั้งแต่เช้ายันเย็น ทำอะไรก็โดนด่า เช่น ลืมเก็บผ้า ลืมเก็บจาน ทิ้งขยะที่เป็นขยะที่ขายได้โดยไม่แยก ก็ด่าแบบเหมือนเราไปทำผิดมากมาย (คำด่าเช่น อีสันดานหมา ) โดนแบบนี้ตั้งแต่อายุ 7-18 ปี จากเราที่เป็นเด็กเงียบๆยอมทุกอย่าง พอเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นก็เริ่มเถียงกลับ ช่วงปิดเทอมจะไปอยู่กับพ่อแม่แค่ช่วงสั้นๆ ก็เจอเหตุการณ์นี้กับคนที่เป็นพ่อเช่นกัน แล้วแม่เองก็เหมือนรักพ่อมากจนไม่กล้าพูดอะไร ปัจจุบันเราแยกมาอยู่กับสามีแล้ว และไม่มีคิดถึงคนในครอบครัวเลย แล้วก็มองเค้าในแง่ลบมากๆ และไม่รู้สึกผิดที่เป็นแบบนี้ รู้สึกไม่ได้เกลียดแต่ไม่รัก เพื่อนๆว่าเราผิดหรือป่าวคะ 

ปล.สามีเรารักและซัพพอร์ตเรามากๆ แต่เรากลัวว่าเราจะมีนิสัยที่เหมือนกับป้าและพ่อเพราะบางทีเราใจร้อนก็เผลอพูดจาไม่ดีกับสามี (แต่ไม่มีคำหยาบนะคะ) ประมาณแค่ใจร้อนแล้วพูดไม่คิด เราก็ยิ่งโทษพ่อกับป้าหนักเข้าไปอีก เราควรแก้ไขตรงจุดไหนคะ ผิดที่โดนเลี้ยงมาแบบนี้หรือผิดที่เราเองคะ