สวัสดีครับ จะขอเล่าเกริ่นนำก่อนว่าผมเป็นเด็กที่เติบโตมากับการเลี้ยงดูของป้าเนื่องจากพ่อแม่ทำงานทั้งคู่และไม่มีเวลาเลี้ยงดูครับโดยจะคอยส่งเสียค่าเลี้ยงดูให้ ป้าของผมเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงครับตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคอยมีป้าอยู่ข้างๆผมเสมอ ป้าคอยปลุกตอนเช้า ทำอาหาร เดินไปรับไปส่งที่โรงเรียน แม้กระทั่งตอนนอนเราก็นอนอยู่ข้างๆกัน พอผมโตขึ้นป้าก็คอยสอนหนังสือและเคี่ยวเข็ญเรื่องการเรียนมาก จนกระทั่งผมโตขึ้นเรื่อยๆเข้าสู่วัยรุ่นป้าก็ยังคอยดูแลผมแบบเดิมแต่อาจจะปรับเปลี่ยนไปบ้างตามวัย เช่นไปโรงเรียนเอง เริ่มให้กำหนดทิศทางเรื่องการเรียนของตัวเอง ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ป้าก็ได้เลี้ยงหลานเพิ่มอีกหนึ่งคนซึ่งเป็นลูกของพี่ชาย ผมคอยมองดูและจินตนาการภาพตัวเองที่ถูกเลี้ยงดูมาก็รู้สึกประทับใจอยู่ลึกๆ เรา 3 คนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบนี้อยู่หลายปีจนกระทั่งวันนึงเมื่อผมอายุได้ 28 ปี ป้าก็ย้ายบ้านไปอยู่กับหลานที่ต่างจังหวัด สารภาพตามตรงว่าถึงแม้จะผ่านมาก็ปีผมก็คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมาตลอด

เรื่องของพ่อกับแม่ที่ไม่พูดเพราะว่าเราไม่ค่อยมีความทรงจำดีๆกันสักเท่าไรครับ ถึงแม้ว่าวันนึงเราจะมีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆกันแล้วแต่พอใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมันกับพบเจอแต่ปัญหาอาจเรียกว่าครอบครัวไม่อบอุ่นก็คงได้ พูดตรงๆว่านอกจากการส่งเสียเรื่องเงินแล้วเรื่องอื่นๆนี่เรียกได้ว่าเพิกเฉยและไม่ได้รับการใส่ใจเลย หลายครั้งที่พยายามเปิดใจแต่ก็รู้สึกเจ็บปวดกลับมาทุกครั้งที่ถูกด่าว่าด้วยถ้อยคำรุงแรงจากพ่อและแม่ที่ไม่ช่วยอะไรได้แต่มาบอกหลังจากนั้นว่าเห็นใจผมจึงเลือกที่จะกลับมาอยู่กับป้าเพราะรู้สึกปลอดภัยมากกว่าแต่ลึกๆแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองมีปมที่แก้ไม่ได้

จากเรื่องข้างต้นนี้มีผมความสุขที่อยู่กับป้ามากกว่าครับซึ่งอาจจะขัดแย้งกับใครหลายๆ คนแต่ผมรักป้ามากกว่าพ่อแม่ของตัวเองมากๆ กับพ่อยังไม่เท่าไรครับถึงเขาจะปากร้ายแต่เขาก็คอยซัพพอร์ตเรื่องเงินมาตลอดทำให้ชีวิตไม่ได้ลำบากอะไร ในทางกลับกันผมค่อนข้างผิดหวังกับแม่ตัวเองจากหลายๆเรื่องที่รู้และเจอมากับตัวว่าเขานึกถึงแต่เรื่องของตัวเองเพียงอย่างเดียวเรื่องที่ทำผมผิดหวังกับแม่มากคือหลังจากที่ป้าผมย้ายออกไปได้สักพักใหญ่ มีคำพูดนึงที่แม่พูดออกมาว่า “ที่ป้าเขาเลี้ยงผมเพราะว่าได้ค่าเลี้ยงดูเยอะหรอกเขาถึงได้ยอม“ ในตอนนั้นโกรธมากครับ ทำไมต้องพูดเหมือนป้าเป็นคนเห็นแก่เงิน เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมเห็นภาพผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง ถึงเขาจะแก่ขึ้นทุกปีๆ แต่เขาคอยดูแลผมตลอดเวลา คอยหาข้าวหาปลาให้กิน คอยซักรีดเสื้อผ้าให้ทุกวัน ถึงเขาจะเรียนหนังสือมาน้อยแต่ก็จะพยายามอ่านหนังสือเพื่อที่จะมาช่วยเรื่องการเรียน ในวันที่ป่วยก็จะออกไปซื้อยามาให้ถึงแม้ว่าฝนจะตกน้ำท่วมหรือมืดค่ำแค่ไหน คนที่คอยถามผมตลอดว่าผมเป็นยังไงบ้าง เวลามีเรื่องทุกข์ใจก็จะคอยรับฟังเสมอ แม้กระทั่งทุกวันนี้ป้ายังคงแวะมาที่บ้าน ถึงจะไม่ได้เจอกันแต่ทุกครั้งที่มาก็จะซื้อของกิน ของใช้มาให้ตลอด พอเวลากลับถึงบ้านและเห็นของเหล่านั้นผมก็จะร้องไห้ออกมาทุกครั้ง และก็จะนึกถึงวันเวลาเก่าๆเสมอ ครั้งไหนที่ผมเจอเขาแล้วเห็นว่าเขาดูผอมลงหรือป่วย ลึกๆในใจผมก็กลัวมากกลัวว่าวันนึงจะต้องเสียเขาไป ซึ่งผมกล้าพูดอย่างเต็มปากว่าผมรักป้ามากๆ ทั้งความคิดและความรู้สึกของผมมันเป็นไปในทิศทางเดียวกันว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้แหละ ”แม่“ของผม