พุทธศาสนาที่แท้ ไม่เป็น negative ( เชิงลบ )
แต่เป็นศาสนาที่บอกให้หายโง่หายหลงใน positive ( เชิงบวก )
.
…. “พุทธศาสนาสอนไปสู่จุดหมายปลายทาง คือ สิ้นสุดแห่ง“ตัวกู” ศาสนาเวทานตะหรือฮินดูเขาก็สอนให้มี“ตัวกูที่แท้จริงที่บริสุทธิ์”อยู่เป็นอนันตกาล ตลอดกาล; ทั้งที่สอนและเกิดในประเทศอินเดียด้วยกัน สอนอยู่ในสมัยที่พ้องกันในประเทศอินเดียนั้น มันก็ยังแยกเป็นอย่างต่างกันอย่างนี้
…. ฝ่ายพุทธศาสนาสอนให้ ไม่มี“ตัวกู”นี้ ก็ถูกเขาจัดเป็น negative ไป เพราะใช้คำพูดเป็น negative อยู่ตลอดเวลา ส่วนทางฝ่ายโน้นพูดสำนวน positive อยู่ตลอดเวลา ก็ถูกจัดเป็นพวก positivism ไป ทีนี้ เราก็เสียเปรียบที่พูดกับเขาลำบาก เพราะคนธรรมดามีหัวเป็น positive กันหมด คือ อยากมีอยู่ อยากได้ อยากเอา อยากดี อยากรวย อยากสวย อยากงาม มันเป็น positive หมด
…. พุทธศาสนาที่แท้ไม่เป็น negative แต่เป็นศาสนาที่บอกให้หายโง่หายหลงใน positive แต่ถูกจัดถูกสมมติให้เป็น negative โดยพวกที่เป็น positive นั่นเอง เพราะคนธรรมดาสามัญสัตว์มีหัวเป็น positive มีตัวฉัน-มีของฉัน มีอะไรๆอยู่เรื่อย พอได้ยินคำว่า “ไม่เอาๆ” เท่านั้น ก็จัดพวกนี้เป็น negative ไปหมด นี้ไม่ถูกต้องและไม่ยุติธรรมสำหรับพุทธศาสนา.
…. พุทธศาสนาเราต้องการจะอยู่เหนือ positive และเหนือ negative จึงต้องใช้คำว่า “ว่าง” คือ ว่างจากทั้งสอง
…. แต่พอพูดว่า “ว่าง” พวก positive ต้องจัด“ว่าง”นี้เป็น negative เสมอ. ผู้ที่ค้านพุทธศาสนาก็ตั้งแง่ร้ายให้พุทธศาสนา ในฐานะเป็น negative ทันที ซึ่งเป็นมาแล้วตั้งแต่ครั้งพุทธกาล...
…. พวกฝรั่งที่มาสนใจในพุทธศาสนาอย่างครึ่งๆ กลางๆ งูๆ ปลาๆ ก็จัดพุทธศาสนาเป็นพวก “ไม่มี” เป็น negative, จัดนิพพานเป็นสุดยอดของ negativism. นี่มันผิด ผิดเหลือที่จะผิด; เลยไม่รู้พุทธศาสนา ไม่เข้าถึงจุดพุทธศาสนา ที่ต้องการจะอยู่เหนือความเป็น positive หรือ negative…. จุดมุ่งหมายของพุทธศาสนา ที่ต้องการจะไปจนพ้น เหนือความมี“ตัวกู-ของกู”
.
พุทธทาสภิกขุ
ที่มา : จากหนังสือชุดธรรมโฆษณ์ เล่มชื่อว่า “สุญญตาปริทรรศน์”
# ท. ส. ปัญญาวุฑโฒ – รวบรวม. #
ศาสนาแท้กับศาสนาโง่ ต่างกันอย่างไง
แต่เป็นศาสนาที่บอกให้หายโง่หายหลงใน positive ( เชิงบวก )
.
…. “พุทธศาสนาสอนไปสู่จุดหมายปลายทาง คือ สิ้นสุดแห่ง“ตัวกู” ศาสนาเวทานตะหรือฮินดูเขาก็สอนให้มี“ตัวกูที่แท้จริงที่บริสุทธิ์”อยู่เป็นอนันตกาล ตลอดกาล; ทั้งที่สอนและเกิดในประเทศอินเดียด้วยกัน สอนอยู่ในสมัยที่พ้องกันในประเทศอินเดียนั้น มันก็ยังแยกเป็นอย่างต่างกันอย่างนี้
…. ฝ่ายพุทธศาสนาสอนให้ ไม่มี“ตัวกู”นี้ ก็ถูกเขาจัดเป็น negative ไป เพราะใช้คำพูดเป็น negative อยู่ตลอดเวลา ส่วนทางฝ่ายโน้นพูดสำนวน positive อยู่ตลอดเวลา ก็ถูกจัดเป็นพวก positivism ไป ทีนี้ เราก็เสียเปรียบที่พูดกับเขาลำบาก เพราะคนธรรมดามีหัวเป็น positive กันหมด คือ อยากมีอยู่ อยากได้ อยากเอา อยากดี อยากรวย อยากสวย อยากงาม มันเป็น positive หมด
…. พุทธศาสนาที่แท้ไม่เป็น negative แต่เป็นศาสนาที่บอกให้หายโง่หายหลงใน positive แต่ถูกจัดถูกสมมติให้เป็น negative โดยพวกที่เป็น positive นั่นเอง เพราะคนธรรมดาสามัญสัตว์มีหัวเป็น positive มีตัวฉัน-มีของฉัน มีอะไรๆอยู่เรื่อย พอได้ยินคำว่า “ไม่เอาๆ” เท่านั้น ก็จัดพวกนี้เป็น negative ไปหมด นี้ไม่ถูกต้องและไม่ยุติธรรมสำหรับพุทธศาสนา.
…. พุทธศาสนาเราต้องการจะอยู่เหนือ positive และเหนือ negative จึงต้องใช้คำว่า “ว่าง” คือ ว่างจากทั้งสอง
…. แต่พอพูดว่า “ว่าง” พวก positive ต้องจัด“ว่าง”นี้เป็น negative เสมอ. ผู้ที่ค้านพุทธศาสนาก็ตั้งแง่ร้ายให้พุทธศาสนา ในฐานะเป็น negative ทันที ซึ่งเป็นมาแล้วตั้งแต่ครั้งพุทธกาล...
…. พวกฝรั่งที่มาสนใจในพุทธศาสนาอย่างครึ่งๆ กลางๆ งูๆ ปลาๆ ก็จัดพุทธศาสนาเป็นพวก “ไม่มี” เป็น negative, จัดนิพพานเป็นสุดยอดของ negativism. นี่มันผิด ผิดเหลือที่จะผิด; เลยไม่รู้พุทธศาสนา ไม่เข้าถึงจุดพุทธศาสนา ที่ต้องการจะอยู่เหนือความเป็น positive หรือ negative…. จุดมุ่งหมายของพุทธศาสนา ที่ต้องการจะไปจนพ้น เหนือความมี“ตัวกู-ของกู”
.
พุทธทาสภิกขุ
ที่มา : จากหนังสือชุดธรรมโฆษณ์ เล่มชื่อว่า “สุญญตาปริทรรศน์”
# ท. ส. ปัญญาวุฑโฒ – รวบรวม. #