เราโตมากับยายเพราะพ่อแม่ทำงานที่กทม.เรารู้สึกว่าเราไม่อยากกลับบ้านเพราะตอนอยู่บ้านเราลำบากมากโตมาแบบโดดเดี่ยวไม่มีใครซัพพอตเรา ไม่คิดถึงใครเพราะเราอยากออกจากบ้านหลังนั้นมากๆ ตอนนี้พ่อแม่ยายเราอยู่บ้าน เราส่งเสียปกติ แต่เราไม่อยากกลับบ้านเลย มันมีอะไรหลายๆอย่างฝังใจเรา ให้เราผูกใจเจ็บ แต่แม่ชอบโทรมาทวงบุญคุณ แต่เรารู้สึกว่าเราเติบโตด้วยตัวเองเพราะมีทั้งพ่อและแม่ยังต้องลำบากขนาดนี้ ไม่ส่งเสียสักบาทจนจบม.3พอได้ทำงานดีๆมีบ้านมีรถกลับอยากมาอยู่ด้วย แต่พอไม่ให้มากลับบอกให้ไปอยู่ต่างจังหวัดหาเงินไปไถ่ที่ดินที่นา อยากให้ซื้อบ้านให้อีก กลับไปก็พูดแต่เรื่องพวกนี้ เราเลยไม่อยากกลับ เราเป็นลูกอกตัญญูไหม?