คือผมรู้สึกสูญเสียตัวตนหนักมากๆทั้งนักวาดและการ์ดไฟท์เตอร์
(ที่ผมหาทางเอากลับมาให้ได้อยู่)
ตั้งแต่ที่ถูกย้ายมาอยู่จ.อำนาจเจริญ และต้องทนใช้ชีวิตแบบไร้เพื่อนหลังออกจากรร.เก่าตอนม.4 ช่วงเทอม2 จนถึงช่วงรอดจากการถูกเลือกเกนฑ์ทหาร
(แต่ก่อนได้เพื่อนดีมากๆเพราะสิ่งที่ชอบเหมือนกันและการ์ดเกมในชีวิตก็จริงแต่สังคมที่นั้นมันไม่ดีเกินไปแถมเข้ากับคนอื่นไม่ได้อยู่แล้วจนเราต้องรีบแยกทางออกจากวงจรนั้นไป)
และทนทำงานอยู่บ้านตัวเองแบบวนลูปเดิมๆโดยที่ค่าตัวก็50บาทจนถึงอายุ23ปี(ปัจจุบัน) แถมไม่มีใครพาออกไปเที่ยวที่ใหนเลย ให้เที่ยววนแต่เดิมๆแถวๆอุบล เอกสารเพื่อการสมัครงานและเรียนต่อมหาลัยก็ไม่เคยพาไปถ่ายเลยทีเดียว ให้อยู่แต่เฝ้าบ้านแบบหมาเพื่อหวังให้กันโจรขโมยของเข้าบ้าน แถมทำออกไปเตะหญ้าก็ไม่ได้ จนต้องเตะหมาที่ไม่เต็มใจอยากจะเลี้ยงด้วยความเคียดแค้นและเจ็บใจแทน(ไม่อยากเลี้ยงสัตว์ที่พอแม่ไปหามานี่แหละ)
หลังจบพันธะทุกอย่างก็แล้ว ก็ยังเอามายัดเพิ่มเพื่อไม่ให้ตัวเองได้หนีไปหางานและใช้ชีวิตที่กทม.อีก ตลอดระยะเวลา11ปี
จนทำให้ตัวเองเปิดเข้าวงการนักวาดด้วยเส้นญี่ปุ่นสไตล์แนวๆมอนเตอร์มาได้ไม่เต็มที่ในปีที่แล้วเป็นตัวเลือกสุดท้ายในการหาเพื่อนในโลกออนไลน์แต่ก็ลงงานวาดได้ไม่ดวกกว่าเดิมโดนขัดแข้งขัดขาจากทุกทางทั้งในโลกออนไลน์และในชีวิตจริง จนต้องสะดุดพลาดท่า และความไม่ใส่ใจรับผิดชอบต่องานตัวเองมากพอจนถึงขึ้น เกิดฉนวนประเด็นกับนักวาดที่ชื่อปากกาดำ ทั้งๆที่ชี้แจงออกมาขอโทษในส่วนที่ตัวเองผิดไปตามความเป็นจริงและรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วก็ตาม
แต่โดนเพื่อนอันเฟรนไปวันละคน แถมได้ตราบาปติดตัวโดยที่ไม่ได้ตั้งใจอยู่ดี ทั้งๆที่เป็นโอกาสเริ่มต้นใหมของผมเองเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
จะขอเมคเฟรนเพื่อนในวงการใครก็ไม่ได้
จะขอความช่วยเหลือจากใครก็เมินหมด
และก่อนหน้านั้นวงการการ์ดเกมก็โดนเช่นเดียวกัน
เพราะอุส่าลงทุนเสียไปหมื่นกว่าบาททั้งบัดดี้ไฟท์และแวนการ์ดเพื่อไปแข่งการ์ดที่งานใหญ่ๆที่นั้น แต่มันสายเกินไป แถมอดได้เพื่อนในวงการก็ด้วย
เลยมีหนทางสำหรับตัวเองเพียงทางเดียวคือเตรียมเก็บของหนีออกจากบ้านและต้องหาทางเข้าสังคมแบบเต็มตัวที่นั้นให้เห็นกับตาสถานเดียว
จะได้มีเพื่อนดีๆที่นั้นเพื่อเอาตัวตนทั้ง2วงการคืนมา
แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครยอมให้ไปกทม.เลยเพราะคนรอบข้างกลัวได้เป็นตัวตนของตัวเองคืนมาทั้งหมด และได้เฉิดฉายที่นั้นด้วย
จนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
ทั้งผมขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้จากทุกทางก็แล้ว
จะหาสมัครงาน7-11ในพื้นที่ถึง2ที่เพื่อหารายได้ที่จะหนีจากจังหวัดอำนาจเจริญจนรู้ชะตากรรมว่าไม่ผ่านแน่ๆก็แล้ว
แต่จากนี้ผมขอละนี่คือคำขอความช่วยเหลือครั้งสุดท้ายของผมเอง
ผมอยากหลุดจากวงจรสังคมที่บ้านและจังหวัดของตัวเองอันแสนจะบัดซบและอยากคลายคำสาปชีวิต11ปีไร้เพื่อนในชีวิตจริงให้ทีเถอะ
มีเรื่องที่ผมรู้สึกหมดความอดทนและต้องการความช่วยเหลือมากๆด้วยเรื่องที่ต้องทนอยู่แบบไร้เพื่อนในชีวิตจริงมาตลอด11ปี
(ที่ผมหาทางเอากลับมาให้ได้อยู่)
ตั้งแต่ที่ถูกย้ายมาอยู่จ.อำนาจเจริญ และต้องทนใช้ชีวิตแบบไร้เพื่อนหลังออกจากรร.เก่าตอนม.4 ช่วงเทอม2 จนถึงช่วงรอดจากการถูกเลือกเกนฑ์ทหาร
(แต่ก่อนได้เพื่อนดีมากๆเพราะสิ่งที่ชอบเหมือนกันและการ์ดเกมในชีวิตก็จริงแต่สังคมที่นั้นมันไม่ดีเกินไปแถมเข้ากับคนอื่นไม่ได้อยู่แล้วจนเราต้องรีบแยกทางออกจากวงจรนั้นไป)
และทนทำงานอยู่บ้านตัวเองแบบวนลูปเดิมๆโดยที่ค่าตัวก็50บาทจนถึงอายุ23ปี(ปัจจุบัน) แถมไม่มีใครพาออกไปเที่ยวที่ใหนเลย ให้เที่ยววนแต่เดิมๆแถวๆอุบล เอกสารเพื่อการสมัครงานและเรียนต่อมหาลัยก็ไม่เคยพาไปถ่ายเลยทีเดียว ให้อยู่แต่เฝ้าบ้านแบบหมาเพื่อหวังให้กันโจรขโมยของเข้าบ้าน แถมทำออกไปเตะหญ้าก็ไม่ได้ จนต้องเตะหมาที่ไม่เต็มใจอยากจะเลี้ยงด้วยความเคียดแค้นและเจ็บใจแทน(ไม่อยากเลี้ยงสัตว์ที่พอแม่ไปหามานี่แหละ)
หลังจบพันธะทุกอย่างก็แล้ว ก็ยังเอามายัดเพิ่มเพื่อไม่ให้ตัวเองได้หนีไปหางานและใช้ชีวิตที่กทม.อีก ตลอดระยะเวลา11ปี
จนทำให้ตัวเองเปิดเข้าวงการนักวาดด้วยเส้นญี่ปุ่นสไตล์แนวๆมอนเตอร์มาได้ไม่เต็มที่ในปีที่แล้วเป็นตัวเลือกสุดท้ายในการหาเพื่อนในโลกออนไลน์แต่ก็ลงงานวาดได้ไม่ดวกกว่าเดิมโดนขัดแข้งขัดขาจากทุกทางทั้งในโลกออนไลน์และในชีวิตจริง จนต้องสะดุดพลาดท่า และความไม่ใส่ใจรับผิดชอบต่องานตัวเองมากพอจนถึงขึ้น เกิดฉนวนประเด็นกับนักวาดที่ชื่อปากกาดำ ทั้งๆที่ชี้แจงออกมาขอโทษในส่วนที่ตัวเองผิดไปตามความเป็นจริงและรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วก็ตาม
แต่โดนเพื่อนอันเฟรนไปวันละคน แถมได้ตราบาปติดตัวโดยที่ไม่ได้ตั้งใจอยู่ดี ทั้งๆที่เป็นโอกาสเริ่มต้นใหมของผมเองเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
จะขอเมคเฟรนเพื่อนในวงการใครก็ไม่ได้
จะขอความช่วยเหลือจากใครก็เมินหมด
และก่อนหน้านั้นวงการการ์ดเกมก็โดนเช่นเดียวกัน
เพราะอุส่าลงทุนเสียไปหมื่นกว่าบาททั้งบัดดี้ไฟท์และแวนการ์ดเพื่อไปแข่งการ์ดที่งานใหญ่ๆที่นั้น แต่มันสายเกินไป แถมอดได้เพื่อนในวงการก็ด้วย
เลยมีหนทางสำหรับตัวเองเพียงทางเดียวคือเตรียมเก็บของหนีออกจากบ้านและต้องหาทางเข้าสังคมแบบเต็มตัวที่นั้นให้เห็นกับตาสถานเดียว
จะได้มีเพื่อนดีๆที่นั้นเพื่อเอาตัวตนทั้ง2วงการคืนมา
แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครยอมให้ไปกทม.เลยเพราะคนรอบข้างกลัวได้เป็นตัวตนของตัวเองคืนมาทั้งหมด และได้เฉิดฉายที่นั้นด้วย
จนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
ทั้งผมขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้จากทุกทางก็แล้ว
จะหาสมัครงาน7-11ในพื้นที่ถึง2ที่เพื่อหารายได้ที่จะหนีจากจังหวัดอำนาจเจริญจนรู้ชะตากรรมว่าไม่ผ่านแน่ๆก็แล้ว
แต่จากนี้ผมขอละนี่คือคำขอความช่วยเหลือครั้งสุดท้ายของผมเอง
ผมอยากหลุดจากวงจรสังคมที่บ้านและจังหวัดของตัวเองอันแสนจะบัดซบและอยากคลายคำสาปชีวิต11ปีไร้เพื่อนในชีวิตจริงให้ทีเถอะ