สวัสดีค่ะ อายุ 25 ฉันทำงานอยู่หน่วยงานรัฐแถวบ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ไกลจากบ้านของฉันเท่าไหร่ จะบอกก่อนว่าตั้งแต่ฉันเรียนจบ ม.6 ฉันก้ได้เข้าทำงานเลย เพราะพ่อของฉันมีหน้ามีตาก้เยอะอยู่ในแถวนี้ บ้านก็ไม่ได้รวยนะคะ พอมีกินมีใช้ หนี้สินเคยมีเยอะค่ะ แต่เบาบางลงมากแล้ว ช่วงหนี้เยอะแหละค่ะฉันจึงไม่ได้เรียนต่อเหมือนเพื่อนคนอื่นที่ได้เรียนมหาลัย แต่ทางพ่อฉันให้ฉันทำงานไปด้วย แล้วก็เรียนรามค่ะ แล้วก้จบ ป.ตรี มาได้ ก็ทำงานมาจนเข้าปีที่ 8 แล้วค่ะ 
ถ้าให้เล่าชีวิตในการทำงาน เรียกได้ว่าหนูทำงานมาหลายปีจน ถือว่าก็เก่งพอตัว เพื่อนที่ทำงานรักเพราะชอบช่วยเหลือทุกคน จนปัจจุบันเรียกว่าทุกงานจนจำตำแหน่งตัวเองไม่ได้ รายได้หมื่นนึ่งมา 5 ปีแล้ว ถ้าจะให้บอกว่าแบบเข้าข้างตัวเองนะคะ หนูทำเยอะทำเก่งเพราะอยากได้รับโอกาสจากหัวหน้าเลื่อนตำแหน่ง หรือเงินเดือนให้ได้คุ้มกับแรงที่เราลงไป เพราะในตอนนี้คือมีหนูคนเดียวที่ทำงานเยอะมาก แต่ทางผู้บริหารก็รับคนมาเยอะตลอด แต่งานมาตกที่ฉันตลอด เพราะเค้าเคยสั่งคนอื่นแล้วไม่สนองงานเค้าได้ แต่สรุปแล้วที่ทำมาคือทางผู้บริหารใช่คำว่าถูกใจมากกว่า ความสามารถอะค่ะ เค้ามีคนของเค้าและอยากผลักดันคนของเค้าให้ได้เงินเดือนเยอะขึ้นได้โดยที่ งานก้ทำไม่เปน ทำแต่เรื่องส่วนตัวให้เค้าได้ แล้วทางหัวหน้าของฉันก้พยายามผลักดันฉันนะคะ แต่ด้วยหลายอย่าง ทั้งทางพ่อที่เล่นการเมือง และอีกเราก้ไม่ใช่คนของเค้าแต่แรก เลยไม่ได้รับโอกาสเลย แรกๆพอทีแรงสู้อยู่นะคะ แต่ภาระงานมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนบางทีก้อยากหนี แต่ก็ห่วงเพื่อนร่วมงาน และงานที่เตยทำถ้าไม่ทำก้ไม่มีคนทำ คิดมากเรื่องแบบนี้ค่ะ มา 1 ปี หลังฉันมีแฟนใหม่ แล้วแฟนคนเก่าก็เลิกกันเพราะฉันทำงานอยู่ที่นี่ แต่ไม่คิดจะย้ายไปอยู่ด้วย จนเค้ามีคนอื่น แล้วแฟนคนปัจจุบันก้รับรุ้เรื่องงานของฉ้นทุกเรื่อง เค้าอยากให้ฉันออกมา ออกมาทำงานด้วยกันจะได้ช่วยกันเก็บเงินแล้วไปเปิดธุรกิจของตนเอง ตอนนี้ฉันกดดันทุกอย่างให้คำตอบแต่ละฝ่ายก้ไม่ได้  แฟนก็งอแง ถ้าจะพุดถึงทางพ่อแม่ พ่อแม่ก้ไม่อยากเหนลูกทุกข์หรอกค่ะ แต่ในมุมส่วนลึกของฉันคือ ฉันเกิดมาอยู่บ้านจนอายุ 25 ปีเลยอยากออกไปเปิดหูเปิดตา เพราะชีวิตดูเรียบง่ายเกิน เรื่องก็เยอะค่ะสำหรับผู้บริหาร คนอื่นคิดไม่ถึงหรอกค่ะ พุดได้ว่าเบื่อ แต่จะเริ่มจากอะไรดี ถ้าเราไม่เปลี่ยนแปลวชีวิตเราก็ไม่ไปไหนใช่มั้ยค่ะ