เราจะมาเล่าเรื่องราวของคนโง่คนนึงที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างในชีวิตให้ฟังนะคะ ไม่รู้ว่าเราเป็นโรคความจำสั้นหรือสมาธิสั้นรึป่าวเพราะไม่เคยตรวจโรคที่โรงพยาบาลเลย ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน...ชีวิตที่เราเลือกเกิดไม่ได้มันช่างทรมานเหลือเกินอยากตายแต่ก็ตายไม่ได้ ตั้งแต่เด็กเราถูกตาและยายเลี้ยงพ่อแม่ไปทำงานต่างจังหวัดไม่มีเวลามาดูแล จนเราอายุ6ขวบแม่ถึงทำงานที่บ้าน ชีวิตในวัยเด็กของเราก็ถูกเลี้ยงมาตามมีตามเกิดรู้แต่ว่าตอนแม่ท้องแก่แม่ไปใกล้ห้องฉายรังสีเอ๊กซเรย์และตอนเราเกิดมาเรามีเชื้อเอ๋อซึ่งมันก็เกือบเป็นเด็กเอ๋อเหรอแบบ100%แต่หมอก็ทำการรักษาถ่ายเลือดเบื้องต้นแต่เกิดแล้ว พอเป็นเบบี๋เริ่มคลานได้ก็ไม่ได้ถูกเลี้ยงดูเอาใจใส่อย่างดีในฐานะเด็กเชื้อเอ๋อ รู้มั้ยคะว่ากว่าเราจะโตมาได้จนอายุ22ปีขนาดนี้เราคิดเรื่องอยากฆ่าตัวตายมาแล้วไม่ต่ำกว่า100ครั้ง เพราะใช้ชีวิตลำบากมากๆตอนเด็กก็แทบไม่มีใครอยากเล่นด้วยมักจะถูกเพื่อนๆปฏิเสธตลอดเพราะเราเล่นอะไรไม่เป็นเลยขนาดเพื่อนสอนแล้วสอนอีกยังเล่นไม่เป็น สมองช้ามากคิดอะไรไม่เคยทันเพื่อนเลยเป็นว่าเพื่อนๆเบื่อที่จะเล่นกับเราและถูกด่าให้หลังตลอด เราเลยเป็นคนที่กลัวการเข้าสังคมไปเลยตั้งแต่เด็ก ชอบเล่นคนเดียวเพราะถ้าเล่นกับคนอื่นกลัวจะเล่นไม่เป็นกลัวถูกด่าอีกเราเลยเป็นคนที่ชอบคลุกตัวอยู่แต่กับบ้านจนโตเป็นสาว เราเรียนครูแต่หลังจบฝึกสอนไปเราเลือกที่จะไปทำงานอย่างอื่นเพราะในหัวคิดไม่มีคำว่าอยากเป็นครูอีกแล้วในหัวสมอง เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่หลายเรื่องจริงๆที่คนอย่างเราไม่สามารถแบกรับได้ ไปทำงานทุกวันก็หวาดระแวงทุกวันว่าวันนี้จะโดนด่าอะไรอีก คนอื่นเดิน3ก้าวก็ทำสำเร็จแต่กับเราต้อง10ครั้งขึ้นไปถึงจะทำได้ เราพยามมากกว่าคนอื่นมาตลอดจนเราโคตรเหนื่อยโคตรท้อ ทำไมไม่เป็นพี่หรือน้องเราที่เสียได้เกิดแต่ทำไมคนโง่ไร้ประโยชน์อย่างเราที่ได้เกิด ตั้งแต่เรียนจบมาเราไปสมัครงานเป็นผู้ช่วยกุ๊กทำได้อยู่4เดือนก็ได้ลาออก(แต่ก็เหมือนโดนไล่ออกเพราะเราทำงานไม่เป็นแบบอ้อมๆ)งานใช้แรงงานครั้งนี้ร่างทรุดเยอะมากกกกกกก งานที่2ที่กำลังทำอยู่ปัจจุบันเป็นสาวออฟฟิศที่ต้องทำงาน12ชม.ต่อวันแต่ได้เงินดีนะคะ สังคมในแผนกนี้ถือว่าดีมากๆเป็นที่อื่นคงด่าตะเพิดไล่ออกตั้งแต่เราทำงานผิดพลาด2อาทิตแรกแล้วแต่เรื่องที่ทำผิดก็ซ้ำๆเดิมๆทำมาได้1เดือนแล้วเชื่อมั้ยคะว่าตลอด1เดือนนี้เรายังอยู่ที่เดิมทำงานพลาดทุกวันไม่ซ้ำเรื่องเลยแผนกอื่นและคนสอนงานเราต้องมาแก้ให้ตลอดทุกวัน เหมือนอารมณ์ประมาณว่าเด็กฝึกอายุ18ปีมาฝึกงาน ผ่านมา1เดือนทำได้ดีกว่าแต่ก่อนนิดหน่อยประมาณ60%เต็ม100(สำหรับเรานะ)แต่กับคนอื่นเค้าไม่ไว้ใจเราแล้วมองเราเป็นตัวปัญหาไปสะแล้ว จนหัวหน้าแผนกมาเตือนว่าเค้าอยากได้คนที่เป็นงานไวๆเพราะช่วงนี้งานมันเยอะมากจริงๆ(เราทำงานตราชั่งที่ต้องคอยชั่ง-ออกรถที่มารับผลิตภัณฑ์บริษัทเรา)นอกจากชั่งรถทุกขนาดทุกประเภทตลอด12ชมแล้วต้องคีย์ข้อมูลsabเป็นด้วยแต่เราเป็นแค่ใส่ไฟล์ข้อมูลยังsabข้อมูลไม่เป็นเลย ช่วงนี้รถก็เข้าๆออกเยอะ15มีนาคมนี้ถ้าเรายังทำไม่เป็นหัวหน้าจะให้เราออก อยากจะบอกว่าเราเป็นเด็กฝากเพราะอาเป็นหุ้นส่วนบริษัทนี้ ครอบครัวสายพ่อก็มาทำงานที่นี่ส่วนใหญ่แผนกต่างๆกันไป คนอื่นเค้าทำดีมาตลอดแต่มาเสียตรงเรา ไหนจะสงสารพ่อแม่ที่แก่ตัวแต่ก็ยังทำงานหนักไม่หยุดไม่มีเงินไปรักษาตัวเองดีๆ มีลูกก็ไม่ได้เรื่องแบบเรา แถมเรายังมาทำเสียชื่อเสียงของญาติพี่น้องอีก หัวหน้าเราใจเย็นและมีความเป็นผู้นำสูงมากเลยนะคะโหมดปกติแกเป็นคนร่าเริงใจดีค่ะคนสอนงานเราก็เป็นอาสะใภ้เราด้วย เราสงสารอามากๆเลยค่ะที่ต้องทำให้เหนื่อยหนักขนาดนี้ รวมทั้งคนอื่นที่เป็นห่วงเราปล่อยเราทำงานคนเดียวไม่ได้ ไม่มีความไว้ใจเราเลยเพราะตัวเราเอง สุดท้ายนี้ไม่โทษใครนอกจากตัวเองที่ทำไรไม่เคยเป็นสักอย่างในชีวิตแม้แต่เรื่องเล็กน้อย แถมนิสัยซุ่มซ่ามนั่นก็ด้วยที่แก้ไม่เคยได้ ใครก็ได้ช่วยแนะนำงานที่เหมาะสมกับเราให้ที ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่เราจะขอขอบคุณทุกคนมากที่ช่วยมาแนะนำคำคนไร้ประโยชน์อย่างเราเราจะพยามมองหน้าครอบครัวที่เรารักบ่อยๆนะคะเราจะได้ไม่พยามตายให้ได้ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ