ฅ เอ๋ย ฅ.ฅน
ไม่มีใคร สนเคาะ พิมพ์ขีดเขียน
ทิ้งไว้ให้ อยู่ใน ตำราเรียน
รอยหยักบน เศียรดู สวยสร้างสรรค์

ฃ เอ๋ย ฃอฃวด
ก็คงร้าว รวดเจ็บ ปวดเช่นกัน
อิจฉา ข.ไข่ คนใช้ทุกวัน
แต่ ฃ.ฃวดนั้น ไม่มีใครสน

ตอนเฒ่าเป็นเด็กท่องคัดลายมือ
เขียนตัวหนังสือ ฃ.ฃวด ฅ.ฅน
แต่เด็กรุ่นใหม่ที่ใช้ฝึกฝน
คือกดนิ้วบนแป้นคีย์บอร์ดเอา

นิ้วข้ามไปมาเพราะไม่เคยหา 
เลยไม่ผ่านตา"หัวหยัก"เลยเศร้า
ขอ คอ มีหยัก ถูกละเลยเหงา
ผู้เฒ่าอย่างเราเลยเขียนกลอนถึง