หลายๆท่านเริ่มคุ๊นๆกับคำนี้รึยังคะ "จ๊อขี่" เพราะแม่นันจะไหว้ทุกปีและเขียนถึงทุกปีเช่นกัน ใช่ค่ะ อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันครบรอบวันตายปีที่ 57 ของอาป๊ะ หรือคุณพ่อของแม่นันเอง วันตายของอาป๊ะ (วัน 2 ค่ำ เดือน 2 จันทรคติจีน) จะตรงกับวันเกิดของเจ้าที่ "ตี่จู๋เอี่ยแซ" ซึ่งถือเป็นวันดีมากๆ
เมื่อธันวาที่ผ่านมาก็เพิ่งไปไหว้ "อาอึ้ม (คุณแม่) จ้อขี่" เช่นกัน ที่ผ่านมาตรงกับวันไหว้ขนมบัวลอยพอดี๊พอดี (ถือเป็นวันดีอีกวัน)  ทั้งสองท่านจากพวกเราไปนานจนลูกๆกำลังจะตามไปปรนนิบัติท่านต่อบนสรวงสรรค์แล้ว พี่น้องชราภาพกันไปตามๆกัน แม่นันน้องเล็กสุดก็ปาเข้าไป 61 แล้ว

จากความรู้ข้อเดียวในการนับของวันเดือนปีของจีน คือการนับปีเกิด ว่าจะต้องบวกหนึ่งเพิ่มเข้าไป อาอึ้มบอกว่าคนจีนจะนับอายุเด็กตั้งแต่เดือนแรกที่อยู่ในท้องแม่เลย เพราะฉะนั้นเด็กที่เกิดมาวันแรกจะมีอายุ ๙ เดือน (ประมาณหนึ่งปี) ดั้งนั้นวันนี้..อาโซ้ยตี๋อายุ 21 ปีแล้ว หยี่จับอิ๊กห่วยเหลี่ยว อ้อ..ความรู้อีกข้อที่ได้จากอาอึ้มคือ ถ้าฝันเห็นผู้หญิง ให้ซื้อ(หวย)อายุผู้หญิงคนนั้นแล้วลด 1 แต่ถ้าฝันเห็นผู้ชาย ให้ซื้อ(หวย)อายุผู้ชายคนนั้นแล้วบวก 1   
อาป๊ะจ๊อขี่ “หยี่หว่วยชิวหยี” ปีนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ 1 มีค. ลูกหลานทั้ง 8 ครอบครัวที่เหลือ (ลูกสาว 6 ลูกชาย 2) จะรวมตัวไปไหว้ “อาป๊ะ" ที่บ้านอาตั่วเฮีย สมัยก่อนตอนลูกหลานยังตัวเล็กตัวน้อย พวกเราก็จะพาไปไหว้อากงอาม่าด้วย เวลารวมตัวกันทีก็จะครึกครื้นมาก เพราะนอกจากลูกและหลานตัวน้อยๆเยอะแยะของสะใภ้สอง เขยหก แถมลูกชายลูกสะใภ้ของอาแน (แม่ใหญ่หรือภรรยาหลวงของคุณพ่อ) เสียงหัวเราะพูดคุยสนุกสนาน สถานที่จัดไหว้แทบไม่มีที่เดิน

ปัจจุบันจะเหลือเพียงลูกๆ สะใภ้และลูกเขยซึ่งต่างสูงวัยแล้ว (แม่นันเองก็หลักจับอิกแล้ว) สะใภ้ฝั่งอาแนก็จากไปแล้ว หลานๆของอากงม่าต่างเติบโตอยู่ในวัยเรียนใกล้จบ.วัยทำงาน..ต่างติดภารกิจนู่นนี่นั่น แม้กระทั่งอาโซ้ยตี๋ เดี๋ยวนี้ติดสอนกลองทั้งเสาร์อาทิตย์ ส่วนอาตั่วตี๋ก็ติดทำงาน หลานบางคนเป็นย่าเป็นยาย มีเหลนให้อากงอาม่าเยอะแยะ แตกรากขยายครอบครัวออกไปเรื่อยๆ

เวลาไหว้ก็จะอยู่ระหว่างเก้าโมงกว่าสิบโมงไม่ให้เกิน พวกเราจะจุดธูปไหว้อาป๊ะและบรรพบุรุษกันสามรอบ สังเกตดีๆนะคะ มีรูปอาป๊ะและอาอึ้ม แต่มีข้าวสวย ถ้วยน้ำชา และเก้าอี้ตั้ง ๗ ชุด เอ๊ะ..มาจากไหน ... ตอนอาอึ้มยังอยู่อาอึ้มเล่าให้ฟังว่าเราจะเชิญบรรพบุรุษที่เสียชีวิตไปแล้วของตระกูลเรามาไว้ทีเดียวกัน เวลาครบวันไหว้ใดๆ เราก็จะได้จุดธูปกราบไหว้บรรพบุรุษทุกคนพร้อมกัน ดั้งนั้นเก้าอี้เจ็ดตัวนี้ตอนนี้ มีไว้ให้ อาป๊ะ อาอึ้ม อาแน (คุณพ่อคุณแม่และคุณแม่ใหญ่) อากงอาม่า (คุณปู่คุณย่า) อานึ้ง (สามีอาหยี่แจ้) และอาโฮ่ว (พี่ชายรอง) อาเฮียโฮ่วเสียชีวิตตั้งแต่เด็กๆ สืบเนื่องจากโรคกระเพาะทางเดินอาหาร "อาอึ้มเคยเล่าให้ฟัง"
หลังจากจุดธปกราบไหว้ครบสามรอบ ก็จะลาอาหารบนโต๊ะ และนำกระดาษเงินกระดาษทองไปเผาให้บรรพบุรุษ ก่อนเผาต้องเปิดทางด้วย "อ่วงแซจี๊" หรือใบเบิกทาง เพื่อเป็นการเปิดทางให้ลูกหลานได้ส่งเงินทอง ข้าวของเครื่องใช้ไปให้บรรพบุรุษ ในขณะเดียวกันบรรพบุรุษก็จะได้รับรู้ว่าลูกหลานยังคงปรองดองกันดีอยู่รึเปล่า (แม่นันสรุปเอาตามที่ตัวเองเข้าใจค่ะ) ในระหว่างที่เผากระดาษกันอยู่ แม่นันก็จะปลีกตัวเองออกมาปฏิบัติในสิ่งเล็กๆน้อยๆที่พี่ๆอาจจะหลงลืมไปบางครั้ง คือการแบ่งข้าวสวยและเครื่องดื่ม (น้ำชา) ส่งไปพร้อมๆกับเครื่องกระดาษ เป็นเสมือนให้บรรพบุรุษได้รับรู้อีกทางหนึ่งว่า วันนี้ลูกหลานได้นำอาหารคาวหวานมากราบไหว้ท่านแล้ว .... ตอนอาอึ้ม (คุณแม่) ยังอยู่ แม่นันมักจะถามอาอึ้มเวลาเห็นอะไรที่แปลกในความรู้สึกของตัวเอง อาอึ้มก็จะอธิบายให้ฟังอย่างใจเย็น ซึ่งแม่นันว่าประเพณีเล็กๆน้อยๆนี้ เป็นความสวยงามและน่าจดจำทำตาม