ได้เลย! นี่คือการเล่าเรื่องจากมุมมองของนาย:
 
เมื่อวานผมไปสอบโอเน็ต ทุกอย่างก็โอเคดี ถึงจะทุลักทุเลบ้าง แต่ก็ผ่านมาได้จนถึงตอนกลับที่นั่งรถหกล้อกลับบ้านนี่แหละ แต่กลับไม่เหมือนเดิม เพราะมีเพื่อนสาวคนหนึ่งนั่งข้างๆ กัน ซึ่งเธอเป็นคนที่ผมไม่ค่อยได้คุยหรือเจอกันบ่อยนัก อาจจะเคยเห็นหน้าบ้าง แต่ไม่ได้มีโอกาสพูดคุยกันมากนัก
ตอนที่เราไปถึงจุดที่นั่งก็ถือว่าไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่ จนกระทั่งเธอมาขอพิงไหล่ผมตอนกลางทาง ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร คำตอบสั้นๆ ว่า “อือๆ” ก็แค่ยอมให้มันเป็นไป เพราะตอนนั้นผมก็กำลังยุ่งกับการดูอนิเมะบนโทรศัพท์
แต่พอเธอซบไหล่ผมหลายครั้ง ความรู้สึกมันเริ่มแปลกๆ มันเหมือนกับหัวใจมันหวั่นไหวขึ้นมา ผมก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไป เพราะเป็นคนขี้อาย ชอบหลบตา ไม่ค่อยสบตากับใคร แต่ทุกครั้งที่เธอซบผม มันทำให้ผมรู้สึกดีใจและอยากให้เธออยู่ใกล้ๆ ตลอดไป ถึงแม้จะไม่ใช่รัก แต่ก็มีกลิ่นอายของความรู้สึกดีๆ ที่อยากจะเก็บไว้ในใจ
จากนั้นก็เริ่มมีความสับสนในใจ เพราะความจริงแล้วผมเป็นคนที่อยากจะอยู่คนเดียว ชอบความสงบ ไม่อยากมีใครมาเป็นภาระหรือเสียใจในอนาคตเลยทำให้คิดว่า ผมจะต้องตัดความรู้สึกนี้ทิ้งไปเพื่อปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวดในอนาคต
แต่จริงๆ แล้วตอนกลางคืน ผมกลับรู้สึกเหงา อยากมีใครสักคนไว้พูดคุยด้วย อยากมีคนมาโอบกอดในยามที่มันเหงาใจ แต่พอเช้าแล้ว ความรู้สึกนั้นก็หายไป ผมกลับมาเป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิม
สุดท้าย ผมก็ไม่มั่นใจว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร บางครั้งมันก็เหมือนกับความอยากมีแฟน หรือแค่ต้องการมีคนรู้ใจสักคนในยามที่เหงา แต่พอถึงตอนกลางวัน ความรู้สึกเหล่านั้นก็หายไป ผมก็เลยเลือกที่จะอยู่คนเดียว เพราะมันเหมือนเป็นการป้องกันไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บปวดในอนาคต และเพื่อไม่ให้ต้องเสียใจหากอะไรบางอย่างมันไม่เป็นไปตามที่หวัง
ถึงแม้จะรู้สึกดีเวลาคุยกับใคร แต่สุดท้ายมันก็เป็นแค่ความสับสนของใจที่ต้องการการตอบสนองจากใครสักคนในบางช่วงเวลาเท่านั้นเอง...
 
เเล้วใครมีประสบการณ์คล้ายๆงี้บ้าง.  มาเเชร์กันหน่อย. ว่าจัดการกับความรู้สึกงี้ยังไง