เณรน้อยปลูกหญ้า
กลางดึกในช่วงฤดูร้อนของปีหนึ่ง
พื้นหญ้าของลานวัดเหี่ยวเฉาเป็นสีเหลืองทั้งผืน
เณรน้อยบอกว่า"รีบหว่านเมล็ดพันธ์หญ้าเถอะครับ พระอาจารย์ มันไม่น่าดูเลย"

พระอาจารย์ตอบว่า "รอให้ฟ้าสางก่อนเถอะ เวลาไหนก็ได้"
พอถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ พระอาจารย์ซื้อเมล็ดพันธ์มาห่อหนึ่ง
จากนั้นเรียกเณรมาหว่าน เมื่อมีลมของ ฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านมา
เมล็ดพันธ์ถูกพัดกระจายไปบ้าง เณรร้องบอกว่า "ไม่ได้การแล้ว เมล็ดพันธ์เยอะมากถูกลมพัดไป"
พระอาจารย์ตอบว่า "ไม่เป็นไรหรอก กว่าครึ่งของเมล็ดพันธ์ที่ถูกลมพัดไปนั้นข้างในกลวงถึงหว่านไปก็ไม่โต
ปล่อยมันไปตามนั้นเถอะ"
เมื่อหว่านเมล็ดพันธ์เสร็จ มีนกตัวเล็ก 2-3 ตัว มาจิกเมล็ดพันธ์
เณรร้องบอกว่า"แย่แล้ว เมล็ดพันธ์โดนนกจิกกินไปแล้ว"
พระอาจารย์ตอบว่า "ไม่เป็นไรหรอก เมล็ดพันธ์มีตั้งเยอะกินยังไงก็ไม่หมดหรอก ปล่อยมันไปตามสภาพเถอะ"
พอตอนดึกฝนตกลงมา เณรรีบเข้าไปในกุฎิแต่เช้า "อาจารย์ แย่แล้วเมล็ดพันธ์ถูกฝนชะไปหมดแล้ว"
พระอาจารย์ตอบว่า"พัดเอาไปไหนก็แตกหน่ออยู่ตรงนั้น ปล่อยให้เป็นไปตามวาสนาเถอะ"
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป พื้นดินที่แต่เดิมโล้นๆ เกิดมีต้นกล้าเขียวขจีขึ้นมากมาย แม้แต่มุมที่ไม่ได้หว่านก็มีต้นกล้าขึ้น
เณรอดไม่ได้ที่จะปรบมือดีใจ พระอาจารย์พยักหน้าแล้วพูดว่า"ปล่อยให้มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีเถอะ"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความมีใจกว้างทำให้เรารู้จักยอมรับสิ่งต่างๆ อย่างสุขุม เป็นไปตามธรรมชาติ
ไม่โกรธง่าย ไม่ใจร้อน ไม่ทำอะไรจนเกินพอดี
คนที่ใจกว้างเป็นคนที่มีเสน่ห์ และประสบความสำเร็จได้ง่าย
เค้าโครงเรื่องเดิมโดย-ทังมู่
#ลุงเล็กรู้จริงเรื่องเซรั่ม