สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนว่า เราเป็นเด็กที่บรรลุนิติภาวะแล้วแหละ อายุ23แล้วในปีนี้ ในช่วงก่อนหน้านี้เราเข้าเรียนมหาลัย แล้วเราได้ย้ายไปอยู่หอที่ต่างจังหวัด จึงทำให้ไม่ได้กลับบ้านค่อนข้างนาน แต่ก็มีไปๆมาๆกลับบ้าง ความรู้สึกเราทุกครั้งที่กลับบ้านเราจะรู้สึกอึดอัดหรือทำตัวไม่ถูก เหมือนบ้านที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง เราอาจจะต้องเล่าย้อนกลับไปก่อนเข้ามหาลัยด้วยซ้ำ ก่อนเข้ามหาลัยเรายอมรับเลยเราเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ เราโดนพี่ๆที่เป็นแค่ญาติ ด่าบ่นเราว่าเราเกาะพ่อกิน (ตอนนั้นเราอายุ 18 ปี) ตอนนั้นเราไม่กล้าแม้แต่ลงมากินข้าวด้านล่างบ้านตัวเองเพราะพี่ๆเค้ามาสังสรรค์ที่บ้านเราบ่อย เรามีพี่สาวคนนึงที่เป็นพี่สาวเราแท้ๆ พี่สาวเราเป็นดั่งแก้วตาของพี่ๆที่มาบ้านเราเลยแหละ พี่เราทำงานดูแลตัวเองได้ แต่นั้นแหละพี่เราเลือกที่จะทำงานและไม่เรียน แต่เราที่อยากเรียนก็ยังคงแบมือขอตังพ่อต่อไป เราโดนบ่นโดนด่าจนเราหางานพาร์ทไทม์ทำ (ตอนนั้นเราเรียนอยู่ปวช.ปี3) เราทำงานไปเรียนไป อยู่ในช่วงฝึกงานพอดี มันก็เป็นอีกช่วงเลยที่เราไม่มีเวลาให้ครอบครัว เพราะงานที่เราทำคือเซเว่น เลิกงานมาเราไม่เจอครอบครัวแล้วเพราะทุกคนเข้านอนหมดแล้ว พอเวลาผ่านไปจนเราจบ เราเลือกที่จะเข้าเรียนต่อมหาลัย ใช่! การเข้ามหาลัยเราต้องเลือกเป็นมหาลัยรัฐแน่นอน เพื่อไม่ให้ที่บ้านเดือนร้อนกับค่าเทอมของเรามากเกินไป ปี1ของเราดันเป็นในยุคโควิด เราเลยยังคงทำงานไปได้เรียนไปได้ด้วย แต่นั้นแหละพอมันคือการเรียนออนไลน์ การเรียนของเด็กปี1ที่ไม่มีพื้นฐานอะไรเลยมันจะเข้าใจยากมากๆ บวกกับตอนนั้นเราได้ทำกะดึก เราเลิกงานมาตอนเช้าเราก็ต้องรอเรียนในตอน9โมง จนถึง5โมงเย็นเราถึงจะได้นอนพักและตื่นไปทำงานตอน3ทุ่ม เราค่อนข้างไม่ไหวเพราะตามงานของที่มอไม่ทันจริงๆ เราเลยเลือกที่จะขอพ่อว่าขอหยุดทำงาน ใช่เราโดนว่าโดนบ่นก่อนเลย เพราะที่บ้านไม่เข้าใจ เรากลับมาโดนพี่ๆกลุ่มนั้นด่าเหมือนเดิม เราเสียใจร้องไห้ทุกครั้งที่เกิดปัญหาแบบนี้ เราจะแอบร้องไห้คนเดียวไม่บอกไม่พูด จนเราขึ้นมหาลัยปี2 เราต้องย้ายไปอยู่ที่หอแล้วเพราะการเรียนกลับมาเรียนปกติ ตอนนั้นพ่อเราเกือบไม่เข้าใจเราด้วยแหละ แต่เรายังพยายามอธิบายเรื่องการเรียนให้พ่อฟังทุกวันถึงแม้จะโดนใครต่อใครว่าเรียนไปทำไม? เราย้ายไปอยู่ช่วงนั้นเราไม่ต้องกังวลเรื่องการโดนด่าโดนบ่นอีกเลยเราโอเคกลับชีวิตช่วงนั้นมากๆ แต่เราโทรหาพ่อทุกวันเลยนะ อือเราคิดถึงพ่อ พอเราแยกจากพ่อ เวลาผ่านไปสักพัก พ่อก็ให้กลับบ้านมาหาบ้าง เรากลับเริ่มอึดอัดเราเลยตัดสินใจเล่าให้พ่อฟังทุกอย่างแม้กระทั่งความรู้สึกตัวเอง มันทำให้เราดูเป็นคนโตขึ้นมาในระดับนึงเลยนะ กล้าที่จะพูด กล้าที่จะบอกว่าเราไม่โอเค แต่นั้นแหละถึงเรากลับบ้านมาเราก็ยังอึดอัดอยู่ดี เพราะพี่สาวเราบอกว่าพ่อรักเรามากกว่า เรารู้สึกแย่นิดๆ เราทำตัวไม่ถูก จนตอนนี้เราเรียนจบแล้ว ทุกครั้งที่เรากลับบ้านเราก็ยังคงอึดอัด แต่ที่เรากลับบ้านเพราะที่บ้านยังมีพ่อกะหลาน 

ทุกวันนี้เราเหมือนท่องไว้ในใจทุกครั้งว่าทุกการกลับบ้าน เรากลับบ้านเพราะพ่อกะหลาน เราพยายามไม่ฟังและไม่สนคนอื่น และคิดอยู่เสมอถ้าพ่อเป็นไรไปเราจะอยู่กับใคร แต่หน้าที่การงานเราดันต้องทำในเมืองกรุง เราอยากจะถามว่าเราเห็นแก่ตัวไหม เราเหนื่อยกับการกลับบ้าน เราอยากเอาพ่อไปอยู่ด้วย แต่พ่อไม่ไป เพราะพ่ออยากอยู่กับพี่สาวและหลาน เราทำตัวไม่ถูก เราควรจัดการกับเรื่องแบบนี้ยังไง? 

อาจจะยาวหน่อยนะคะ แต่เราเขียนออกมากจากความรู้สึกจริงๆ