เรามีเรื่องอึดอัดใจอยากระบายเกี่ยวกับครอบครัวของเราค่ะ 😥
เราเป็นคนสุดท้องที่ต้องทำทุกอย่างในบ้านเองหมดเลย แม่ค่อนข้างเป็นคนขี้บ่นขี้วีนปากจัดหน่อยๆ
แต่...เขาเป็นเฉพาะกับเราคนเดียว พี่สาวพี่ชายไม่เคยโดนว่าโดนด่าอะไรเลย
เขาตามใจทั้งสองคนเป็นที่สุดแต่กลับกันกับเรามากกกก .... เราเป็นลูกคนเดียวที่แม่ไม่ให้ออกไปไหนหรือเที่ยวไหนเลย ตอนแรกก็คิดเข้าข้างตัวเองว่า
"เขาคงเป็นห่วงเรา" เพื่อนเราก็มีไม่มาก
พี่ชายกับพี่สาวเราจะไปไหนแม่ก็จะให้ตังไม่ว่าไม่บ่นไม่ด่า. แต่พอเราขอตังจะทำงานหรือลงพื้นที่แม่ก็จะ
ด่าว่า "เปลืองหัดหาเงินทำงานเองมั้ง ประหยัดๆหน่อย" เราก็จุกๆ เราทำงานบ้านเองทุกอย่างตั้งแต่ตื่นเช้ามากวาดบ้านเตรียมอาหารสามมื้อสักผ้าตากผ้าล้างจานบลาๆฯ ตอนอยู่หอปี1แม่ยังโทรให้กลับทุกอาทิตอ่ะ
เราเหนื่อยมากกกก บอกติดงานก็ด่าว่า บอกรับน้องก็หาว่าข้ออ้าง เราเลยกลับแทบทุกครั้งที่ไม่มีเรียนหรืออาทิตละครั้งสองครั้ง #เพราะมหาลัยไม่ไกลจากบ้านนัก เราเครียดเรื่องเรียนเรื่องที่บ้านก็อึดอัดเหนื่อยมากอ่ะ เราไม่มีสิทธิ์พูด อธิบาย หรือปฏิเสธ
อะไรเลยนอกจากทำตามที่เราสั่งอย่างเดียว
เพราะถ้าไม่ทำก็จะโดนหนักกว่าอีก ทั้งไม่ให้ตัง โดนด่าว่า ไม่ให้ใช่รถไม่ให้ไปเรียน (แต่อย่างหนึ่งที่แม่ไม่เคยทำกับเราคือทำร้ายร่างกายค่ะ แต่จะใช้คำพูดแรงๆแทน)
เราร้องไห้นอนทุกคืน ตอนนี้เราอยู่ปี3แล้วนับตั้งแต่ปีสองแม่ก็ให้เราไปกลับมหาลัยไม่ให้อยู่หอจนเรามีไม่มีเวลาให้กับตัวเองเลย ทุกอย่างต้องทำให้ทันไปหมด ตอนนี้เราพอหางานหาเงินเรียนเองได้บ้างแล้วแต่ชีวิตกลับเหนื่อยลงเราอยากพูดแต่ก็คิดได้ว่านั้นแม่เราน่ะ นั้นพี่เราน่ะ อย่าทำให้เป็นเรื่องเลย มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย คิดได้แบบนั้น เลยได้แต่ทำใจร้องไห้อยู่อย่างนั้นมาตลอด
เราเคยมีความคิดหนึ่งวิ่งเข้ามาว่า
"เราต้องไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขาแน่ๆ"
"หรือเขาเก็บเรามาเลี้ยงน่ะ"
"อยากหนีไปให้พ้นๆจากนรกนี้จัง" บลาๆฯ
แล้วถ้าถามว่าทำไหมยังทน
ก็เพราะเป็นลูกไงและที่สำคัญคือพ่อ
เราสนิทกับพ่อมากแล้วพ่อก็ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเราเลยอยากดูแลเขาเท่าทีจะทำได้ เราเคยบอกพูดกะพ่อเกรินๆว่าแม่แบบนั้นแม่แบบนี้ แต่พ่อก็บอกว่าอย่าคิดมากแม่เขาก็รักในแบบของเขานั้นแหละเราเป็นลูกอย่าคิดแบบนั้นน่ะ
จนตอนนี้ก็ยังทนอยู่อีก
*เราไม่มีเพื่อนให้ระบายเหมือนจะกลายเป็นคนเงียบดูหยิ่งๆคนอื่นเลยคิดว่าเราเข้าหาอยาก
*เราควรทำตัวยังไงดี
เราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงอ่ะ😥
มันเหนื่อยอ่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องเราน่ะค่ะ
เราแค่อยากระบายเชยๆมันอึดอัด
รู้สึกเหมือนเป็นคนนอก
เราเป็นคนสุดท้องที่ต้องทำทุกอย่างในบ้านเองหมดเลย แม่ค่อนข้างเป็นคนขี้บ่นขี้วีนปากจัดหน่อยๆ
แต่...เขาเป็นเฉพาะกับเราคนเดียว พี่สาวพี่ชายไม่เคยโดนว่าโดนด่าอะไรเลย
เขาตามใจทั้งสองคนเป็นที่สุดแต่กลับกันกับเรามากกกก .... เราเป็นลูกคนเดียวที่แม่ไม่ให้ออกไปไหนหรือเที่ยวไหนเลย ตอนแรกก็คิดเข้าข้างตัวเองว่า
"เขาคงเป็นห่วงเรา" เพื่อนเราก็มีไม่มาก
พี่ชายกับพี่สาวเราจะไปไหนแม่ก็จะให้ตังไม่ว่าไม่บ่นไม่ด่า. แต่พอเราขอตังจะทำงานหรือลงพื้นที่แม่ก็จะ
ด่าว่า "เปลืองหัดหาเงินทำงานเองมั้ง ประหยัดๆหน่อย" เราก็จุกๆ เราทำงานบ้านเองทุกอย่างตั้งแต่ตื่นเช้ามากวาดบ้านเตรียมอาหารสามมื้อสักผ้าตากผ้าล้างจานบลาๆฯ ตอนอยู่หอปี1แม่ยังโทรให้กลับทุกอาทิตอ่ะ
เราเหนื่อยมากกกก บอกติดงานก็ด่าว่า บอกรับน้องก็หาว่าข้ออ้าง เราเลยกลับแทบทุกครั้งที่ไม่มีเรียนหรืออาทิตละครั้งสองครั้ง #เพราะมหาลัยไม่ไกลจากบ้านนัก เราเครียดเรื่องเรียนเรื่องที่บ้านก็อึดอัดเหนื่อยมากอ่ะ เราไม่มีสิทธิ์พูด อธิบาย หรือปฏิเสธ
อะไรเลยนอกจากทำตามที่เราสั่งอย่างเดียว
เพราะถ้าไม่ทำก็จะโดนหนักกว่าอีก ทั้งไม่ให้ตัง โดนด่าว่า ไม่ให้ใช่รถไม่ให้ไปเรียน (แต่อย่างหนึ่งที่แม่ไม่เคยทำกับเราคือทำร้ายร่างกายค่ะ แต่จะใช้คำพูดแรงๆแทน)
เราร้องไห้นอนทุกคืน ตอนนี้เราอยู่ปี3แล้วนับตั้งแต่ปีสองแม่ก็ให้เราไปกลับมหาลัยไม่ให้อยู่หอจนเรามีไม่มีเวลาให้กับตัวเองเลย ทุกอย่างต้องทำให้ทันไปหมด ตอนนี้เราพอหางานหาเงินเรียนเองได้บ้างแล้วแต่ชีวิตกลับเหนื่อยลงเราอยากพูดแต่ก็คิดได้ว่านั้นแม่เราน่ะ นั้นพี่เราน่ะ อย่าทำให้เป็นเรื่องเลย มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย คิดได้แบบนั้น เลยได้แต่ทำใจร้องไห้อยู่อย่างนั้นมาตลอด
เราเคยมีความคิดหนึ่งวิ่งเข้ามาว่า
"เราต้องไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขาแน่ๆ"
"หรือเขาเก็บเรามาเลี้ยงน่ะ"
"อยากหนีไปให้พ้นๆจากนรกนี้จัง" บลาๆฯ
แล้วถ้าถามว่าทำไหมยังทน
ก็เพราะเป็นลูกไงและที่สำคัญคือพ่อ
เราสนิทกับพ่อมากแล้วพ่อก็ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเราเลยอยากดูแลเขาเท่าทีจะทำได้ เราเคยบอกพูดกะพ่อเกรินๆว่าแม่แบบนั้นแม่แบบนี้ แต่พ่อก็บอกว่าอย่าคิดมากแม่เขาก็รักในแบบของเขานั้นแหละเราเป็นลูกอย่าคิดแบบนั้นน่ะ
จนตอนนี้ก็ยังทนอยู่อีก
*เราไม่มีเพื่อนให้ระบายเหมือนจะกลายเป็นคนเงียบดูหยิ่งๆคนอื่นเลยคิดว่าเราเข้าหาอยาก
*เราควรทำตัวยังไงดี
เราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงอ่ะ😥
มันเหนื่อยอ่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องเราน่ะค่ะ
เราแค่อยากระบายเชยๆมันอึดอัด