สวัสดีค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ตั้งกระทู้เลยค่ะ เราแค่อยากระบายมากๆเลย เราหาใครสักคนที่ระบายหรือรับฟังไม่ได้เลย กลัวจะเอาปัญหาไปเพิ่มให้เขา ปกติทุกคนจะมองภายนอกว่าเราเป็นคนร่าเริง ตลก ยิ้มง่าย เข้ากับคนอื่นได้ง่ายค่ะ เราปกติอยู่กับพ่อ ย่า และน้องหมาอีก 1 ตัว ก่อนหน้านั้นก็มีปัญหาเข้ามาเรื่อยๆ เรื่องเงินบ้าง เรื่องคนบ้าง อยากตายๆไปให้พ้นๆ ท้อแท้ ไม่มีแพสชั่น ชีวิตมองไม่เห็นอนาคตอะไรสักอย่าง เหมือนว่าทุกปัญหาที่เกิดขึ้น มันเป็นเพราะเราคนเดียว เคยพูดกับย่า ระบายกับย่าว่าไม่อยากอยู่แล้ว มันเหนื่อย ย่าก็ปลอบใจว่าถ้าเราไม่อยู่แล้วย่าจะอยู่กับใคร ที่ย่าใช้ชีวิตอยู่นี่ก็เพราะเรานะ เราก็ได้กำลังใจจากย่าด้วย แต่ย่าเราเพิ่งเสียแบบกระทันหันไปเมื่อตุลา 67 เหมือนทุกอย่างมันพังไปหมดเลย รับไม่ไหว เราอยู่ที่แคบไม่ได้ ฝนตกแล้วจะหดหู่ รู้สึกไม่อยากกลับบ้าน เพราะจะเจอบรรยากาศเดิมๆ รู้สึกอยากนั่งเงียบๆคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง คิดว่าเราต้องอดทนใช้ชีวิตไปอีกกี่ปี คิดว่าถ้าเราประสบอุบัติเหตุหรือเกิดโรคร้ายขึ้นกับตัวเองก็ดีหรือเห็นคนตายในข่าวบ่อยๆ ก็คิดว่าทำไมไม่เป็นเราแทนงี้ เหนื่อยมากๆเลยค่ะ เหนื่อยที่ต้องมานั่งยิ้ม เหนื่อยที่ต้องมาคอยเอาใจคนอื่น พอพ่อหลับก็เคยแอบร้องไห้ อยากออกไปเที่ยวไปซื้อของกิน ไปนู่นนี่บ้าง ก็ติดพันกับหนี้สินอีก ไม่กล้าใช้เงินเกินตัวกลัวจะใช้ไม่พอในแต่ละเดือน เราเหนื่อยจริงๆค่ะ