ใครชอบหยิบปากกาไปจากโต๊ะทำงาน
ใครใช้รีโมทคนสุดท้าย
ใครเอากุญแจบ้านไป
ของที่เคยวางตรงนี้ มันหายไปไหน

สิ่งเหล่านี้ ปกติก็จะพบเจอบ้าง
ในชีวิตประจำวัน
ว่าหยิบจับวางไม่เป็นที่เป็นทาง
หรือใครเอาไปใช้ต่อไม่เก็บที่เดิม
===================

แต่พอพูดถึง โรคอัลไซเมอร์
อีก 1 พฤติกรรมที่น่าจะพบกัน

มันก็เป็นชีวิตประจำวันที่พบเจอ
แต่ความถี่ มัน 10 เท่า 20 เท่า
ใน 1 วัน คุณต้องหาของที่หาย
เช่น ปากกา เครื่องคิดเลข รีโมทย์ 
กุญแจ มีด ถุงเท้า เสื้อผ้า รองเท้า

เรียกว่า หายทุกอย่าง ต้องหาทุกอย่าง
แป๊บเดียวเจอก็ โอเค
แต่บางอย่างหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ
มันปวดหัวกับการย้ายของ ซ่อนของ
เป็นแบบนี้ เป็นเดือน เป็นปี 2-3 ปี

บางครั้งท่านก็ตั้งใจ ด้วยการมองว่าเราใช้อะไร
บางอย่างก็ไม่ตั้งใจ เหมือน
เอาไปเก็บให้เรียบร้อยตามสไตล์โรค

ต้องเก็บไม่เหมือนใคร

บางครั้งวางกุญแจตรงหน้า
ก้มใส่รองเท้า หายอีกแล้ว
ทั้งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ มองหารอบๆ
ค้นทั่วแล้วก็ไม่มี ค้นตัวก็ไม่มี

ถ้าถาม ก็จะหน้าเหรอหรา อะไรหรือ
เหมือนอยากแกล้งว่าเราจะหาเจอไหม
ทำทีช่วยหา ไม่รู้ไม่ชี้

แต่บางอย่างจำเป็นต้องใช้งาน
มันจะหัวเสียมาก
ถ้าเราคนเดียว ก็พอทน
แต่ก็ โว้ย... เหมือนกันนะ
แล้วก็ต้องทนหาต่อไป

แต่ถ้าของคนอื่นหาย
มีเสียงด่า ต้องรีบช่วยหา
ไม่งั้น  พร้อมจะลงไม่ลงมือ
คาดคั้นไง เค้าก็จำไม่ได้ว่าไว้ไหน
เราก็ต้องป้องกันแม่ กันคนรอบตัว

บางอย่างหาไม่เจอ
จนเวลาผ่านไป มันก็คงโผล่มา

วันนี้ซักเสื้อผ้าเก็บที่ตาก ชุดชั้นในหาย
สงสัยจะลืมซัก
หรือจะมีโจรขโมยชุดชั้นใน

อีกวันซัก ตาก รีบเก็บ กองไว้เย็นมาพับ
หายอีกแล้ว
แม่ๆ เอา...ไปไว้ไหน
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ค้นทั่วบ้านไม่เจอ
จำต้องซื้อใหม่
อาทิตย์ถัดไป หายอีกแล้ว

ช่วงนั้นซื้อชุดชั้นในรายสัปดาห์กันเลย
แก้ปัญหาด้วย
รีบเก็บผ้า รีบใส่ห้อง และล็อกห้อง
ห้องใครห้องมัน
แต่ที่หาย ของแม่ เก็บให้แล้วมันหายไปไหน

หลายปีผ่านไป เจอมัดเป็นถุงๆ
ถุงเท้า เสื้อใน กกน.
ยัดตามร่องตู้หลังตู้ บนตู้
ใต้ชั้นวางของ ร่องหรืบต่างๆ

เรื่องของหาย บางครั้งเราแกล้งไม่หา
เค้าก็หยิบหามาคืน
เหมือนเด็กซ่อนของจริงๆ

บางทีเลยแกล้งทำของหาย แล้วให้แม่ช่วยหา
จะได้มีอะไรทำไม่ว่างมาซ่อน
ให้หาทั้งวัน ให้หาซะบ้าง

แต่แม่หาไม่เจอ หาบ่อยๆ มีหัวเสียคืนนะ
ไม่หาแล้วเดินสะบัดก้นไป
เราก็ตามถามซ้ำ หาเจอยัง ช่วยหาหน่อยนะ
ให้หาไปนะ (หาไปก็ไม่เจอเพราะของไม่หาย)
สุดท้าย พฤติกรรมนี้ ก็หายไป