เรื่องมีอยู่ว่าช่วงนี้เราเครียดมากๆ ไม่อยากอยู่เเล้ว เราโดนพ่อด่าว่าเราทุกวันบอกว่าเราไม่ใช่ลูกเขาบ้างด่าสาบเเช่งเสียๆหายๆบ้าง เเม่เราไม่เคยช่วยเราเลยสักครั้ง เราก็ได้เเต่นอนร้องไห้คนเดียว ชีวิตนี้เวลามีปัญหาอะไรเราไม่สามารถคุยหรือปรึกษาใครได้เลย เราต้องตัดสินใจเเก้ปัญหาทุกอย่างคนเดียว เราเเค่อยากให้ใครสักคนคอยรับฟังเราในบางครั้ง(เรานอนร้องไห้เขานั่งหัวเราะมีความสุขกัน) ทุกวันนี้ไม่อยากทำอะไรเลยท้อเเท้ไปหมด บ้านที่ควรเป็นเซพโซนที่ปลอดภัยกลับไม่ใช่สำหรับเราเลย ตั้งเเต่เด็กจนโตมาเห็นเเต่เเม่ทะเลาะกับพ่อเรื่องเดิมๆทุกวันจนตอนนี้จะ19ละ ก็ยังทะเลาะกันอยู่ เราเคยอยากให้เขาเลิกกันด้วยซ้ำจะได้ไม่ทะเลาะกัน พ่อไม่เคยช่วยเเม่ทำงานเลย เเม่หาเงินคนเดียวทุกวันนี้ พ่อชอบกาเรื่องคนในครอบครัวไม่รุ่ทำไม เราออกจากห้องไปเจอหน้าเขาไม่ได้เลยคอยจะหาเรื่องเราพูดเเขวะพูดหาเรื่องเราตลอดทุกวันนี้ได้เเต่หมกตัวนอนร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว เราสับสนว่าจะเรียนต่อปวสหรือหางานทำเลยดีเรารับไม่ไหวกับปัญหาเดิมๆที่เเก้ไขไม่ได้ทุกวันนี้กลัวมากไม่กล้าออกจากห้องเลย กลัวโดนด่าโดนว่าเราตั้งใจเรียนทำทุกอย่างที่จะทำให้ครอบครัวมีความสุข เเต่กลับโดนด่าโดนว่าเสียๆหายๆ พ่อชอบบังคับให้ทำนุ้นทำนี่พอเราไม่ทำตามก็หาเรื่องด่าเราว่าเรา เกลียดเราไปเลยด้วยตอนนี้ ส่วนน้องเรานอมทุกอย่างเวลาเขาให้ทำอะไร นิ่งที่เขาให้ทำมันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เขาชอบให้เราไปหาปู่เพื่อที่จะไปขอโน่นนี่มา(เอาเราไปบังหน้า)ตะได้ไม่โดนด่าเพราะไปคนเดียวเขาไม่ให้ เราผิดมากนักหรือไงที่เราพยายามทำทุกอย่างให้ดีเเต่ตอนนี้เราไหวละ ในขณะที่เราร้องไห้ตอนนี้เขาหัวเราะมีความสุขกัน เรารักพ่อกับเเม่นะเเต่เราอยากหาที่อยุ่ที่ๆสยายใจ ปลอดภัย ทำไมเราอยุ่บ้านเเต่เราอยากกลับบ้าน🙂