เรื่องมีอยู่ว่า ผมทำงานกับที่บ้านครับ มีพ่อ แม่ ผม และแฟนผม ช่วยกันทำ ตอนแรกผมกับแฟนทำงานอยู่ที่อื่นครับ แต่ช่วงนั้นแม่ผมขอให้ผมกลับไปช่วยงานที่บ้าน ผมกับแม่ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ก็จริง แต่ตอนนั้น ผมคิดแค่ว่า อย่างน้อยคนนั้นคือแม่เรา ก็กลับไปพร้อมกับแฟนผม ช่วยงานกัน ทีนี้ พ่อกับแม่ผม ทะเลาะกันหนักมาก หลายๆอย่างจึงทำให้ พ่อต้องแยกไปทำธุรกิจของตัวเองอันอื่น แต่พ่อก็ยังช่วยเหลืองานของบริษัทแม่อยู่ แม้จะไม่ได้รับเงินเดือนเลยก็ตาม พ่อช่วยสอนงานในส่วนของพ่อให้ผมกับแฟน มันก็เป็นเรื่องที่ดีที่พวกผมจะสามารถประคองระบบหลังบ้านของบริษัทไม่ให้ล้มได้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายขนาดนั้น และผมกับแฟนตอนที่กลับมา เราตกลงกันว่า งานที่ทำมีเท่าไหน ขอบเขตงานมีแค่ไหน เงินเดือนเท่าไหร่ แยกระหว่างงานกับเรื่องส่วนตัวให้ชัดเจน แต่กลายเป็นว่า คนที่ทำให้หลายๆอย่างมันปนเปไปหมด กลายเป็นแม่ผม ทั้งเอาผมไปด่าให้บ้านอื่นฟัง ให้เพื่อนแม่ฟัง ว่าผมไม่ช่วยงานที่บ้านเลย ไม่ดูแลธุรกิจที่บ้านเลย ซึ่งจริงๆแล้ว ผมทั้งทำงานส่วนของตัวเอง และงานส่วนของพ่อผมไปพร้อมกัน โดยไม่ได้เงินเพิ่มซักบาท เพราะคิดแค่ว่า อย่างน้อยนี่คือธุรกิจบ้านเรา เรื่องแค่นี้เอง ทำให้ได้ ไม่มีปัญหา แต่แม่ผมกลับมองว่าผมไร้ประโยชน์ สร้างปัญหา ทั้งๆที่ตัวแม่เอง ก็ได้แค่ติดต่อลูกค้าเก่า และนั่งไถมือถือดูคลิปปัญญาอ่อนไปวันๆ มันบั่นทอนจิตใจผมมากๆ ทั้งไปต่างจังหวัดตอนเช้า บ่ายกลับมาก็ทำงานส่วนของตัวผมเองให้เรียบร้อย แม่ไม่คิดจะช่วยเลย ทั้งๆที่เคยบอกตอนที่พ่อผมออกว่า ช่วยๆกันทำ มีกันแค่นี้ ทุกวันนี้ ผมเป็นซึมเศร้า ผมเครียด ผมอยากที่จะหายไปจากโลกนี้ ผมแบกรับเรื่องแย่ๆมากเกินกว่าจะคิดว่าจะใช้ชีวิตในอนาคตต่อยังไงหรือไปทางไหนดี ผมนอนคิดทุกคตืน ทุกวัน แทบจะตลอดเวลา ว่าหายไปจากโลกนี้เลยมันจะง่ายกว่าไหม ผมไปคนเดียว คนข้างหลังจะลำบากขนาดไหน หรือผมควรเลิกกับแฟนผมก่อน ให้เขากลับบ้านเขาไป จากนั้นผมค่อยตายไปจจะง่ายกว่าไหม ที่ผมพิมพ์ออกมาตั้งแต่เริ่ม มันเหมือนทั้งระบายความในใจปนเรื่องที่ผมต้องเจอตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันอาจจะไม่รู้เรื่องบ้างในหลายๆข้อความ ผมขอโทษครับ ผมอยากให้ตรงนี้เป็นพื้นที่ระบายอารมณ์ของผม และแชร์เรื่องนี้ให้คนอื่นได้รับรู้ ผมแค่อยากให้ใครซักคนเข้าใจผม ซักนิด เข้าใจในจุดที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้ ผมไม่มีเป้าหมายในชีวิตแล้วครับ คาดหวังแค่ให้หนี้สินตัวเองหมด ผมคงเลือกทำสิ่งที่ผมอยากทำต่อไป