สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ ตอนนี้อายุ 20 ปีค่ะ เป็นคนโลกส่วนตัวสูง เพื่อนน้อย เข้าหาคนไม่เก่ง จึงไม่ค่อยสนิทกับคนในครอบครัวค่ะ เป็นคนเหนือค่ะ มีแฟนที่คบกันตั้งแต่มัธยมมาได้ 2 ปีกว่าแล้วค่ะ ตอนนี้ได้ออกมาเรียนมหาลัยได้ไม่ถึงปีก็เลือกที่จะซิ่วสอบเข้าใหม่ เพราะว่าไม่ใช่คณะที่ชอบ(ที่เข้ามาเรียนตั้งแต่แรกเพราะสอบติดค่ะ เอาไว้อันดับท้ายๆ) ตอนแรกคิดจะสอบเข้าคณะที่อยากเรียนในมหาลัยเดิมในภาคเหนือ ช่วงอ่านหนังสือสอบก็กลับไปอยู่บ้านบ้างกลับมาอ่านที่หอบ้าง แต่พอกลับมาที่หอ ร้องไห้ตลอดเลยค่ะ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเรา ตอนแรกเราอยู่หอใน ตอนหลังย้ายออกมาอยู่ข้างนอก เพราะคิดว่าไม่ชอบอยู่กับคนอื่น วนเวียนกลับความรู้สึกนี้มาเป็นครึ่งปีแล้ว ร้องไห้ทุกวันที่อยู่ที่นี่ มันรู้สึกไม่ดีเลยค่ะ ตอนแรกคิดว่าตัวเองแค่เหงา เพราะไม่ได้เจอใครเลย แต่ก็ลองหางานทำ ออกไปข้างนอกบ้างแล้วค่ะ แต่ก็เหมือนเดิม ปรึกษาแฟน(เรียนอยู่คนละที่นะคะ) แฟนเลยปลอบว่าปกติที่พอโตขึ้นเราจะรู้สึกเหงาบ้าง เพราะต้องใช้ชีวิตคนเดียวเยอะขึ้น พยายามคิดแบบนั้นและหาอะไรทำดูแล้วค่ะ ทุกครั้งที่กลับบ้านจะดีใจมากๆและรู้สึกไม่อยากกลับมาที่นี่ พยายามปรับตัวแล้ว โทรคุยกับที่บ้านบ่อยๆแล้วมันก็ยังไม่ชินซักที แต่ไม่เคยเล่าให้คนที่บ้านฟังนะคะ ทั้งแม่ ย่าหรือพี่น้อง เพราะกลัวท่านจะเป็นห่วง และอยากให้กลับไปเรียนที่บ้าน เพราะที่บ้านมีแต่มหาวิทยาลัยราชภัฎ เราไม่ได้อยากเรียนที่ราชภัฏซึ่งไม่ได้ดูถูกนะคะ แค่ก็ไม่ได้อยากเรียนที่บ้าน เลยปรึกษากับแฟนอีกรอบว่าจะทำยังไงดี เพราะแฟนก็รู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวไม่ได้แน่ๆ อีกไม่นานซึมเศร้าถามหาแน่ๆ เราเลยมีความคิดที่ว่าอยากสอบเข้าที่เดียวกับแฟน ตอนแรกแฟนก็ไม่เห็นด้วยเพราะที่ที่เราเรียนอยู่เป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงมากกว่าๆที่ที่แฟนอยู่ เราจึงคิดหาวิธีใหม่คือ ลองฝืนอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ แต่ก็เหมือนเดิมเราร้องไห้ทุกครั้งที่กลับมาที่นี่ เราร้องไห้ทุกคืนพยายามหาอะไรทำ ทั้งทำความสะอาดห้อง อ่านหนังสือ ทำกับข้าว ทำงาน แต่เราก็ร้องไห้ทั้งวัน เรารู้สึกหดหู่ รู้สึกอยากร้องไห้ตลอดเวลา เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว จึงคุยอย่างจริงจังกับแฟนว่าอยากสอบเข้าที่เดียวกัน เพราะอย่างน้อยถึงไม่ได้เรียนปีเดียวกันแต่กลับมาที่ห้องก็ยังได้เจอกัน เราก็ได้มีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยมากกว่าตอนนี้ที่อยู่คนเดียวไม่ว่าจะไปไหนมาไหน แฟนก็ยอมรับในการตัดสินใจของเรา และช่วยแนะนำวิธีสอบเข้า เพราะเนื่องจากมันเลยกำหนดการสอบเข้าในรอบแรกไปแล้ว และรอบ2 คือรอบโควตาซึ่งจะรับแค่นักเรียนในโรงเรียนพื้นที่ภาคอีสาน ซึ่งเรามาจากโรงเรียนในพื้นที่ภาคเหนือมันก็เสี่ยงที่จะไม่ได้รับคัดเลือก และทางมหาลัยยังไม่ได้ประกาศรับสมัครรอบ3 ซึ่งเราไม่แน่ใจว่าจะสามารถสมัครได้หรือไม่
นั่นแหละค่ะ สิ่งที่เราคิดคือเราก็ไม่แน่ใจว่าจะติดมหาลัยเดียวกันกับแฟนหรือไม่ และอีกสิ่งหนึ่งคือเราคุยกับแม่ยังไงดีให้เข้าใจในความรู้สึกของเราตรงนี้
ปล. ขอบอกก่อนนะคะว่าเราไม่เคยพูดความรู้สึกตรงๆ กับคนที่บ้านเลย พอคนที่บ้านถามว่าโอเคไหม อยู่ได้หรือเปล่า เราก็บอกไปว่าอยู่ได้ เพราะเรากลัวว่าท่านจะเป็นห่วง มันเลยยากที่เราจะบอกเรื่องนี้ แม่เราเป็นคนหัวโบราณอยู่นิดหน่อยค่ะ แต่คุณย่าเป็นคนหัวโบราณมากค่ะ เราจึงไม่รู้จะพูดกับท่านอย่างไร ให้เข้าใจความรู้สึกเราและให้เข้าใจว่าเราไม่ได้อยากไปเพราะติดแฟนจริงๆ เราแค่ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
ปล.2 บางคนที่อ่านแล้วอาจจะรู้สึกว่าเราติดแฟนหรือเปล่า ในความเป็นจริงเราก็ติดอยู่บ้างค่ะ เพราะที่ผ่านมาเรามีเขาอยู่ข้างๆ มาตลอดเป็นคนทำอะไรให้เรามาตลอด มีอะไรเราปรึกษาเขาได้ตลอด พอมาอยู่คนเดียวจริงๆเราเลยรู้สึกว่ามันยากค่ะ และบางคนอาจจะคิดว่า เรายังเด็กคิดอยากย้ายตามแฟนไป จริงๆใครจะคิดอย่างนั้นก็ได้ค่ะ แต่ในความจริงเราไม่ได้อยากจะย้ายตามแฟนไปเพราะว่าติดแฟนนะคะ เรามองถึงอนาคตตัวเองเหมือนกัน เพราะเรารู้ว่าเราทั้งคู่ยังเด็กมีโอกาสที่จะเลิกกันในอนาคต เราจึงมองถึงอนาคตตัวเองว่า ถ้าเราทั้งคู่เลิกกันในอนาคต ถึงตอนนั้นเราคงมีเพื่อนบ้างแล้ว แต่เรารู้จักนิสัยแฟนเราดีค่ะ ที่บ้านเค้าก็เอ็นดูเรามากๆ บ้านเรากับแฟนก็ไม่ได้ไกลกันมาก รู้ว่าตอนนี้ในใจหลายคนอาจจะคิดว่าความรักตอนเด็กมันก็สวยงามแบบนี้แหละแต่เรารู้จักกับแฟนมาก่อนที่จะคบกันเกือบ 10 ปี แฟนก็เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยนไปเลยค่ะ
ปล.3 ไม่อยากให้โฟกัสเรื่องคสพ.จริงๆนะคะ ในอนาคตอะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้น เราก็เข้าใจดีค่ะในเรื่องความรัก ตัวเราเองก็ไม่ได้โฟกัสในเรื่องนี้มากเท่าสุขภาพจิตของตัวเอง อยากให้โฟกัสเรื่องการเป็นอยู่ และคุยกับครอบครัวค่ะ
ปล.4 ผู้อ่านมีอะไรอยากแนะนำ ให้ข้อคิดที่จะให้เราอยู่ที่นี่ต่อไหมคะ หรืออยากแนะนำวิธีคุยกับที่บ้านก็ได้ค่ะ ด่าได้ติเตือนได้แต่ขออนุญาตไม่แรงนะคะจิตใจเรากำลังแย่เลยค่ะ ดิ่งดาวน์ไปหมด แต่พูดตรงๆ จากใจว่าไม่ได้อยากย้ายไปเพราะติดแฟนจริงๆนะคะ แค่อยากรู้สึกว่ามีเพื่อนเรียน
ยาวหน่อยนะคะ แต่ขอบคุณที่อ่านจนจบและขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ
ช่วยหน่อยค่ะ 🥺
นั่นแหละค่ะ สิ่งที่เราคิดคือเราก็ไม่แน่ใจว่าจะติดมหาลัยเดียวกันกับแฟนหรือไม่ และอีกสิ่งหนึ่งคือเราคุยกับแม่ยังไงดีให้เข้าใจในความรู้สึกของเราตรงนี้
ปล. ขอบอกก่อนนะคะว่าเราไม่เคยพูดความรู้สึกตรงๆ กับคนที่บ้านเลย พอคนที่บ้านถามว่าโอเคไหม อยู่ได้หรือเปล่า เราก็บอกไปว่าอยู่ได้ เพราะเรากลัวว่าท่านจะเป็นห่วง มันเลยยากที่เราจะบอกเรื่องนี้ แม่เราเป็นคนหัวโบราณอยู่นิดหน่อยค่ะ แต่คุณย่าเป็นคนหัวโบราณมากค่ะ เราจึงไม่รู้จะพูดกับท่านอย่างไร ให้เข้าใจความรู้สึกเราและให้เข้าใจว่าเราไม่ได้อยากไปเพราะติดแฟนจริงๆ เราแค่ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
ปล.2 บางคนที่อ่านแล้วอาจจะรู้สึกว่าเราติดแฟนหรือเปล่า ในความเป็นจริงเราก็ติดอยู่บ้างค่ะ เพราะที่ผ่านมาเรามีเขาอยู่ข้างๆ มาตลอดเป็นคนทำอะไรให้เรามาตลอด มีอะไรเราปรึกษาเขาได้ตลอด พอมาอยู่คนเดียวจริงๆเราเลยรู้สึกว่ามันยากค่ะ และบางคนอาจจะคิดว่า เรายังเด็กคิดอยากย้ายตามแฟนไป จริงๆใครจะคิดอย่างนั้นก็ได้ค่ะ แต่ในความจริงเราไม่ได้อยากจะย้ายตามแฟนไปเพราะว่าติดแฟนนะคะ เรามองถึงอนาคตตัวเองเหมือนกัน เพราะเรารู้ว่าเราทั้งคู่ยังเด็กมีโอกาสที่จะเลิกกันในอนาคต เราจึงมองถึงอนาคตตัวเองว่า ถ้าเราทั้งคู่เลิกกันในอนาคต ถึงตอนนั้นเราคงมีเพื่อนบ้างแล้ว แต่เรารู้จักนิสัยแฟนเราดีค่ะ ที่บ้านเค้าก็เอ็นดูเรามากๆ บ้านเรากับแฟนก็ไม่ได้ไกลกันมาก รู้ว่าตอนนี้ในใจหลายคนอาจจะคิดว่าความรักตอนเด็กมันก็สวยงามแบบนี้แหละแต่เรารู้จักกับแฟนมาก่อนที่จะคบกันเกือบ 10 ปี แฟนก็เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยนไปเลยค่ะ
ปล.3 ไม่อยากให้โฟกัสเรื่องคสพ.จริงๆนะคะ ในอนาคตอะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้น เราก็เข้าใจดีค่ะในเรื่องความรัก ตัวเราเองก็ไม่ได้โฟกัสในเรื่องนี้มากเท่าสุขภาพจิตของตัวเอง อยากให้โฟกัสเรื่องการเป็นอยู่ และคุยกับครอบครัวค่ะ
ปล.4 ผู้อ่านมีอะไรอยากแนะนำ ให้ข้อคิดที่จะให้เราอยู่ที่นี่ต่อไหมคะ หรืออยากแนะนำวิธีคุยกับที่บ้านก็ได้ค่ะ ด่าได้ติเตือนได้แต่ขออนุญาตไม่แรงนะคะจิตใจเรากำลังแย่เลยค่ะ ดิ่งดาวน์ไปหมด แต่พูดตรงๆ จากใจว่าไม่ได้อยากย้ายไปเพราะติดแฟนจริงๆนะคะ แค่อยากรู้สึกว่ามีเพื่อนเรียน
ยาวหน่อยนะคะ แต่ขอบคุณที่อ่านจนจบและขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ