คือหนูเป็นเด็ก 67 ค่ะ ตอนนี้ดรอปเทอมที่ 2 อยู่ด้วยเหตุผลเกรดไม่ดีเท่าที่ที่บ้านหวังค่ะ ตอนนี้หนูเรียนอยู่ที่มหาลัยดัง ภาคอินเตอร์ค่ะ แล้วพอทีนี้หนูก็ทะเลาะกับที่บ้านค่ะ บวกกับที่บ้านรู้ว่าหนูมีแฟนด้วย เรื่องเลยไปกันใหญ่ค่ะ พอคุยไปมาช่วงแรกๆเขาให้ทางเลือกว่าจะดรอปหรือเรียนต่อแต่เลิกกับแฟนค่ะ แต่หนูเล ือกเรียนต่อแต่ไม่เลิกกับแฟน สุดท้าย ก็เป็นตามที่เขาต้องการอยู่ดีค่ะ ตเองอบกก่อนนะคะว่าที่บ้านที่หมายถึงนี่ไม่ใช่พ่อแม่นะคะ พอดีหนูไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ค่ะ ตัวหนูเองทั้งชีวินไม่เคยพูดว่าตัวเองรู้สึกอะไรได้เลยค่ะกับสิ่งที่เขาขอให้ทำ จะชอบไม่ชอบหนูอดทนทำมาให้ได้ทั้งชีวิต พื้นฐานภาษาอังกฤษของหนูไม่ได้ดีเลยค่ะ background เกี่ยวกับเรื่องครอบครัวก็ไม่ดี ต้องไปอยู่ในสังคมแบบนั้นไม่กดดันแย่เลยหรอคะ ในตอนแรกที่ติดมหาลัยนี้ หนูก็ไม่ได้เป็นคนตัดสินใจที่จะกดยืนยันสิทธิ์หรือไม่ เพราะหนูรู้ตัวว่าหนูไม่ไหวจริงๆ แต่หนูก็ยอมมาตลอด จนมาคราวนี้ที่ทะเลาะกับที่บ้านอะค่ะ เขาเหมือนยื่นข้อเสนอเรื่องมหาลัยใหม่ หนูมีมหาลัยในใจที่อยากเรียนอยู่แล้ว หนูก็พยายามหาคณะที่พอมาจะทดแทนกันได้ ตัวหนูไม่ใช่คนฉลาดอะไร แต่ถ้าได้เรียนในสิ่งที่หนูอยากเรียน หนูจะรู้สึกอยากขวนไขว้มากกว่านี้ เพราะหนูสนใจสิ่งนั้น มันก็เป็นเรื่องปกติของคนใช่มั้ยคะ หนูก็คนคนนึง หนูพูดออกไปทุกอย่าง ว่าเรียนไม่ไหว มันไม่ใช่จุดที่หนูจะยืนอยู่ได้ แต่ยิ่งพูดไป เหมือนคำพูดของหนูไม่มีน้ำหนัก และไม่มีค่าอะไร เขายังยืนยันให้หนูเรียนที่เดิมต่อ แต่ถ้าหนูจะเลือกเรียนในสิ่งที่หนูจะเลิกเองหนูต้ิงหาส่งตัวเอง หนูก็พยายามพูดมาจนถึงตอนนี้โดนด่าโดนว่า เขาพูดในเชิงว่าอยากเห็นอนาคตหนูได้ดี หนูเข้าใจเขานะคะ เขาห่วงเรื่องเครดิตมหาลัยต่างๆ หนูก็เข้าใจค่ะ แต่หนูไม่มีความสุข หนูต้องยอมทนทุกข์กับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้เลือก ต้องยอมทนเพราะมันเป็นสิ่งที่เขาทำไม่ได้แล้วอยากให้ใครสักคนมาทำแทนหรอคะ ตอนนี้หนูพยายามแล้วทุกอย่าง พูดทุกความรู้สึกทุกความคิด แต่ก็ยังไม่มีน้ำหนักกับเขาอยู่ดีค่ะ พี่ๆคนที่โตกว่าหนู หรือคุณพ่อคุณแม่คนไหน รบกวนช่วยให้คำปรึกษาหนูได้มั้ยคะ ว่าหนูควรจะเอายังไงต่อไปดี