สวัสดีครับวันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องของผมละการเลิกรากันของเราครับ
อันดับแรกเลยตอนนี้ผมเป็นนักศึกษาครับ(ห่างกับเขา1ปี)ย้อนกลับไปสมัยผมม.5ผมได้รักกับคนๆนึงในเกมเธอเป็นคนเริ่มคุยก่อน เราคุยกันมาพักนึงครับเป็นความรักช่วงโควิดและเป็นระยะไกล(อาจจะไม่ไกลมากแค่100กิโลแต่สำหรับตัวเราทั้งคู่ในตอนนั้นกับสถานการณ์โควิดทำให้เราอยู่ไกลกัน) เรารักกันดีครับในช่วงหนึ่งมันอาจจะเริ่มจากจุดนึงคือที่บ้านผมงานที่พ่อทำเป็นประจำรายได้น้อยลงหลายเท่าตัวเขาจึงได้ไปทำอะไรที่ต่างจังหวัดบ้านเกิดเขาส่วนผมก็ต้องเรียนในกรุงเทพต่อทำให้ผมไม่เคยเป็นอิสระแบบนี้มาก่อนและใช้ชีวิตเต็มที่ ในตอนนั้นเรายังรักกันดีครับแต่ด้วยความที่เด็กผู้ชายอย่างผมอยู่บ้านคนเดียวผมจึงติดชิวเกิน ชีวิตจะเป็นประมาณว่าผมเรียนเขาเรียนแต่เขาเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนครับ ส่วนตัวผมไม่ค่อยตั้งใจมากขนาดนั้นแต่เป็นคนที่เก็บคะแนนสอบได้ดี ด้วยเหตุนี้ผมเลยมีอีโก้อย่างนีงคือก็ไปทำคะแนนสอบเอาเอาเวลาไปเที่ยวไปทำไรดีกว่า(เหมือนถึงพวกเที่ยวแบบเดินตลาดบลาๆๆนะครับสมัยตอนเด็กผมอยู่ในสังคมประมาณนี้) แล้วผมชอบเล่นบาสทำให้เวลาแต่ละวันผมก็เริ่มมีเขาน้อยลงแต่ผมก็บอกนะช่วงแรกๆว่าแบบรูทีนยังไงเขาก็เข้าใจครับคอยรักผมซัพพอร์ตผมเท่าที่จะทำได้ ซึ่งเวลาผ่านไปเรื่อยๆเป็นปีผมก็เริ่มจะเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยเพราะตอนนั้นม.6แล้ว ในตอนนั้นผมต้องทำงานพาร์ทไทม์ครับชีวิตผมตอนนั้นคือไปเรียน ทำงานพาร์ทไทม์ อ่านหนังสือสอบ เธออยู่ข้างๆผมครับดูแลผมอย่างดี(ข้างๆหมายถึงซัพพอร์ตแบบไกลๆ) แต่ผมคิดว่าด้วยความห่างไกลกันและเธอก็คงเบื่อระหว่างรอผมกว่าจะมาตอบทีนึงซึ่งผมคิดว่าตอนนั้นจัดการเวลาดีๆผมมาคุยกับเธอเป็นเพื่อนเธอได้นะ เธอก็เล่นเกมครับแล้วก็ด้วยความที่เป็นเกมพวกบอร์ดเกมออนไลน์คอมมูนิตี้กว้างเธอก็มีน้องคนนึงในเกม เธอสนิทใจกับผมครับไม่ได้รักหรือชอบน้องเขาแต่อย่างใดแต่เป็นผมที่หึงหวงครับมีความห่างไกลกัน กับการที่ได้คุยกับเธอซึ่งเป็นผมเองที่ทำให้มันน้อยนิดทั้งที่โอกาสที่จะคุยด้วยมันมีมากกว่านี้ บอกไว้ก่อนเลยว่าตลอดการคบกันปีกว่าเราเจอกัน3ครั้งได้ ผมหึงหวงครับผมได้ลองถามเธอว่าบอกเขาได้มั้ยว่ามีผมแล้ว อันนี้ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่ควรบอกครับผมเข้าใจว่าเธอในตอนนั้นคงงงว่าจะบอกทำไมอยู่ๆบอกจะดูแปลกไปรึเปล่า เธอเป็นคนที่ถูกเลี้ยงด้วยความรักอย่างดีครับความไร้เดียงสา สังคม การเรียน ผมคิดว่ามันมีส่วนในการที่เธอจะบอกเขาได้ยากครับว่าบอกยังไงอยู่ๆโพล่งไปเลยหรอ ผมจึงพยายามบอกเธอว่ามีหลายวิธีแนะนำเธอไป ระหว่างช่วงนั้นเราทะเลาะกันบ่อยครับ ผมที่จัดแจงเวลาไม่ดี เธอที่รอผมกลับมารอแฟนกลับมาคุยกันมาจีบกันเหมือนแต่ก่อน และคนนั้นที่คอยอยู่กับเธอช่วงที่ผมไม่อยู่ ย้ำอีกครั้งนะครับเธอไม่ได้มีใจกับเขายังไงก็เป็นน้องแต่เธอเป็นคนตัดสินใจไม่เก่งและเธอก็คงไม่รู้จะทำไรจะบอกเขาไปทำไมว่ามีแฟนในเมื่อยังไงเธอก็ไม่ได้ชอบอยู่แล้ว นั่นแหละครับเราทะเลาะกันบ่อยจนเธอยอมบอกเขา ซึ่งเขาก็ชอบเธอจริงๆผมจึงอยากให้เธอตัดขาดกับเขา แต่ทุกคนครับ เขาอยู่ตรงนั้นตลอดและเธอก็ไม่มีทางจะรักเขาแต่เธอเป็นคนเห็นใจคนมากครับอย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้าสังคมเราไม่เหมือนกันเธอไม่สามารถเห็นเขาอ้อนวอนเธอว่าอย่าไปได้หรอกครับ เราก็จึงทะเลาะเรื่องๆเดิมๆเรื่องเวลาความใส่ใจที่ผมมีให้เธอน้อย เรื่องเขาที่ผมหึงหวง ผมคิดว่าเป็นความเด็กน้อยของผมครับหลักๆน่าจะมาจากการแยกเวลาไม่ดีทำให้เธอมีน้องแบบเขาซึ่งพอเห็นเธอไม่ออนเกมหรือหายไปนานๆก็พร้อมจะใส่ใจ นั่นแหละครับด้วยความที่เธอก็เสียใจทุกวันแล้วก็ทะเลาะแทบทุกวันเลยทำให้เธอมีการบอกเลิกกันหลายๆครั้ง แต่ผมเข้าใจครับเธอตัดสินใจไม่เก่งความรู้สึกเธอคงเศร้ามากตอนบอกเลิกผมจึงยอมเป็นคนที่บอกว่าคำนี้ไว้ค่อยพูดหลังจากคุยกันดีๆได้มั้ยเดี๋ยวมันจะจบจริงๆแบบไม่ได้ยินดีด้วยกันทั้งคู่แล้วมันจะทำให้ช่วงเวลาผ่านไปนานขึ้นครับหมายถึงยิ่งเวลาผ่านไปนานความเศร้าความเจ็บที่คาใจก็จะนานเหมือนกันจนถึงตอนที่เป็นวันเกิดผมแล้วผมขอเธอไว้ว่าขอวันนี้อย่างน้อยไม่คุยกับเขาได้มั้ย แต่วันนั้นเธอก็ได้เล่นเกมกับเขาครับเธอคงกะจะเล่นระหว่างรอผมกลับมาเจอเธอแก้ซึมสุดท้ายผมรู้แบบนั้นผมก็เริ่มรักน้อยลงกว่าเดิมครับ ช่วงนั้นยิ่งทำให้ผมห่างไกลกับเธอมากกว่าเดิมอีก จนมีครั้งนึงทะเลาะกันแล้วผมได้เป็นคนบอกเลิกครับเธอเสียใจฟูมฟายเลยเธอดูแลผมอย่างดีติดแค่เรื่องที่เล่นเกมกับเขาเรื่องเดียวซึ่งเธอก็พยายามห่างไกลจากเขามากขึ้นเยอะทุกครั้งที่เราทะเลาะกันนะครับแต่ผมก็ไม่ปลื้มอยู่ดีเธอคอยทักท้วงหาผมเหนื่อยมั้ยวันนี้งานเยอะรึเปล่าวันนี้เป็นวันที่ดีมั้ยบลาๆในแต่ละวันคอยช่วยผมทำงานการบ้านด้วยครับ นั่นแหละครับเป็นเรื่องก่อนที่ผมจะบอกเลิกเธอแล้วเธอก็พยายามง้อครับง้อแบบเป็นปีเลย คอยลงเพลงคอยทักมาปลอบใจตอนที่ผมดูเหนื่อย ตอนนั้นผมคิดว่าไม่มีทางได้กลับมาเจอแล้วครับแล้วไม่ได้รักเหมือนเดิมแล้วผมเลิกการกระทำที่แย่มากคือเมินไปเลยแทบทั้งสิ้น จนมีครั้งนึงครับเธอได้มาที่กรุงเทพน่าจะเป็นฮึบสุดท้ายของเธอแล้วบอกว่ามาเจอแล้วเธอจะไปจริงๆแล้วไม่ทำให้ผมรำคาญครับผมจึงยอมแล้วสายตาผมที่เจอเธอคือผมไม่เหลือความรักในแววตาแล้วครับแล้ววันนั้นที่เจอกันก็จบไป จนผ่านมาน่าจะ1-2ปีครับเธอมีคนใหม่ได้แล้วผมก็ไม่ได้ไรครับจนมีครั้งหนึ่งผมไปร้านเหล้าซึ่งร้อยวันพันปีผมไม่เคยลงสตอรี่ในร้านเหล้าเลยแต่วันนั้นผมลงมันบังเอิญไปมากครับเพราะเธอก็มากับเพื่อนๆเธอ เราชนแก้วครับในชีวิตเราเจอกันแค่4ครั้ง ครั้งนี้ครั้งที่5แต่เธอผ่านไปไกลแล้วครับเธอได้รักคนใหม่ไปแล้ว ส่วนผมอาการมันเป็นตอนเธอถามว่าเป็นไงบ้าง รู้สึกเหมือน_าพมันวนกลับมาเลยที่เธอคอยใส่ใจที่ผมหายไปบ่อยๆในวัยที่เด็กกว่านี้ ผมเสียใจครับแต่เธอก็ได้มีคนใหม่ไปแล้วลืใความรักที่เคยให้กันแล้วไปเต็มที่กับคนนั้นของเธอแทน ผ่านวันนั้นไปครับเราก็ได้เจอกันอีกรอบในร้านเดิมแต่ผมก็ไม่ได้คุยไรเยอะหรอกคุยกันประปราย จนถึงวันที่เธอลงเศร้าครับเธอลงโน๊ตไปร้านนั้นผมไปส่องไอจีเธอเธอไม่ได้แท็กแฟนแล้วผมจึงตัดสินใจกดไลก์สตอรี่ที่เธอลงแล้วเธอก็ทักมาครับเธอยอมที่จะไปกินต่อกับผมก็ไปครับแล้ววันนั้นก็ได้อยู่ด้วยกเธอบอกเธอยังเศร้าอยู่ครับแต่เดินทางมูฟออนมาได้แป๊บนึงละ เธอลองพยายามเปิดใจครับให้ผมได้คุยมีเวลากินของอร่อยๆด้วยกันเธอบอกล่วงหน้าแล้วครับว่าอย่าไปกวังกันเลยนะเธอไม่รักใครในตอนนี้หรอกเธอเจ็บมาผมก็โอเคครับบอกไปว่าไม่เห็นเป็นไร นั่นแหละครับก็พยายามเทคแคร์ดูแลเธอ แต่ก็เข้าใจครับเธอหมดรักจากผมไปแล้วในครั้งหนึ่ง ยิ่งตอนนี้เธอก็เจ็บเธอน่าจะรู้สึกผิดกับตัวเองที่รักผมไม่ได้ กลายครั้งที่อยู่ด้วยกันที่ห้องครับเธอก็จะให้ปมกลับเพราะอยู่ๆมันน่าจะจุกอดขึ้นมาว่าตอนนี้เอาใครเข้ามาไม่ดีแน่ซึ่งเธอยมอบอกผมตรงๆครับแต่ผมก็พูดคำเดิมว่าไม่เป็นไรๆ จนมีครั้งนึงก่อนหน้านี้เธอก็ได้ลองบอกว่าเราพอกันแค่นี้ครับ ผมเข้าใจครับแต่ความรู้สึกผมมันเจ็บแปล็บๆ แต่แล้วเธอก็บอกผมครับว่าเธอเสียใจผมก็ปลอบไปว่าค่อยๆใช้ชีวิตไปเก็บเกี่ยวความสุขเล็กๆในแต่ละวันซึ่งจริงๆน่าจะเป็นช่วงนั้นแหละครับ แฟนเก่าของเธอเขาทักมา แต่ผมก็พอรู้นะครับแต่เธอเป็นคนที่อยู่ตรงกลางเลยครับ ไปกับผมไม่ได้ยังมีความรักกับเขาเหลืออยู่เต็มไปหมด ไปกับเขาก็คิดหนักเพราะก็ผ่านต้องที่ร้องไห้หนักแล้วเหมือนกันก็ได้กลับมาคุยกันอยู่ดีครับผมกับเธอ จนถึงวันวาเลนไทน์ครับถัดจากวันวาเลนไทน์ครับ เธอถามผมว่ามีเรื่องที่อยากทำไรอยากไปไหนซักครั้งมั้ยเพื่อที่จะไม่เสียดายทีหลัง ผมที่เธอพยายามบอกว่าไม่หวังกันนะ แต่ทำไงได้ครับถ้าผมไม่ได้เจอเธอตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกรึเปล่าหลังจากนี้เป็นความเห็นแก่ตัวของผมครับบทสรุปเราก็ได้ดื่มเบียร์กันห้องเธอ วันถัดไปเธอมีเรียนเช้าครับและเรียนทั้งวันแต่ที่ผมบอกผมเก็นแก่ตัวคือผมก็ยังดื้อดึงอยู่กับเธอทั้งๆที่เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วพรุ่งนี้เธอต้องทำไรทั้งวันอีก กับผมที่กลัวอย่างเดียวว่าหลังจากนี้จะไม่มีกันอีกแล้ว พอผมใกล้กลับพึ่งจึงเริ่มร้องไห้ครับพนายามให้เธอำปถอดคอนแท็กแล้วเธอจะได้ไม่เห็น กลายเป็นว่าเธอต้องคิดเรื่องผมเพิ่มไปอีกตอนแรกเธอปลอบผมครับคิยหอมแก้มผมเข้าใจครับตอนนั้นเธอจะทำไรได้ถ้าเป็นผมคงทำตัวไม่ถผุกเหมือนกันแล้วผมก็เริ่มคำถามเพราะกลัวจะไม่ได้เจออีกแต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะที่ผมถามคำถามชวนอึดอัดครับไม่ได้ถามเชิงประมาณว่าให้มีผมต่อไปได้มั้ยแตาก็ถามเชิงที่ว่าเธอจะเป็นไงต่อ เธอไม่ควรได้รับคำถามนั้นครับ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนั้นสุดท้ายเธอก็รเองตามแล้วก็ลงมาส่งผมใต้หอในที่สุดผมเข้าใจเลยครับเข้าใจมากๆเธอต้องการเวลาผมไม่ควรเร่งถ้าไมาใช่คือไม่ใช่ แต่ที่ผมบอกว่าความเห็นแก่ตัวคือ เราอยู่กันตอนนี้เจอกันทั้งๆที่พรุ่งนี้มีโอกาสที่เราจะจากกันเยอะมากสุดท้ายผมคิดว่าคงต้องจบกันไปครับ รู้สึกเหมือนทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เธอมีเรื่องให้คิดขึ้นไปอีก อย่างน้อยถ้าได้เจอกันการวางตัวผมก็คงไม่งี่เง่าแล้ว ไม่งี่เง่าเหมือนตอนนี้ให้เธอได้คิดไม่ต้องป้อนความคิดตัวเองไปเยอะ ผมเสียใจครับอยากให้เธอมีความสุขต่อจากนี้ครับถ้าเธอจะกลับมาเลือกจริงไปๆผมก็จะปรับปรุงครับ ขอให้เธอไม่เห็นข้อความนี้แล้วก็ขอโทษนะครับที่ยาว ถ้ามีซักเม้นผมขอขอบคุณนะครับไม่มีใครอยากเศร้าแต่ความรักก็ไม่ใช่ว่าแค่รักต้องรับความเศร้ากันได้ด้วยในส่วนนี้ที่ผมคิดนะ
สวัสดีครับ
ผมมีเรื่องปรึกษาความรักหน่อยครับความเข้าใจมันใช้กับความรู้สึกไม่ได้
อันดับแรกเลยตอนนี้ผมเป็นนักศึกษาครับ(ห่างกับเขา1ปี)ย้อนกลับไปสมัยผมม.5ผมได้รักกับคนๆนึงในเกมเธอเป็นคนเริ่มคุยก่อน เราคุยกันมาพักนึงครับเป็นความรักช่วงโควิดและเป็นระยะไกล(อาจจะไม่ไกลมากแค่100กิโลแต่สำหรับตัวเราทั้งคู่ในตอนนั้นกับสถานการณ์โควิดทำให้เราอยู่ไกลกัน) เรารักกันดีครับในช่วงหนึ่งมันอาจจะเริ่มจากจุดนึงคือที่บ้านผมงานที่พ่อทำเป็นประจำรายได้น้อยลงหลายเท่าตัวเขาจึงได้ไปทำอะไรที่ต่างจังหวัดบ้านเกิดเขาส่วนผมก็ต้องเรียนในกรุงเทพต่อทำให้ผมไม่เคยเป็นอิสระแบบนี้มาก่อนและใช้ชีวิตเต็มที่ ในตอนนั้นเรายังรักกันดีครับแต่ด้วยความที่เด็กผู้ชายอย่างผมอยู่บ้านคนเดียวผมจึงติดชิวเกิน ชีวิตจะเป็นประมาณว่าผมเรียนเขาเรียนแต่เขาเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนครับ ส่วนตัวผมไม่ค่อยตั้งใจมากขนาดนั้นแต่เป็นคนที่เก็บคะแนนสอบได้ดี ด้วยเหตุนี้ผมเลยมีอีโก้อย่างนีงคือก็ไปทำคะแนนสอบเอาเอาเวลาไปเที่ยวไปทำไรดีกว่า(เหมือนถึงพวกเที่ยวแบบเดินตลาดบลาๆๆนะครับสมัยตอนเด็กผมอยู่ในสังคมประมาณนี้) แล้วผมชอบเล่นบาสทำให้เวลาแต่ละวันผมก็เริ่มมีเขาน้อยลงแต่ผมก็บอกนะช่วงแรกๆว่าแบบรูทีนยังไงเขาก็เข้าใจครับคอยรักผมซัพพอร์ตผมเท่าที่จะทำได้ ซึ่งเวลาผ่านไปเรื่อยๆเป็นปีผมก็เริ่มจะเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยเพราะตอนนั้นม.6แล้ว ในตอนนั้นผมต้องทำงานพาร์ทไทม์ครับชีวิตผมตอนนั้นคือไปเรียน ทำงานพาร์ทไทม์ อ่านหนังสือสอบ เธออยู่ข้างๆผมครับดูแลผมอย่างดี(ข้างๆหมายถึงซัพพอร์ตแบบไกลๆ) แต่ผมคิดว่าด้วยความห่างไกลกันและเธอก็คงเบื่อระหว่างรอผมกว่าจะมาตอบทีนึงซึ่งผมคิดว่าตอนนั้นจัดการเวลาดีๆผมมาคุยกับเธอเป็นเพื่อนเธอได้นะ เธอก็เล่นเกมครับแล้วก็ด้วยความที่เป็นเกมพวกบอร์ดเกมออนไลน์คอมมูนิตี้กว้างเธอก็มีน้องคนนึงในเกม เธอสนิทใจกับผมครับไม่ได้รักหรือชอบน้องเขาแต่อย่างใดแต่เป็นผมที่หึงหวงครับมีความห่างไกลกัน กับการที่ได้คุยกับเธอซึ่งเป็นผมเองที่ทำให้มันน้อยนิดทั้งที่โอกาสที่จะคุยด้วยมันมีมากกว่านี้ บอกไว้ก่อนเลยว่าตลอดการคบกันปีกว่าเราเจอกัน3ครั้งได้ ผมหึงหวงครับผมได้ลองถามเธอว่าบอกเขาได้มั้ยว่ามีผมแล้ว อันนี้ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่ควรบอกครับผมเข้าใจว่าเธอในตอนนั้นคงงงว่าจะบอกทำไมอยู่ๆบอกจะดูแปลกไปรึเปล่า เธอเป็นคนที่ถูกเลี้ยงด้วยความรักอย่างดีครับความไร้เดียงสา สังคม การเรียน ผมคิดว่ามันมีส่วนในการที่เธอจะบอกเขาได้ยากครับว่าบอกยังไงอยู่ๆโพล่งไปเลยหรอ ผมจึงพยายามบอกเธอว่ามีหลายวิธีแนะนำเธอไป ระหว่างช่วงนั้นเราทะเลาะกันบ่อยครับ ผมที่จัดแจงเวลาไม่ดี เธอที่รอผมกลับมารอแฟนกลับมาคุยกันมาจีบกันเหมือนแต่ก่อน และคนนั้นที่คอยอยู่กับเธอช่วงที่ผมไม่อยู่ ย้ำอีกครั้งนะครับเธอไม่ได้มีใจกับเขายังไงก็เป็นน้องแต่เธอเป็นคนตัดสินใจไม่เก่งและเธอก็คงไม่รู้จะทำไรจะบอกเขาไปทำไมว่ามีแฟนในเมื่อยังไงเธอก็ไม่ได้ชอบอยู่แล้ว นั่นแหละครับเราทะเลาะกันบ่อยจนเธอยอมบอกเขา ซึ่งเขาก็ชอบเธอจริงๆผมจึงอยากให้เธอตัดขาดกับเขา แต่ทุกคนครับ เขาอยู่ตรงนั้นตลอดและเธอก็ไม่มีทางจะรักเขาแต่เธอเป็นคนเห็นใจคนมากครับอย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้าสังคมเราไม่เหมือนกันเธอไม่สามารถเห็นเขาอ้อนวอนเธอว่าอย่าไปได้หรอกครับ เราก็จึงทะเลาะเรื่องๆเดิมๆเรื่องเวลาความใส่ใจที่ผมมีให้เธอน้อย เรื่องเขาที่ผมหึงหวง ผมคิดว่าเป็นความเด็กน้อยของผมครับหลักๆน่าจะมาจากการแยกเวลาไม่ดีทำให้เธอมีน้องแบบเขาซึ่งพอเห็นเธอไม่ออนเกมหรือหายไปนานๆก็พร้อมจะใส่ใจ นั่นแหละครับด้วยความที่เธอก็เสียใจทุกวันแล้วก็ทะเลาะแทบทุกวันเลยทำให้เธอมีการบอกเลิกกันหลายๆครั้ง แต่ผมเข้าใจครับเธอตัดสินใจไม่เก่งความรู้สึกเธอคงเศร้ามากตอนบอกเลิกผมจึงยอมเป็นคนที่บอกว่าคำนี้ไว้ค่อยพูดหลังจากคุยกันดีๆได้มั้ยเดี๋ยวมันจะจบจริงๆแบบไม่ได้ยินดีด้วยกันทั้งคู่แล้วมันจะทำให้ช่วงเวลาผ่านไปนานขึ้นครับหมายถึงยิ่งเวลาผ่านไปนานความเศร้าความเจ็บที่คาใจก็จะนานเหมือนกันจนถึงตอนที่เป็นวันเกิดผมแล้วผมขอเธอไว้ว่าขอวันนี้อย่างน้อยไม่คุยกับเขาได้มั้ย แต่วันนั้นเธอก็ได้เล่นเกมกับเขาครับเธอคงกะจะเล่นระหว่างรอผมกลับมาเจอเธอแก้ซึมสุดท้ายผมรู้แบบนั้นผมก็เริ่มรักน้อยลงกว่าเดิมครับ ช่วงนั้นยิ่งทำให้ผมห่างไกลกับเธอมากกว่าเดิมอีก จนมีครั้งนึงทะเลาะกันแล้วผมได้เป็นคนบอกเลิกครับเธอเสียใจฟูมฟายเลยเธอดูแลผมอย่างดีติดแค่เรื่องที่เล่นเกมกับเขาเรื่องเดียวซึ่งเธอก็พยายามห่างไกลจากเขามากขึ้นเยอะทุกครั้งที่เราทะเลาะกันนะครับแต่ผมก็ไม่ปลื้มอยู่ดีเธอคอยทักท้วงหาผมเหนื่อยมั้ยวันนี้งานเยอะรึเปล่าวันนี้เป็นวันที่ดีมั้ยบลาๆในแต่ละวันคอยช่วยผมทำงานการบ้านด้วยครับ นั่นแหละครับเป็นเรื่องก่อนที่ผมจะบอกเลิกเธอแล้วเธอก็พยายามง้อครับง้อแบบเป็นปีเลย คอยลงเพลงคอยทักมาปลอบใจตอนที่ผมดูเหนื่อย ตอนนั้นผมคิดว่าไม่มีทางได้กลับมาเจอแล้วครับแล้วไม่ได้รักเหมือนเดิมแล้วผมเลิกการกระทำที่แย่มากคือเมินไปเลยแทบทั้งสิ้น จนมีครั้งนึงครับเธอได้มาที่กรุงเทพน่าจะเป็นฮึบสุดท้ายของเธอแล้วบอกว่ามาเจอแล้วเธอจะไปจริงๆแล้วไม่ทำให้ผมรำคาญครับผมจึงยอมแล้วสายตาผมที่เจอเธอคือผมไม่เหลือความรักในแววตาแล้วครับแล้ววันนั้นที่เจอกันก็จบไป จนผ่านมาน่าจะ1-2ปีครับเธอมีคนใหม่ได้แล้วผมก็ไม่ได้ไรครับจนมีครั้งหนึ่งผมไปร้านเหล้าซึ่งร้อยวันพันปีผมไม่เคยลงสตอรี่ในร้านเหล้าเลยแต่วันนั้นผมลงมันบังเอิญไปมากครับเพราะเธอก็มากับเพื่อนๆเธอ เราชนแก้วครับในชีวิตเราเจอกันแค่4ครั้ง ครั้งนี้ครั้งที่5แต่เธอผ่านไปไกลแล้วครับเธอได้รักคนใหม่ไปแล้ว ส่วนผมอาการมันเป็นตอนเธอถามว่าเป็นไงบ้าง รู้สึกเหมือน_าพมันวนกลับมาเลยที่เธอคอยใส่ใจที่ผมหายไปบ่อยๆในวัยที่เด็กกว่านี้ ผมเสียใจครับแต่เธอก็ได้มีคนใหม่ไปแล้วลืใความรักที่เคยให้กันแล้วไปเต็มที่กับคนนั้นของเธอแทน ผ่านวันนั้นไปครับเราก็ได้เจอกันอีกรอบในร้านเดิมแต่ผมก็ไม่ได้คุยไรเยอะหรอกคุยกันประปราย จนถึงวันที่เธอลงเศร้าครับเธอลงโน๊ตไปร้านนั้นผมไปส่องไอจีเธอเธอไม่ได้แท็กแฟนแล้วผมจึงตัดสินใจกดไลก์สตอรี่ที่เธอลงแล้วเธอก็ทักมาครับเธอยอมที่จะไปกินต่อกับผมก็ไปครับแล้ววันนั้นก็ได้อยู่ด้วยกเธอบอกเธอยังเศร้าอยู่ครับแต่เดินทางมูฟออนมาได้แป๊บนึงละ เธอลองพยายามเปิดใจครับให้ผมได้คุยมีเวลากินของอร่อยๆด้วยกันเธอบอกล่วงหน้าแล้วครับว่าอย่าไปกวังกันเลยนะเธอไม่รักใครในตอนนี้หรอกเธอเจ็บมาผมก็โอเคครับบอกไปว่าไม่เห็นเป็นไร นั่นแหละครับก็พยายามเทคแคร์ดูแลเธอ แต่ก็เข้าใจครับเธอหมดรักจากผมไปแล้วในครั้งหนึ่ง ยิ่งตอนนี้เธอก็เจ็บเธอน่าจะรู้สึกผิดกับตัวเองที่รักผมไม่ได้ กลายครั้งที่อยู่ด้วยกันที่ห้องครับเธอก็จะให้ปมกลับเพราะอยู่ๆมันน่าจะจุกอดขึ้นมาว่าตอนนี้เอาใครเข้ามาไม่ดีแน่ซึ่งเธอยมอบอกผมตรงๆครับแต่ผมก็พูดคำเดิมว่าไม่เป็นไรๆ จนมีครั้งนึงก่อนหน้านี้เธอก็ได้ลองบอกว่าเราพอกันแค่นี้ครับ ผมเข้าใจครับแต่ความรู้สึกผมมันเจ็บแปล็บๆ แต่แล้วเธอก็บอกผมครับว่าเธอเสียใจผมก็ปลอบไปว่าค่อยๆใช้ชีวิตไปเก็บเกี่ยวความสุขเล็กๆในแต่ละวันซึ่งจริงๆน่าจะเป็นช่วงนั้นแหละครับ แฟนเก่าของเธอเขาทักมา แต่ผมก็พอรู้นะครับแต่เธอเป็นคนที่อยู่ตรงกลางเลยครับ ไปกับผมไม่ได้ยังมีความรักกับเขาเหลืออยู่เต็มไปหมด ไปกับเขาก็คิดหนักเพราะก็ผ่านต้องที่ร้องไห้หนักแล้วเหมือนกันก็ได้กลับมาคุยกันอยู่ดีครับผมกับเธอ จนถึงวันวาเลนไทน์ครับถัดจากวันวาเลนไทน์ครับ เธอถามผมว่ามีเรื่องที่อยากทำไรอยากไปไหนซักครั้งมั้ยเพื่อที่จะไม่เสียดายทีหลัง ผมที่เธอพยายามบอกว่าไม่หวังกันนะ แต่ทำไงได้ครับถ้าผมไม่ได้เจอเธอตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกรึเปล่าหลังจากนี้เป็นความเห็นแก่ตัวของผมครับบทสรุปเราก็ได้ดื่มเบียร์กันห้องเธอ วันถัดไปเธอมีเรียนเช้าครับและเรียนทั้งวันแต่ที่ผมบอกผมเก็นแก่ตัวคือผมก็ยังดื้อดึงอยู่กับเธอทั้งๆที่เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วพรุ่งนี้เธอต้องทำไรทั้งวันอีก กับผมที่กลัวอย่างเดียวว่าหลังจากนี้จะไม่มีกันอีกแล้ว พอผมใกล้กลับพึ่งจึงเริ่มร้องไห้ครับพนายามให้เธอำปถอดคอนแท็กแล้วเธอจะได้ไม่เห็น กลายเป็นว่าเธอต้องคิดเรื่องผมเพิ่มไปอีกตอนแรกเธอปลอบผมครับคิยหอมแก้มผมเข้าใจครับตอนนั้นเธอจะทำไรได้ถ้าเป็นผมคงทำตัวไม่ถผุกเหมือนกันแล้วผมก็เริ่มคำถามเพราะกลัวจะไม่ได้เจออีกแต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะที่ผมถามคำถามชวนอึดอัดครับไม่ได้ถามเชิงประมาณว่าให้มีผมต่อไปได้มั้ยแตาก็ถามเชิงที่ว่าเธอจะเป็นไงต่อ เธอไม่ควรได้รับคำถามนั้นครับ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนั้นสุดท้ายเธอก็รเองตามแล้วก็ลงมาส่งผมใต้หอในที่สุดผมเข้าใจเลยครับเข้าใจมากๆเธอต้องการเวลาผมไม่ควรเร่งถ้าไมาใช่คือไม่ใช่ แต่ที่ผมบอกว่าความเห็นแก่ตัวคือ เราอยู่กันตอนนี้เจอกันทั้งๆที่พรุ่งนี้มีโอกาสที่เราจะจากกันเยอะมากสุดท้ายผมคิดว่าคงต้องจบกันไปครับ รู้สึกเหมือนทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เธอมีเรื่องให้คิดขึ้นไปอีก อย่างน้อยถ้าได้เจอกันการวางตัวผมก็คงไม่งี่เง่าแล้ว ไม่งี่เง่าเหมือนตอนนี้ให้เธอได้คิดไม่ต้องป้อนความคิดตัวเองไปเยอะ ผมเสียใจครับอยากให้เธอมีความสุขต่อจากนี้ครับถ้าเธอจะกลับมาเลือกจริงไปๆผมก็จะปรับปรุงครับ ขอให้เธอไม่เห็นข้อความนี้แล้วก็ขอโทษนะครับที่ยาว ถ้ามีซักเม้นผมขอขอบคุณนะครับไม่มีใครอยากเศร้าแต่ความรักก็ไม่ใช่ว่าแค่รักต้องรับความเศร้ากันได้ด้วยในส่วนนี้ที่ผมคิดนะ
สวัสดีครับ