คือ พ่อของเราเอง
พ่อจากเราไป 14 ปีแล้ว(เสียชีวิต) แต่ก็จำได้เหมือนเมื่อวาน
ตั้งแต่ใกล้ชิดกับคนรักคนไหนๆ เราก็ไม่เคยได้พบกับความรักแบบนี้เลย

และนี่คือสิ่งที่พ่อปฎิบัติกับแม่และลูกๆตลอดมา เสมอต้นเสมอปลาย
- ตอนแม่ท้อง ให้แม่เราอยู่บ้านเฉยๆ ส่วนพ่อทำให้หมดทุกอย่าง ผ้าถุงเปื้อนเลือดเมนส์ก็ซักให้ หากับข้าวกับปลา
- เมื่อแม่คลอด สลับเวรผลัดกันนอนดูแลลูก ช่วงแม่หลับ พ่อชงนม อุ้มลูก บางทีก็อดนอน ตอนเช้าไปทำงานอีก
- กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน ของที่ได้กลับมา ไม่ใช่แค่กับข้าวตัวเอง มีขนมให้ลูกทุกวัน
- ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมาทำให้แม่ทุกข์ใจเลย
- คอยตักเตือน ไม่ให้ลูกเอาแต่เล่น ต้องอาบน้ำ ทำการบ้านก่อน จึงทำได้
- มีเช่าหนังที่แม่ชอบดู แล้วเรียกทุกคนในบ้านมาดูด้วยกัน
- ไม่เคยด่าว่าแม่ซักครั้ง ขึ้นเสียงก็ไม่เคย เวลาทะเลาะกับแม่ โกรธหนักสุด แค่เปิดประตูออกนอกบ้านไปสงบสติอารมณ์ ขากลับมายังมีแวะเอาของกินฝากแม่อีก
- เวลาเราระบายว่าเราโกรธแม่นั่นนี่ พ่อจะปรามเสมอให้เราใจเย็นลงและเข้าใจแม่แทนโกรธแม่
- ตอนเราป่วยหนักอีกนิดจะเสียชีวิต พ่อกับแม่ยอมขายของในบ้าน เพื่อให้เราเข้ารพ.เอกชนจะได้ทันเวลา
- ตอนแม่ตีเรา เวลาเราดื้อ พ่อจะเอาตัวมารับแทน บางทีหลังเป็นรอยแผลก็มี
- เงินทุกบาททุกสตางค์ บัญชีธนาคาร ทรพย์สินต่างๆ ยกให้เป็นชื่อแม่เราหมด พ่อไม่เคยคิดตระหนี่กับแม่เราเลย
- ทุกเสาร์อาทิตย์ที่พ่อหยุดจากทำงาน
จะพาครอบครอบไปใช้เวลาด้วยกันเสมอ และถ่ายรูปเก็บไว้ ซึ่งพ่อถ่ายเยอะมากจริงๆ
- พ่อไม่ได้บอกรักแม่ แต่พอวาเลนไทน์โดนแม่บ่นว่าไม่โรแมนติค ไม่มีดอกไม้ ก็ซื้อใส่แจกันมาให้

และอื่นๆอีกมากมาย ที่เล่าอย่างไรก็ไม่หมด
แม่เราช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีจริงๆ
และจะมีซักกี่คนที่ได้พบกับความรักดีๆ