เหนื่อยเฟล ไปหมดทุกอย่าง ไม่มีแรงทำอะไรเกมก็ไม่ได้เล่นถ้าไม่มีใครชวนก็ไม่เล่น นอนก็ไม่หลับอาหารก็ไม่ค่อยอยากกินถ้ายายกับตาไม่พยายามเกลี้ยกล่อม เป้าหมายก็ไม่มี ความคิดของตัวเองก็ไม่มี ความฝันก็ไหม้ไปหมดแล้ว นิสัยตัวเองก็ไม่รู้ไม่เข้าใจตัวเองไม่เข้าใจว่ามันรู้สึกยังไงรู้สึกได้แค่ว่างเปล่าเศร้า มีแต่ฝืนยิ้มตามที่พี่สาวพูดไว้ ตอนแรกๆที่โดนบลูลี่พวกบลูลี่ตะได้ไม่ต้องมายุ่งและจะคิดว่าเราเป็นมิตร ฝืนยิ้มจนยิ้มจะขนาด ร้องไห้ก็ร้องออกมาไม่สุด ชอบกลั้นเสียงสะอืนน้ำตา เหมือนคนไม่อ่อนแอ แต่จริง ๆ อยากจะร้องไห้ตลอดเวลาอยากอยู่ไม่อยากให้ใครมายุ่ง เกลียดตัวเองกับทุกคนยกเว้นคนที่รักมาก ๆ รู้ว่าทำไมต้องฝืนดีฝืนยิ้มแห้งขำแห้งทั้งที่ไม่มีแรงอะไรเลย ถ้าตายได้ก็อยากตายเลยแต่ก็ไม่อยากทิ้งคนรักคนอื่น ๆ ไว้ข้างหลัง อยากอยู่แค่กับคนที่รัก คนอื่นไม่อยากรู้สึกหรือรู้จัก อีกอย่าง มีเพื่อนครอบครัวที่พยายามเอาเราออกมาจากจุดนี้ก็ออกไม่ได้ซักที จมปลักกับอดีตอยู่นั่น กลัวอยู่นั่น ไม่เคยเข้าใจตัวเองถึงจะพยายามเข้าหาตัวเองแล้วแต่ก็เข้าไม่ถึง ไม่เข้าใจ อยากมีชีวิตธรรมดาบ้าง อยากมีสีสันเป็นตัวเองบ้าง มัวแต่เป็นแบบนู้นแบบนี้ เข้าใจคนอื่น กลัวคนอื่นอยู่นั่น เราดันไม่กลัวตัวเองเจ็บอะไรซักอย่าง