เวลาที่มีการผลักดันให้ประเทศกลายเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว เพราะเหตุใดจึงต้องควบคู่มากับการกดดันในการทำงานและความเครียดอย่างสูงคะ

ถ้าการกดดันและความเครียดในการทำงาน ทำให้ประเทศใดประเทศหนึ่ง กลายเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วได้จริง แล้วเพราะสาเหตุใดประเทศตะวันตกที่เป็นประเทศพัฒนาแล้ว ถึงมีจำนวนประเทศที่พัฒนาแล้วมากกว่าประเทศที่พัฒนาแล้วในเอเชีย และมีอัตราความเครียดและความกดดัน น้อยกว่าประเทศที่พัฒนาแล้วในเอเชียคะ?

ตัวอย่าง ประเทศตะวันตกหลาย ๆ ประเทศที่พัฒนาแล้ว มีวันหยุดยาวหลาย ๆ วันและคนในประเทศเขาสามารถหยุดมาเที่ยวในเอเชียและรอบโลกได้เป็นเดือน ๆ แต่กลับกันถ้าเป็นเมืองไทย กลับเป็นเรื่องยากมากที่จะลาหยุดแบบนั้น

อีกอย่าง ประเทศในเอเชียมีอัตราความเครียดในการทำงานสูงและอัตราการ ฆตต. สูงมาก แต่มีจำนวนประเทศที่พัฒนาแล้วน้อยกว่าฝั่งตะวันตกมาก

ถ้าการกดดันในการทำงานทำให้ประเทศกลายเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วได้จริง ๆ แล้วสาเหตุใดประเทศที่พัฒนาแล้วในเอเชียจึงมีจำนวนน้อยกว่าประเทศในตะวันตกคะ หรือจริง ๆ แล้วความกดดันในการทำงานมันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันกับการเป็นประเทศพัฒนาแล้วเลย

และถ้ามันไม่เกี่ยวข้องกันทำไมเวลาต้องการให้ประเทศกลายเป็นประเทศพัฒนาแล้วจึงต้องพ่วงมากับการกดดันในการทำงาน หรือจริง ๆ แล้วมันเป็นแค่มายาคติและการพยายามทำอะไรสักอย่างที่ไม่เกี่ยวข้อง เพื่อสนองความรู้สึกว่า เออ ได้ทำแล้วนะ  แม้มันจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยกับการทำให้ประเทศกลายเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วก็ตาม?

ถ้าวัฒนธรรมความกดดันในการทำงานให้ผลลัพธ์น้อยกว่า ทำไมเราไม่หันไปเอาอย่างประเทศในตะวันตกที่มีผลลัพธ์ในการพัฒนาคือจำนวนประเทศพัฒนาแล้วที่มีมากกว่าคะ