"ร่างกายสังขาร
เป็นของใคร ? ก็เป็นของสังขาร
ใครเป็นนายของร่างกายสังขาร
ก็คืออนิจจัง อยู่ในวงแขนของอนิจจัง
พระอนิจจัง ตำรวจอนิจจัง กองปราบอนิจจัง
กองปราบทุกขัง ก็อยู่ด้วยกัน
กองปราบอนัตตา ก็อยู่ด้วยกัน
กองปราบสกลร่างกายให้เปื่อยเน่า
ก็อยู่ด้วยกัน ทำงานอยู่คนล่ะแผนกไม่ก้าวก่ายกัน ธรรมอันนี้...
เราต้องรู้ ต้องพิจารณาตามความเป็นจริง
ถ้าไม่เช่นนั้น เราก็จะหลง
ที่นี้ ! หลงมาเกิด หลงมาก่อ
หลงมาแก่ มาก่อเจ็บ มาก่อตาย
มาก่ออนิจจัง เป็นทาสอนิจจัง
เพราะหลง...(สิ่งที่มันเป็น)อนิจจัง
เป็นทาสทุกขัง เพราะหลงทุกขัง
เป็นทาสความหลง เพราะหลงๆ ไหลๆ หลำๆ
พระอริยะเจ้าท่านกู้ภพ กู้ชาติได้แล้ว
พวกที่ยังไม่เป็นอริยเจ้า ยังกู้ภพ-กู้ชาติไม่ได้
ยังเป็นทาสแห่งตัณหา ทาโส
เพราะเหตุใด ?
เพราะยังไม่เห็นภัยในวัฏฏะสงสาร เห็นแต่เพลิน
กูจะเอาอย่างนี้ จะเอาอย่างนั้น
ข้าจะเอาอย่างนี้ ดิฉันจะเอาอย่างนั้น
หนูจะเอาอย่างนี้...
คุณป้า คุณย่าจะเอาอย่างนั้น ในทางวัตถุนิยม
เป็นส่วนมาก...
แต่เราไม่ประมาท
แต่เราไม่ตายใจ ด้วยถ่ายเดียว
ยอม เป็นยอมตายด้วยในทางอุดมคติ
ทางวัตถุนิยม ก็คล้ายกับปุ๋ยไปไส่ผัก
ให้มันงาม เราไม่ต้องการกินปุ๋ย
ต้องการจะกินผัก ทางวัตถุนิยม ก็เป็นเสบียง
ทางไกลสำหรับกายสังขาร
ธรรมทั้งหลาย...
ก็เป็นเสบียงทางไกล สำหรับจิตสังขาร
พอถึงฝั่ง ก็เปลี่ยนอันใหม่
เป็นธรรมอันไม่ตาย พอถึงที่ธรรมที่ปฏิบัติ
อยู่...ในโลกนี้ ไม่ได้หอบไปพระนิพพานด้วย ปฏิบัติ เพื่อ...ถึงนิพพาน ต่างหาก
ถ้าจะเอาธรรมในโลก...
ไปพระนิพพาน ก็คล้ายกล่าวโกหก
พระนิพพาน ไม่มี ทางต้อนรับ
จำเป็นต้องเอาไปจากโลก จากสังขาร
เป็นเสบียงเอาไป เพื่อ...ถึงเท่านั้น
ชาติ ภพ ก็เป็นหนทาง
สู่...พระนิพพาน พอถึงพระนิพพาน
ชาติ ภพ ก็...ไม่มี
เอาชาติ ภพไปด้วย มันก็ไม่ถูก
เป็นอริยชาติแล้ว
คือชาติอันไม่ตาย คือภพอันไม่ตาย
ถ้าพิจารณาอย่างหยาบๆ ภพอันไม่เกิด
ภพอันไม่แก่ ภพอันไม่เจ็บ ภพอันไม่ตาย
สรุปแล้ว ก็คือ...ไม่กลับมาทุกข์."
----------------------------------------------------------------------
หลวงปู่หล้า เขมปัตโต
ร่างกายกายสังขารเป็นของสังขารพิจารณาแบบนี้
เป็นของใคร ? ก็เป็นของสังขาร
ใครเป็นนายของร่างกายสังขาร
ก็คืออนิจจัง อยู่ในวงแขนของอนิจจัง
พระอนิจจัง ตำรวจอนิจจัง กองปราบอนิจจัง
กองปราบทุกขัง ก็อยู่ด้วยกัน
กองปราบอนัตตา ก็อยู่ด้วยกัน
กองปราบสกลร่างกายให้เปื่อยเน่า
ก็อยู่ด้วยกัน ทำงานอยู่คนล่ะแผนกไม่ก้าวก่ายกัน ธรรมอันนี้...
เราต้องรู้ ต้องพิจารณาตามความเป็นจริง
ถ้าไม่เช่นนั้น เราก็จะหลง
ที่นี้ ! หลงมาเกิด หลงมาก่อ
หลงมาแก่ มาก่อเจ็บ มาก่อตาย
มาก่ออนิจจัง เป็นทาสอนิจจัง
เพราะหลง...(สิ่งที่มันเป็น)อนิจจัง
เป็นทาสทุกขัง เพราะหลงทุกขัง
เป็นทาสความหลง เพราะหลงๆ ไหลๆ หลำๆ
พระอริยะเจ้าท่านกู้ภพ กู้ชาติได้แล้ว
พวกที่ยังไม่เป็นอริยเจ้า ยังกู้ภพ-กู้ชาติไม่ได้
ยังเป็นทาสแห่งตัณหา ทาโส
เพราะเหตุใด ?
เพราะยังไม่เห็นภัยในวัฏฏะสงสาร เห็นแต่เพลิน
กูจะเอาอย่างนี้ จะเอาอย่างนั้น
ข้าจะเอาอย่างนี้ ดิฉันจะเอาอย่างนั้น
หนูจะเอาอย่างนี้...
คุณป้า คุณย่าจะเอาอย่างนั้น ในทางวัตถุนิยม
เป็นส่วนมาก...
แต่เราไม่ประมาท
แต่เราไม่ตายใจ ด้วยถ่ายเดียว
ยอม เป็นยอมตายด้วยในทางอุดมคติ
ทางวัตถุนิยม ก็คล้ายกับปุ๋ยไปไส่ผัก
ให้มันงาม เราไม่ต้องการกินปุ๋ย
ต้องการจะกินผัก ทางวัตถุนิยม ก็เป็นเสบียง
ทางไกลสำหรับกายสังขาร
ธรรมทั้งหลาย...
ก็เป็นเสบียงทางไกล สำหรับจิตสังขาร
พอถึงฝั่ง ก็เปลี่ยนอันใหม่
เป็นธรรมอันไม่ตาย พอถึงที่ธรรมที่ปฏิบัติ
อยู่...ในโลกนี้ ไม่ได้หอบไปพระนิพพานด้วย ปฏิบัติ เพื่อ...ถึงนิพพาน ต่างหาก
ถ้าจะเอาธรรมในโลก...
ไปพระนิพพาน ก็คล้ายกล่าวโกหก
พระนิพพาน ไม่มี ทางต้อนรับ
จำเป็นต้องเอาไปจากโลก จากสังขาร
เป็นเสบียงเอาไป เพื่อ...ถึงเท่านั้น
ชาติ ภพ ก็เป็นหนทาง
สู่...พระนิพพาน พอถึงพระนิพพาน
ชาติ ภพ ก็...ไม่มี
เอาชาติ ภพไปด้วย มันก็ไม่ถูก
เป็นอริยชาติแล้ว
คือชาติอันไม่ตาย คือภพอันไม่ตาย
ถ้าพิจารณาอย่างหยาบๆ ภพอันไม่เกิด
ภพอันไม่แก่ ภพอันไม่เจ็บ ภพอันไม่ตาย
สรุปแล้ว ก็คือ...ไม่กลับมาทุกข์."
----------------------------------------------------------------------
หลวงปู่หล้า เขมปัตโต