กระต่ายชราตัวหนึ่ง เรี่ยวแรงเหือดหายไม่เหมือนครั้งวัยโลดโผนโจนทะยาน จึงคิดอ่านปลูกต้นผลไม้ไว้เก็บกินผล โดยไม่จำเป็นต้องออกไปเสี่ยงภัยอีก

กล้าอ่อนเติบใหญ่สมที่เจ้ากระต่ายเพียรรดน้ำใส่ปุ๋ย ให้ผลครั้งแรกแม้ไม่หรูเลิศอร่อยล้ำ แต่ก็ทำให้อิ่มท้องได้เป็นคราวมื้อ มันจึงขุดรูปริเวณใต้ต้นไม้ใช้เป็นที่พักอาศัยในบั้นปลายชีวิต

ครั้นต้นไม้ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งออกผลงดงาม กระต่ายอดออมเก็บผลไม้เหล่านั้นฝังดินไว้ เผื่อไว้ประทังชีวิตยามแห้งแล้งในฤดูหนาว
อนิจจาเมื่อเวลามาถึง มันขุดดินลงไปไม่พบอาหารในยามยากเสียแล้ว ยิ่งขุดลึกลงก็พบเพียงรากไม้เท่านั้น

กระต่ายสับสนและเศร้าโศก โอบกอดความชราของตนฝังตัวลงในหลุมน้อยพร้อมความหิวโหย

วันหนึ่งกระต่ายอีกตัวแวะเข้ามาทักทายกระต่ายเฒ่า มันแนะนำตัวเองว่าบ้านของมันอยู่ไม่ไกลนัก เห็นท่านกำลังลำบากจึงอยากมอบไมตรีช่วยเหลือ พร้อมยื่นเศษผักหญ้าแบ่งให้

กระต่ายบ้านใกล้ถาม เหตุใดจึงไม่สะสมเสบียงไว้จนต้องอดอยากเช่นนี้ 
อาหารที่ฝังดินเก็บไว้อันตรธานโดยไม่รู้เหตุ กระต่ายชราตอบ

กระต่ายบ้านใกล้แสดงความเห็น บางทีอาหารของท่านคงถูกต้นไม้นี้ฉกชิงจนหมดโดยรากที่ชอนไชไปตามดิน กระต่ายเฒ่าได้ยินก็สะอื้นในใจ
คล้อยหลังเพื่อนบ้านกลับไปไม่นาน มันดึงรากต้นไม้ขึ้นมาแทะเหลาเป็นเส้นเชือก ข้างนึงคล้องกับกิ่งของต้นไม้ที่มันฟูมฝักไว้ใจ ข้างนึงคล้องกับลมหายใจ แล้วจึงจบชีวิตชราของตนไว้ มิให้ร่างสัมผัสพื้นแม้เพียงนิด ด้วยผูกจิตแม้ตายก็ไม่ขอเป็นปุ๋ยดินให้
......

กระต่ายชราหาได้รู้เลยว่า ผลไม้ที่ต้นไม้ดูดซึมผ่านรากไปนั้น กลายเป็นสารอาหารสำคัญให้ต้นไม้นี้ออกผลได้แม้ในยามแห้งแล้งหนาวเหน็บ โดยจำนวนผลเหล่านั้นปรากฎขึ้นเฉพาะส่วนยอดของต้น สีสันสดใสน่าอร่อยยิ่งกว่าทุกคราว
แต่กระต่ายเฒ่าผู้มิเคยออกเดินไกลเกินเงาของต้นไม้กลับไม่เคยเห็นสักครั้ง เมื่อแหงนหน้าขึ้นมา มันพบแต่กิ่งก้านและใบทึบบดบังส่วนยอดของต้น

...แต่ผู้ที่อยู่ห่างออกไปนั้น รู้เห็นชัดโดยตลอด    
เอวัง