เป็นภาพของผู้สูงวัยกับเด็กเล็กในโปแลนด์ที่อยู่บ้านด้วยกัน ใช้เวลาว่างไปกับการปลูกผักผลไม้ เมื่อมีมากเกินพอก็ออกมาวางขายหน้าบ้าน เป็นภาพที่ดูแล้วอบอุ่น เพราะมันสะท้อนถึงการเรียนรู้ร่วมกันระหว่างวัย เด็กๆ ได้เติบโตมาในสิ่งแวดล้อมที่สอนให้พวกเขารู้จักขยัน อดทน และเห็นคุณค่าของการทำมาหากิน ขณะที่ผู้สูงวัยก็มีอะไรให้ทำ ได้ขยับแข้งขยับขา ไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์ แถมยังสร้างรายได้เล็กๆ น้อยๆ ให้กับตัวเอง
ผมหยุดมองภาพนั้นอยู่นาน เพราะมันทำให้ผมนึกถึงอดีต…
           ภาพเหล่านี้ทำให้ผมนึกถึงคุณตาของผม... ท่านจากไปเมื่อสองปีที่แล้ว แต่ผมยังจำได้ดีว่าสมัยเด็ก ๆ ผมชอบวิ่งเล่นในสวนหลังบ้านของตา เสียงจอบกระทบดิน กลิ่นหอมของต้นมะลิที่ตาปลูก เสียงหัวเราะของเราสองคนตอนช่วยกันรดน้ำต้นไม้ ทุกอย่างยังชัดเจนในความทรงจำ
             สมัยก่อน เมืองไทยเองก็มีภาพแบบนี้ให้เห็นอยู่ทั่วไป ตามชนบทหรือตามชุมชนเล็กๆ คนเฒ่าคนแก่กับเด็กๆ ช่วยกันทำสวน เก็บผัก เลี้ยงไก่ หรือนำของที่ปลูกได้มาวางขายหน้าบ้าน ทุกอย่างเรียบง่าย ไม่หวือหวา แต่เต็มไปด้วยความหมาย
             แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป ภาพเหล่านี้กลับค่อยๆ จางหายไปจากสังคมของเรา ห้างร้านสะดวกซื้อกระจายตัวไปทุกที่ ตรอกซอกซอยเล็กๆ ก็เต็มไปด้วยร้านค้าของนายทุนใหญ่ โอกาสที่เด็กๆ จะได้เรียนรู้การทำอาชีพจากรุ่นปู่ย่าตายายก็น้อยลง ผู้สูงวัยหลายคนต้องอยู่บ้านเหงาๆ เพราะไม่มีอะไรให้ทำเหมือนเมื่อก่อน
            เมื่อเห็นภาพจากต่างแดน ผมอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับตัวเองว่า…เราจะสามารถนำวิถีชีวิตเหล่านี้กลับมาได้ไหม?
             บางที…ถ้าเราเริ่มจากเรื่องง่ายๆ อย่างการปลูกพืชผักสวนครัวที่บ้าน สอนเด็กๆ ให้รู้จักทำมาหากิน ฝึกให้พวกเขาเห็นคุณค่าของแรงงานตนเอง อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการนำบรรยากาศอันอบอุ่นแบบนั้นกลับคืนมาก็ได้
             เพราะบางครั้ง…ความสุขที่แท้จริง อาจไม่ได้อยู่ที่ความสะดวกสบาย แต่อยู่ที่ความเรียบง่ายและความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างคนในครอบครัว