ระยิบวาวพราวพรายจับสายฟ้า      เลิศกว่าดวงดาราดวงไหน        พลอยธนากลอนหวานซ่านจับใจ       เร้นหลบในอกข้ามาแสนนาน                                   เป็นแม่พระเมตตาแสนน่ารัก         เป็นผู้หักอกข้าทุกค่ำฝัน          มิเคยไม่คิดถึงทุกคืนวัน                    ระรึกมั่นตราบสิ้นวันสุดท้าย                                     เป็นรักแรกเกิดในใจข้า                ที่แหลกลงอย่างช้าๆฟ้าส่งให้   ข้าคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป                   มนุษย์ผู้ห่มไห้กับชีวิต