เราจะระบายเกี่ยวกับการสูญเสียคุณตาอันเป็นที่รัก อาจจะได้เราละเอียดมาก
ใครเคยรู้สึกผิดถึงการสูญเสียบุคคลในครอบครัวบ้าง เราเกริ่นก่อนว่าตาเราก็ไม่ได้แข็งแรง ตอนที่เสียคือตาอายุ 81 ย่าง 82 แล้วตาเราป่วยมีโรคประจำตัว ป่วยมานานแต่ช่วยเหลือตัวเองได้
จนมาวันนึงที่ตาป่วยจนเดินไม่ได้ ปกติเราไม่ได้นอนที่บ้าน แต่ตอนเย็นเลิกงานเราจะเข้าบ้านไปหาตาทุกวัน ไปคุย ไปพาแกอาบน้ำ ไปหาข้าวให้แกกิน
จนตาเราเริ่มเป็นแผลกดทับเพราะนอนติดเตียง (ปกติตาเป็นเบาหวานด้วย) เราเห็นดูแผลจะไม่ดี จึงตัดสินใจโทรเรียกรถพยาบาลมารับตาไปรพ. แต่สิ่งที่แปลกคือ พอตาเข้ารพ. ตาไม่ยอมคุยกับเราอีกเลย เราไม่สามารถเฝ้าตาได้ตลอดเพราะต้องทำงานด้วย ผ่านไป 1 คืน จนอีกวันเราเข้าไปหาตาที่รพ. ภาพที่เห็นตรงหน้าคือตาโดนสวนสายยางทางจมูกสวนสายฉี่ และเป็นแผลใหญ่ขึ้นมาก ตาไม่ยอมพูดอะไรกับเราเหมือนเดิม คืนแรกที่อยู่กับตาคือเห็นเลยว่าแกทรมาน และที่บาดใจสุดๆคือพยาบาลมาดูดสะเหลดที่คอตา สายตาของตาที่มองหน้าเราตอนนั้น คือสายตาของคนอ้อนวอน เหมือนเราปล่อยให้พยาบาลทำกับตาแบบนี้ได้ยังไง ตอนนั้นเราน้ำตาไหล พยายามหันหน้าหนีเพราะไม่อยากให้ตาเห็นว่าเราร้องไห้ จนผ่านไป ตาเรานอนอยู่รพ.ผ่านไป 3-4 วัน หมอเริ่มพูดเรื่องการกลับบ้าน แต่เราไม่ยอมพาตากลับ เพราะช่วงเวลาที่ตาอยู่รพ.คือแผลดีขึ้น แต่น้ำตาลตาสูง 2-3 ร้อยทุกวัน เราเลือกที่จะให้ตานอนอยู่รพ.ต่อ ลึกๆเรารู้ว่าตาทรมานมาก ที่ต้องนอนอยู่รพ. พอเวลาผ่านไป ตาเราเริ่มแขนบวม ขาบวมตัวบวม เราถามทางพยาบาลว่าทำไมถึงบวม พยาบาลตอบไม่รู้ และตาไม่คุยกับเราเลย มีพูดแต่พูดอะไรไม่รู้เราฟังไม่รู้เรื่องเลยสักคำ เราไม่รู้ว่ามันเป็นผลมาจากที่น้ำตาลตาสูงหรืออะไร เวลาผ่านไปอาทิตย์นึงก็แล้ว 2-3 อาทิตย์ก็แล้วตาเราอาการทรุดลงทุกวัน ไม่คุย ไม่ค่อยตื่น เราไปเจอตาคือตานอนหลับอย่างเดียว แขนบวมไม่ยุบ คุยอะไรด้วยไม่รู้เรื่อง และในวันก่อนเราจะเสียตาไป ทางรพ.ได้โทรเข้ามาแจ้งให้เข้าไปเซ็นเอกสาร นาทีนั้นเราพูดกับทุกคนในครอบครัวว่าเราไม่อยากเซ็น เราไม่อยากยุ่ง เพราะเรากลัว ไม่รู้เซ็นไปแล้วจะเป็นยังไง แต่หมอก็ได้เรียกไปคุยชี้แจงถึงการเซ็นเอกสาร ผลสุดท้ายคือเราต้องเซ็น และพอเราเซ็นได้คืนเดียว เช้าวันรุ่งขึ้นเราสูญเสียตาไปตลอดกาล เราไม่ได้อยู่กับตาในนาทีนั้น เราไม่รู้ทำไมตาถึงตาย เราไปไม่ทันที่จะบอกลาตาด้วยซ้ำ หลังจากเวลาผ่านไปตอนนี้ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว เรายังตั้งคำถามกับตัวเองทุกครั้งที่นึกถึง ถ้าในวันนั้นเราไม่เรียกรพ.ล่ะ ตาจะยังอยู่กับเราไหม ถ้าในวันนั้นเราไม่เซ็นชื่อล่ะ ตาจะยังอยู่กับเราไหม เราโทษตัวเองว่าเราเป็นคนพาตาไปตายหรือเปล่า ทั้งๆที่ตอนแรกเราตั้งใจจะพาตากลับบ้านแล้ว แต่เราก็ไม่นึกว่าเราต้องพาตากลับบ้านในร่างที่ไม่มีลมหายใจอีกต่อไปแล้ว มีใครเคยโทษตัวเองแบบเราไหม
ทำยังไงเมื่อเรารู้สึกผิดไม่หาย
ใครเคยรู้สึกผิดถึงการสูญเสียบุคคลในครอบครัวบ้าง เราเกริ่นก่อนว่าตาเราก็ไม่ได้แข็งแรง ตอนที่เสียคือตาอายุ 81 ย่าง 82 แล้วตาเราป่วยมีโรคประจำตัว ป่วยมานานแต่ช่วยเหลือตัวเองได้
จนมาวันนึงที่ตาป่วยจนเดินไม่ได้ ปกติเราไม่ได้นอนที่บ้าน แต่ตอนเย็นเลิกงานเราจะเข้าบ้านไปหาตาทุกวัน ไปคุย ไปพาแกอาบน้ำ ไปหาข้าวให้แกกิน
จนตาเราเริ่มเป็นแผลกดทับเพราะนอนติดเตียง (ปกติตาเป็นเบาหวานด้วย) เราเห็นดูแผลจะไม่ดี จึงตัดสินใจโทรเรียกรถพยาบาลมารับตาไปรพ. แต่สิ่งที่แปลกคือ พอตาเข้ารพ. ตาไม่ยอมคุยกับเราอีกเลย เราไม่สามารถเฝ้าตาได้ตลอดเพราะต้องทำงานด้วย ผ่านไป 1 คืน จนอีกวันเราเข้าไปหาตาที่รพ. ภาพที่เห็นตรงหน้าคือตาโดนสวนสายยางทางจมูกสวนสายฉี่ และเป็นแผลใหญ่ขึ้นมาก ตาไม่ยอมพูดอะไรกับเราเหมือนเดิม คืนแรกที่อยู่กับตาคือเห็นเลยว่าแกทรมาน และที่บาดใจสุดๆคือพยาบาลมาดูดสะเหลดที่คอตา สายตาของตาที่มองหน้าเราตอนนั้น คือสายตาของคนอ้อนวอน เหมือนเราปล่อยให้พยาบาลทำกับตาแบบนี้ได้ยังไง ตอนนั้นเราน้ำตาไหล พยายามหันหน้าหนีเพราะไม่อยากให้ตาเห็นว่าเราร้องไห้ จนผ่านไป ตาเรานอนอยู่รพ.ผ่านไป 3-4 วัน หมอเริ่มพูดเรื่องการกลับบ้าน แต่เราไม่ยอมพาตากลับ เพราะช่วงเวลาที่ตาอยู่รพ.คือแผลดีขึ้น แต่น้ำตาลตาสูง 2-3 ร้อยทุกวัน เราเลือกที่จะให้ตานอนอยู่รพ.ต่อ ลึกๆเรารู้ว่าตาทรมานมาก ที่ต้องนอนอยู่รพ. พอเวลาผ่านไป ตาเราเริ่มแขนบวม ขาบวมตัวบวม เราถามทางพยาบาลว่าทำไมถึงบวม พยาบาลตอบไม่รู้ และตาไม่คุยกับเราเลย มีพูดแต่พูดอะไรไม่รู้เราฟังไม่รู้เรื่องเลยสักคำ เราไม่รู้ว่ามันเป็นผลมาจากที่น้ำตาลตาสูงหรืออะไร เวลาผ่านไปอาทิตย์นึงก็แล้ว 2-3 อาทิตย์ก็แล้วตาเราอาการทรุดลงทุกวัน ไม่คุย ไม่ค่อยตื่น เราไปเจอตาคือตานอนหลับอย่างเดียว แขนบวมไม่ยุบ คุยอะไรด้วยไม่รู้เรื่อง และในวันก่อนเราจะเสียตาไป ทางรพ.ได้โทรเข้ามาแจ้งให้เข้าไปเซ็นเอกสาร นาทีนั้นเราพูดกับทุกคนในครอบครัวว่าเราไม่อยากเซ็น เราไม่อยากยุ่ง เพราะเรากลัว ไม่รู้เซ็นไปแล้วจะเป็นยังไง แต่หมอก็ได้เรียกไปคุยชี้แจงถึงการเซ็นเอกสาร ผลสุดท้ายคือเราต้องเซ็น และพอเราเซ็นได้คืนเดียว เช้าวันรุ่งขึ้นเราสูญเสียตาไปตลอดกาล เราไม่ได้อยู่กับตาในนาทีนั้น เราไม่รู้ทำไมตาถึงตาย เราไปไม่ทันที่จะบอกลาตาด้วยซ้ำ หลังจากเวลาผ่านไปตอนนี้ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว เรายังตั้งคำถามกับตัวเองทุกครั้งที่นึกถึง ถ้าในวันนั้นเราไม่เรียกรพ.ล่ะ ตาจะยังอยู่กับเราไหม ถ้าในวันนั้นเราไม่เซ็นชื่อล่ะ ตาจะยังอยู่กับเราไหม เราโทษตัวเองว่าเราเป็นคนพาตาไปตายหรือเปล่า ทั้งๆที่ตอนแรกเราตั้งใจจะพาตากลับบ้านแล้ว แต่เราก็ไม่นึกว่าเราต้องพาตากลับบ้านในร่างที่ไม่มีลมหายใจอีกต่อไปแล้ว มีใครเคยโทษตัวเองแบบเราไหม