สวัดดีครับผมเป็นเด็กน้อยอายุ14ธรรมดาๆคนนึงพวกพี่เคยเศร้าหรือน้อยใจกับเรื่องอะไรในวัยมัธยมบ้างไหมครับ กระทู้นี้ผมแค่อยากจะระบายในสิ่งที่อึดอัดในใจเท่านั้นผมไม่มีใครให้ปรึกษาเลยแล้วก็ไม่ต้องมีดราม่านะครับผม
ในวัยมัธยมหลายๆคนก็อาจจะมีกลุ่มเพื่อนกันใช่ไหมครับเช่นกันครับผมก็มีในโรงเรียนเนี่ยผมก็อยู่กับเพื่อนปกติเลยแต่เวลาที่เพื่อนไปเที่ยวหรือไปไหนกันผมจะเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้ไปเพราะอะไรรู้ไหมคะรับเพราะบ้านผมไม่ได้มีเงินขนาดนั้นครับผมต้องบอกเลยว่าบ้านผมอยู่ในถานะกลางไปทางจนปม่ผมเงินเดือน45,000บาทมันอาจจะดูเยอะใช่ไหมครับแต่แม่ผมต้องเลี้ยงผมพี่ชาย,น้องสาวและยายแม่ผมหย่ากับพ่อตัเงแต่ผมสามขวบแต่แม่ผมก็มีพ่อเลี้ยงก็ทำให้ดีขึ้นมานิดนึงผมได้เงอนไปโรงเรียนสัปดาห์ละ500บาทผมจ่ายค่าเน็ตโทรศัพท์เองเดือนละ300+พวกคุณก็อาจจะสงสัยใช่ไหมว่าเงินผมกายไปไหนเนี่ยแหละครับปัญหาที่สองผมก็ไม่ได้เป็นพ่อพระแม่พระหรอกครับแต่ผมโดนไถตังแหละครับต้องบอกเลยนะครับผมเป็นคนใจดีมากๆแล้วก็เฟลนลี่ด้วยทำให้คนไม่เกรงใจผมสักเท่าไหร่ผมโดนเกือบทุกวันแหละครับบ้างวัน20บ้าง50บ้าง70-80บ้างผมทำไรได้ละครับเพราะตัวมันใหญ่มันเล่นกล้ามผมหนักแค่37เองมันแย่งข้าวผมกินด้วยซ้ำมันเดินมาแล้วก็จกข้าวไปเลยจกแบบจกนะครับไม่ได้ใช้ช้อนส้อมแล้วก็เหลือข้าวให้ผมครึ่งนึงพร้อมกับน้ำแข็งเปล่า(ที่น้ำเคยเต็มแก้ว)ผมโดนอย่างงี้ตั้งแต่ม.1จนตอนนี้ผมก็ยังโดนเอาละกลับมาที่ปัญหาแรกกันต่อผมรู้สึกเศร้าทุกครั้งดลยที่เพื่อนบเานว่าทำไมไม่ไปวะเพื่อนเค้าไปกันหมดคำพูดนี้มันแทงใจดำผมมาโดยตลอดตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยบอกว่าผมนับครั้งได้เลยวันที่กับบ้านเย็น(17:00)ที่ผมไม่กล้าขอแม่ผมเพราะผมรู้ครับว่าแม่ผมเหนื่อยลำบากตอนผม4ขวบผมเห็นแม่นั่งร้องไห้ในห้องเงินจะจ้างค่าไฟค่าน้ำยังไม่มีเลยแถมพี่ชายผมก็ชอบถลุงเงินแม่ผมไปครั้งนึงอย่างต่ำต้อง1000ทุกครั้งที่เจอแบบนี้ผมน้อยใจสุดๆเลยไปนั่งร้องไห้คนเดียวแม้แต่ในวันเกิดผมดพื่อนผมคนนึงเกิดก่อนหน้าผมประมาณ4-5เพื่อนผมคนนั้นในกลุ่มมีเพื่อนๆ(คนในกลุ่ม)ซื้อเค้กมาให้ผมก็ร่วมยินดีแต่พอถึงวันเกิดผมทุกคนแค่เดินผ่านมาแฮปปี้เบิร์ธเดย์แบบลวกๆแล้วก็ผ่านไป1วันผมก็ได้คิดอยู่ในใจจะเซอร์ไพร์ตอนไหนน่าวันแล้ววันเล่าก็ไม่มีอะไรเลยผมรู้สึกโครตน้อยใจได้แต่คิดว่าผมไม่ใบ่เพื่อนมันหรอหรืออะไรไม่ได้อะไรเลยแล้วก็ผมเป็นคนในองค์กรสารวัตรนักเรียนรุ่นพี่บอกว่าในวันเกิดแต่ละคนจะซื้อเค้กแล้วก็อวยพรให้แต่ในวันที่ผมฝึกรุ่นน้องกลับไม่มีอะไรเลยพวกพี่ว่ามันน่าน้อยใจไหมครับแน่นอนครับทำงานสารวัตรที่จะต้องไล่คนลงจากตึกในวันที่มีกิจกรรมโบกรถมันจะไม่แปลกเลยที่จะมีคนไม่ชอบผมโดนหลายๆคนบ่นว่า"โบกทำไมโบกให้ติดไม่ต้องโบกหรอก แค่นี้กูก็ทำได้"ผมโครตเสียวจกับหลายๆคนที่พูดแบบนี้ใส่ผมผมฝึก1ปีการศึกษาเลยผต้องโดนทำโทษโดยฝึกอย่างเหน็ดเหนื่อยเพื่อมาโดนคนด่าให้ลาออกมันก็น่าเศร้านะครับ แถมรุ่นน้องบ้างคนยังไม่เคารพผมเพื่อนผมก็ด้วยจู่ก็มาหยิบบัตรนักเรียนไป(เอาไว้ใช้จ่าย)โดนที่ไม่ได้พูด(รู้จักมันได้แค่2สัปดาห์)มันพูดเหมือนผมเป็นเพื่อนการโดนเพื่อนเหยียดใส่ว่าจนโชคดีที่ผมเรียนเก่งครับเลยไม่ต้องไปอยู่ในสังคมแย่ๆพักหลังมานี้ผมคิดซึมเศร้ามากแยากจะฆตต.แต่ก็คิดแค่นั้นแหละครับจนกว่าจะถึงวันๆนึงที่ทนไม่ไหวเรื่องร่าวของผมก็อาจจะมีเท่านี้แหละครับนี้เป็นครั้วแรกในการเขียนกระทู้ของผมอาจจะงงๆหรือแปลกๆบ้างมนบางจุดสามารถบอกหรือวิธีแก้ปัญหาให้ผมก็ได้นะครับ
ชีวิตวัยมัธยมของพี่ๆ,น้าๆเป็นยังไงหรอครับ
สวัดดีครับผมเป็นเด็กน้อยอายุ14ธรรมดาๆคนนึงพวกพี่เคยเศร้าหรือน้อยใจกับเรื่องอะไรในวัยมัธยมบ้างไหมครับ กระทู้นี้ผมแค่อยากจะระบายในสิ่งที่อึดอัดในใจเท่านั้นผมไม่มีใครให้ปรึกษาเลยแล้วก็ไม่ต้องมีดราม่านะครับผมในวัยมัธยมหลายๆคนก็อาจจะมีกลุ่มเพื่อนกันใช่ไหมครับเช่นกันครับผมก็มีในโรงเรียนเนี่ยผมก็อยู่กับเพื่อนปกติเลยแต่เวลาที่เพื่อนไปเที่ยวหรือไปไหนกันผมจะเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้ไปเพราะอะไรรู้ไหมคะรับเพราะบ้านผมไม่ได้มีเงินขนาดนั้นครับผมต้องบอกเลยว่าบ้านผมอยู่ในถานะกลางไปทางจนปม่ผมเงินเดือน45,000บาทมันอาจจะดูเยอะใช่ไหมครับแต่แม่ผมต้องเลี้ยงผมพี่ชาย,น้องสาวและยายแม่ผมหย่ากับพ่อตัเงแต่ผมสามขวบแต่แม่ผมก็มีพ่อเลี้ยงก็ทำให้ดีขึ้นมานิดนึงผมได้เงอนไปโรงเรียนสัปดาห์ละ500บาทผมจ่ายค่าเน็ตโทรศัพท์เองเดือนละ300+พวกคุณก็อาจจะสงสัยใช่ไหมว่าเงินผมกายไปไหนเนี่ยแหละครับปัญหาที่สองผมก็ไม่ได้เป็นพ่อพระแม่พระหรอกครับแต่ผมโดนไถตังแหละครับต้องบอกเลยนะครับผมเป็นคนใจดีมากๆแล้วก็เฟลนลี่ด้วยทำให้คนไม่เกรงใจผมสักเท่าไหร่ผมโดนเกือบทุกวันแหละครับบ้างวัน20บ้าง50บ้าง70-80บ้างผมทำไรได้ละครับเพราะตัวมันใหญ่มันเล่นกล้ามผมหนักแค่37เองมันแย่งข้าวผมกินด้วยซ้ำมันเดินมาแล้วก็จกข้าวไปเลยจกแบบจกนะครับไม่ได้ใช้ช้อนส้อมแล้วก็เหลือข้าวให้ผมครึ่งนึงพร้อมกับน้ำแข็งเปล่า(ที่น้ำเคยเต็มแก้ว)ผมโดนอย่างงี้ตั้งแต่ม.1จนตอนนี้ผมก็ยังโดนเอาละกลับมาที่ปัญหาแรกกันต่อผมรู้สึกเศร้าทุกครั้งดลยที่เพื่อนบเานว่าทำไมไม่ไปวะเพื่อนเค้าไปกันหมดคำพูดนี้มันแทงใจดำผมมาโดยตลอดตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยบอกว่าผมนับครั้งได้เลยวันที่กับบ้านเย็น(17:00)ที่ผมไม่กล้าขอแม่ผมเพราะผมรู้ครับว่าแม่ผมเหนื่อยลำบากตอนผม4ขวบผมเห็นแม่นั่งร้องไห้ในห้องเงินจะจ้างค่าไฟค่าน้ำยังไม่มีเลยแถมพี่ชายผมก็ชอบถลุงเงินแม่ผมไปครั้งนึงอย่างต่ำต้อง1000ทุกครั้งที่เจอแบบนี้ผมน้อยใจสุดๆเลยไปนั่งร้องไห้คนเดียวแม้แต่ในวันเกิดผมดพื่อนผมคนนึงเกิดก่อนหน้าผมประมาณ4-5เพื่อนผมคนนั้นในกลุ่มมีเพื่อนๆ(คนในกลุ่ม)ซื้อเค้กมาให้ผมก็ร่วมยินดีแต่พอถึงวันเกิดผมทุกคนแค่เดินผ่านมาแฮปปี้เบิร์ธเดย์แบบลวกๆแล้วก็ผ่านไป1วันผมก็ได้คิดอยู่ในใจจะเซอร์ไพร์ตอนไหนน่าวันแล้ววันเล่าก็ไม่มีอะไรเลยผมรู้สึกโครตน้อยใจได้แต่คิดว่าผมไม่ใบ่เพื่อนมันหรอหรืออะไรไม่ได้อะไรเลยแล้วก็ผมเป็นคนในองค์กรสารวัตรนักเรียนรุ่นพี่บอกว่าในวันเกิดแต่ละคนจะซื้อเค้กแล้วก็อวยพรให้แต่ในวันที่ผมฝึกรุ่นน้องกลับไม่มีอะไรเลยพวกพี่ว่ามันน่าน้อยใจไหมครับแน่นอนครับทำงานสารวัตรที่จะต้องไล่คนลงจากตึกในวันที่มีกิจกรรมโบกรถมันจะไม่แปลกเลยที่จะมีคนไม่ชอบผมโดนหลายๆคนบ่นว่า"โบกทำไมโบกให้ติดไม่ต้องโบกหรอก แค่นี้กูก็ทำได้"ผมโครตเสียวจกับหลายๆคนที่พูดแบบนี้ใส่ผมผมฝึก1ปีการศึกษาเลยผต้องโดนทำโทษโดยฝึกอย่างเหน็ดเหนื่อยเพื่อมาโดนคนด่าให้ลาออกมันก็น่าเศร้านะครับ แถมรุ่นน้องบ้างคนยังไม่เคารพผมเพื่อนผมก็ด้วยจู่ก็มาหยิบบัตรนักเรียนไป(เอาไว้ใช้จ่าย)โดนที่ไม่ได้พูด(รู้จักมันได้แค่2สัปดาห์)มันพูดเหมือนผมเป็นเพื่อนการโดนเพื่อนเหยียดใส่ว่าจนโชคดีที่ผมเรียนเก่งครับเลยไม่ต้องไปอยู่ในสังคมแย่ๆพักหลังมานี้ผมคิดซึมเศร้ามากแยากจะฆตต.แต่ก็คิดแค่นั้นแหละครับจนกว่าจะถึงวันๆนึงที่ทนไม่ไหวเรื่องร่าวของผมก็อาจจะมีเท่านี้แหละครับนี้เป็นครั้วแรกในการเขียนกระทู้ของผมอาจจะงงๆหรือแปลกๆบ้างมนบางจุดสามารถบอกหรือวิธีแก้ปัญหาให้ผมก็ได้นะครับ