ช่วงก่อนจบมหาลัย เราได้ไปฝึกงานที่นึง เราไปกับเพื่อนของเรา3คนรวมเราด้วย
มันจะมีเพื่อนสนิทเรา กับเพื่อนร่วมสาขามาฝึกด้วย ตอนแรกที่เข้ามาก็ดีๆนี่แหละ ไม่มีปัญหาอะไร พอเวลาผ่านไปเราเริ่มรู้นิสัยของแต่ละคนแล้วด้วย อย่างแบบอะไรที่ไม่ควรเอามาเป็นประเด็นก็เอามา เช่น เรื่องการนั่งรถ ตอนนั้นเราเองก็ไม่รู้แบบไม่รู้จริงๆนะว่าอย่าไปนั่งข้างใน ตอนนั้นเขาไม่ได้พูด ไม่ได้บอกอะไรเรา แต่เขากลับไปบอกเพื่อนเราทั้งสองว่าให้บอกเราว่า อย่าตีตัวเสมอนาย ตอนนั้นเพื่อนมาบอกเราแบบนั้น แล้วต่อความยาวมากๆ นี่ก็เลยบอกเพื่อนว่า ทำไมต้องบอกยาวๆ บอกแค่ว่าอย่านั่งพอแล้วมั้งทำไมต้องว่ากันด้วย แล้วตอนนั้นเพื่อนอ่ะบอกว่า นี่บอกตามที่พี่ๆเขาบอกมา ไม่เห็นได้ด่าว่าอะไรเลยนะ ตอนนั้นมันเป็นการพิมพ์แชทเข้ามา เราไม่รู้เลยว่าการพิมพ์ของเพื่อนมันเป็นเจตนาแบบไหน
แล้วพอกลับมาคุยกับเพื่อน เพื่อนก็บอกเราอย่างนั้นอย่างนี้แหละ บอก ถ้าผิดกูไม่เข้าข้าง มองตามความเป็นจริง
ตอนนั้นเพื่อนๆก็ต่างคนต่างพาบอกว่าเราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เขาว่าเรานู่นนี่นั่นเยอะมาก ตอนนั้นเราเองก็กังวลมากๆ เราก็ได้แต่คิดว่าเราทำอะไรผิดวะ บางทีเรื่องเล็กๆน้อยๆมากๆแทบไม่น่าจะเอามาเป็นปัญหา ตอนนั้นเจออะไร เราเองไม่กล้าที่จะโต้ตอบเพียงเพราะว่ากลัวฝึกงานไม่ผ่าน กลัวมีผลกระทบกับเกรด เรียนจบ เราคิดมาก จนเกือบเป็นซึมเศร้า แล้วตอนนั้นเพื่อนอีกคนมันดูสีหน้าเราออกมันบอกว่า ถ้าเราคิดมากอยู่แบบนี้ คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ ต่อไปจะทำงานที่ไหนไม่ได้ เรานี่แบบงงเลย เราก็เอ้า อยู่ๆมาพูดแบบนี้ เราก็ต้องคิดมากดิ แต่เพื่อนสนิทเราบอกว่า มันจะเข้ากับคนได้ไหม
หลังจากที่เรารู้เรื่องจากที่เพื่อนบอกมา ตอนนั้นเราก็เริ่มแพนิคละ เราจะเจอเขาพูดอะไรอีกมั้ย แล้วเราจะโดนอะไรอีกมั้ย เราไม่อยากนึกถึงเลย เราไม่อยากตื่นไปฝึกงาน เราก็ท่องทุกวันว่าเมื่อไหร่จะฝึกเสร็จ
แล้วอีกเรื่องนึงก็คือ เราอยู่กับเพื่อนอีกคน ส่วนเพื่อนสนิทไปช่วยงานอีกส่วน ตอนนั้นเราก็นั่งทำงานอยู่ของเรานี่แหละแต่เพื่อนอีกคนเห็นว่าเราทำผิด ตอนนั้นมันพูดเสียงดังแบบทำให้เราดูแย่ในสายตาคนอื่นอีก ตอนนั้นอ่ะพี่เขามอบหมายงานให้เราทำส่วนนี้ แต่เพื่อนคนนี้กลับบอกว่า เดี๋ยวฉันทำเอง ไม่ต้องยุ่ง !
ความรู้สึกตอนนั้นแย่มากๆ กับเพื่อนสนิทเรา บางทีเรายังรู้สึกแย่กับคำพูดเพื่อนเลย แค่เพื่อนอีกคนพูดกับเราแบบนั้นเราว่าแย่แล้ว แต่เพื่อนสนิทกับมาพูดกับเราแบบนั้น เราก็ยิ่งแย่
ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้างคะ
จำไม่ลืม!! เกือบสูญเสียความเป็นตัวเอง เพียงเพราะสังคมฝึกงาน
มันจะมีเพื่อนสนิทเรา กับเพื่อนร่วมสาขามาฝึกด้วย ตอนแรกที่เข้ามาก็ดีๆนี่แหละ ไม่มีปัญหาอะไร พอเวลาผ่านไปเราเริ่มรู้นิสัยของแต่ละคนแล้วด้วย อย่างแบบอะไรที่ไม่ควรเอามาเป็นประเด็นก็เอามา เช่น เรื่องการนั่งรถ ตอนนั้นเราเองก็ไม่รู้แบบไม่รู้จริงๆนะว่าอย่าไปนั่งข้างใน ตอนนั้นเขาไม่ได้พูด ไม่ได้บอกอะไรเรา แต่เขากลับไปบอกเพื่อนเราทั้งสองว่าให้บอกเราว่า อย่าตีตัวเสมอนาย ตอนนั้นเพื่อนมาบอกเราแบบนั้น แล้วต่อความยาวมากๆ นี่ก็เลยบอกเพื่อนว่า ทำไมต้องบอกยาวๆ บอกแค่ว่าอย่านั่งพอแล้วมั้งทำไมต้องว่ากันด้วย แล้วตอนนั้นเพื่อนอ่ะบอกว่า นี่บอกตามที่พี่ๆเขาบอกมา ไม่เห็นได้ด่าว่าอะไรเลยนะ ตอนนั้นมันเป็นการพิมพ์แชทเข้ามา เราไม่รู้เลยว่าการพิมพ์ของเพื่อนมันเป็นเจตนาแบบไหน
แล้วพอกลับมาคุยกับเพื่อน เพื่อนก็บอกเราอย่างนั้นอย่างนี้แหละ บอก ถ้าผิดกูไม่เข้าข้าง มองตามความเป็นจริง
ตอนนั้นเพื่อนๆก็ต่างคนต่างพาบอกว่าเราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เขาว่าเรานู่นนี่นั่นเยอะมาก ตอนนั้นเราเองก็กังวลมากๆ เราก็ได้แต่คิดว่าเราทำอะไรผิดวะ บางทีเรื่องเล็กๆน้อยๆมากๆแทบไม่น่าจะเอามาเป็นปัญหา ตอนนั้นเจออะไร เราเองไม่กล้าที่จะโต้ตอบเพียงเพราะว่ากลัวฝึกงานไม่ผ่าน กลัวมีผลกระทบกับเกรด เรียนจบ เราคิดมาก จนเกือบเป็นซึมเศร้า แล้วตอนนั้นเพื่อนอีกคนมันดูสีหน้าเราออกมันบอกว่า ถ้าเราคิดมากอยู่แบบนี้ คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ ต่อไปจะทำงานที่ไหนไม่ได้ เรานี่แบบงงเลย เราก็เอ้า อยู่ๆมาพูดแบบนี้ เราก็ต้องคิดมากดิ แต่เพื่อนสนิทเราบอกว่า มันจะเข้ากับคนได้ไหม
หลังจากที่เรารู้เรื่องจากที่เพื่อนบอกมา ตอนนั้นเราก็เริ่มแพนิคละ เราจะเจอเขาพูดอะไรอีกมั้ย แล้วเราจะโดนอะไรอีกมั้ย เราไม่อยากนึกถึงเลย เราไม่อยากตื่นไปฝึกงาน เราก็ท่องทุกวันว่าเมื่อไหร่จะฝึกเสร็จ
แล้วอีกเรื่องนึงก็คือ เราอยู่กับเพื่อนอีกคน ส่วนเพื่อนสนิทไปช่วยงานอีกส่วน ตอนนั้นเราก็นั่งทำงานอยู่ของเรานี่แหละแต่เพื่อนอีกคนเห็นว่าเราทำผิด ตอนนั้นมันพูดเสียงดังแบบทำให้เราดูแย่ในสายตาคนอื่นอีก ตอนนั้นอ่ะพี่เขามอบหมายงานให้เราทำส่วนนี้ แต่เพื่อนคนนี้กลับบอกว่า เดี๋ยวฉันทำเอง ไม่ต้องยุ่ง !
ความรู้สึกตอนนั้นแย่มากๆ กับเพื่อนสนิทเรา บางทีเรายังรู้สึกแย่กับคำพูดเพื่อนเลย แค่เพื่อนอีกคนพูดกับเราแบบนั้นเราว่าแย่แล้ว แต่เพื่อนสนิทกับมาพูดกับเราแบบนั้น เราก็ยิ่งแย่
ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้างคะ