สวัสดีค่ะ เราอายุ23เเล้ว เราหวังว่านี่จะเป็นบทความสุดท้ายที่เราจะลงบนกระทู้ เพราะนี่น่าจะเป็นปมสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่ในชีวิตของเรา เเล้ววันนี้เราก็ตัดสินใจเเล้วว่าเราอยากเริ่มต้นใหม่ที่จะรักตัวเองจริงๆ ถึงยังจะมีความกลัวอยู่บ้าง เเต่เราทนไม่ไหวที่จะเก็บปมนี้ไว้ เเละอยากพังมันเพื่อที่จะมีความสุขเเล้ว เราอยู่ในครอบครัวที่พ่อเเม่หวงเรามาก เเต่ความหวงของเค้า มันกลายเป็นการลดทอนคุณค่าในตัวเราเเทน เช่น เค้ามักจะคิดเเละตัดสินใจเเทนเราเสมอ เพราะมักจะคิดว่าเราทำสิ่งต่างๆได้ไม่ดี ทั้งๆที่เราก็มีดีมีความสามารถมากมาย พอถึงเวลาจัดการด้วยตัวเองเราก็ทำได้ เเม้เค้าจะไม่เคยให้กำลังใจหรือไม่เคยเชื่อว่าเราจะทำได้เลย หรือเเม้กระทั่ง การที่เราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองดีพอเลย เพราะตั้งเเต่เด็กเราเป็นคนนึงทีโดนเปรียบเทียบกับคนอื่น เราเป็นคนมีความสามารถทางด้านศิลปะ เเต่พ่อเเม่ของเราให้ความสนใจในด้านวิชาการมากกว่า เเละก็ยังมีค่านิยมเเบบหัวโบราณ ทำให้ทุกคำพูดทุกการกระทำของเค้า มักจะลงที่เราว่าไม่สำคัญ ไม่มีความสามารถ สิ่งที่เราเป็นมันไม่ดีพอสำหรับใครเลย รวมถึงการให้อิสระ เสรีภาพ ทั้งตัวตนเเละชีวิตของเรา เรามักจะรู้สึกกลัวอยู่เสมอทุกครั้งที่จะออกจากบ้านด้วยตัวเอง เราออกจากบ้านเองได้ ซึ่งเป็นสิ่งนึงที่เราภูมิใจเเละไม่เคยคิดว่าจะทำได้ เเต่ก่อนที่จะออกเรามักจะกลัวว่าจะบอกพ่อเเม่ยังไงดี กลัวว่าตัวเองจะเป็นลูกที่ไม่ดี เเละรู้สึกว่าการออกจากบ้านเองเหมือนเป็นความผิดทั้งๆที่มันไม่ใช่ เพราะทุกครั้งที่เราจะออก ต้องมีการพูดดักพูดว่าอยู่เสมอ เรารู้สึกเหมือนโดนไล่ให้ไปตายทุกครั้งที่เค้าพูด ทั้งๆที่นี่คือชีวิตของมนุษย์ เรามีสังคมที่ต้องออกไปเจอ เเค่เราไม่กินเหล้า ไม่เข้าผับ ไม่ไปที่อโคจรนั่นก็ดีมากๆเเล้ว เเละรวมถึงเรื่องการหางานประจำ ซึ่งเรื่องนี้เราพอเข้าใจได้ เพราะ พ่อเเม่ก็มีความเป็นหวงเพราะเรื่องความมั่นคงในชีวิต เราเลยตัดสินใจหางาน เพราะกลัวว่าพ่อเเม่จะคิดว่าเราเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง คิดว่าเป็นหนทางที่ดีที่สุดที่จะไม่มีปัญหากับพ่อเเม่ เเต่ท้ายที่สุดเราคิดผิด เพราะการที่เราเป็นเเบบนี้คือเราทำเพื่อพ่อเเม่ ไม่ใช่ความต้องการของตัวเอง ไม่ใช่เพื่อตัวเองเลย เราเอาคุณค่าเเละพรสวรรค์ของตัวเอง ไปให้คนอื่นย้ำยี ไปเป็นตัวเลือกที่ไม่มีวันได้รับเลือก หรือได้งานทั้งๆที่พรสวรรค์เรามีไว้เพื่ออย่างอื่นเเละทำได้ดีมากกว่าที่จะต้องรอโอกาสอยู่เเบบนี้ เราเสียเวลาหางานเป็นปีเป็นเดือน หลงทางจนกลายเป็นว่าได้งานที่เอารัดเอาเปรียบมากๆเหมือนตกนรกทั้งเป็น (เป็นบอที่ประหลาดมาก ไม่ให้หยุดทำงานในวันณขัตฤกติ์ ไม่มีโอที ไม่มีสัญญา ไม่มีสวัสดิการใดๆ ไม่มีwork life balance เเต่ตอนนั้นก็ยังยอมทำ เหตุผลเพราะอยากดูดีขึ้นในสายตาพ่อเเม่ ในที่สุดทำได้เเค่1เดือนกว่า เพราะนรกมากๆจนอยู่ไม่ไหว)
จนในที่สุดเรามาค้นพบทางที่ใช้กับการทำติ้กต้อก(ซึ่งจริงๆทำอยู่เเล้ว เเต่คอนเทนต์ด้านศิลปะของเราได้รับความสนใจมากๆ เเละต่อยอดทำเงินด้านอื่นๆได้) เราเลยค้นพบทางสว่างของเรา เราได้ค้นพบเเล้วว่าที่ผ่านมาเราหลงทางอยู่ในวังวนความต้องการของคนอื่น โดยเฉพาะของพ่อเเม่ เค้ามักจะสอนให้เรารักตัวเองนะ เเต่ภาพที่เราย้อนกลับมามอง มันคือการรักตัวเองในพื้นที่ของเขา เเต่ไม่ใช่ในพื้นที่ของเราเลย ทั้งคำพูดเเละค่านิยมของเค้า มันไม่ได้ทำให้เราหยุดรักเค้านะ เเต่มันทำให้เราหยุดรักตัวเอง เค้าทอดทิ้งคุณค่าของเรา เเล้วตัวเราเองก็ดันยอมลดคุณค่าของตัวเอง เพราะเข้าใจว่าเค้าคือครอบครัว เข้าใจในความเป็นห่วง เเละมักจะโทษตัวเองอยู่เสมอ ซึ่งวันนี้เราตัดสินใจเเล้วว่าจะหยุด เเละพังปมที่ไม่เห็นคุณค่าที่เเท้จริงของตัวเองเเล้ว เราจะมีอิสระในทุกพื้นที่ของตัวเอง เราไม่รู้ว่าคนที่อ่านสิ่งที่เราเขียนจะรู้สึกอย่างไร พวกคุณสามารถเเนะนำเพิ่มเติมได้(ด้วยคำสุภาพ) เเต่ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของทุกคนค่ะ