เราอายุ19เเล้ว พ่อเเม่เราตัวเล็กทั้งคู่ เเต่เราก็ตัวเล็กกว่าพวกเค้า 
เราเครียดมากๆ ที่เราหยุดสูงเเล้ว เราไม่อยากโทษการเลี้ยงดูของพ่อเเม่ 
หรืออะไรเลยเราควรรู้ตัวเองเเละควรพยายามกินนมมากกว่านี้เมื่อตอนเด็กๆ 
เราจำได้ว่าเราเป็นคนไม่ชอบกินอะไรเลยเเละตัวเล็กมากๆ เราอยู่กับยาย 
เราหน้าตาดีระดับนึงเลย มีเเต่คนบอกว่าถ้าสูงโอกาสหางานคงเยอะกว่านี้เพราะตอนนี้ก็หน้าตาดีอยู่เเล้ว
เราใฝ่ฝันว่าอยากทำงานในวงการ เเต่ตอนนี้มันคงเเค่ฝัน
เรารู้ว่าคุณค่าของคนไม่ได้อยู่ที่รูปลักษณ์ เเต่เราก็อยากสวยเพื่อโอกาส เพื่อความมั่นใจของเรา
ถ้าเราอ้วนคงลดน้ำหนักได้ ถ้าเราไม่สวยคงศัลได้ เเต่นี้มันทำอะไรไม่ได้ เเค่พยายามออกกำลังกาย เสริมบุคลิก

ล่าสุด เราโดนพ่อของเเฟนเราทักว่า ให้เราสูงกว่านี้ ตอนนี้ดูตัวเล็ก เวลาพาออกงานอะไรจะได้ดูดี
เเต่พ่อเเฟนเราเค้าก็นิสัยน่ารัก เเละเอ็นดูเราดีนะคะ เเต่ไม่ได้มองเราทัดเทียมสมกับเเฟนเรา
จากคำพูดทำนองว่าเเฟนเราคงหาได้ดี เเละสวยกว่าเราประมาณนี้ที่เรารู้สึกตอนเค้าพูด เพราะเเฟนเก่าของเเฟนเราเค้าก็สวยดูดีกันทุกคน 
ตอนเค้าพูดเราเจ็บจี๊ดมากๆ เพราะเเม่เรายังไม่พูดกับเราเเบบนี้ เราคิดว่าลูกสะใภ้ที่perfectคงไม่ใช่เรา เเต่เราก็เข้าใจได้ 
ตั้งเเต่เค้าทักเราเเบบนั้นเราก็ไม่ค่อยมีความมั่นใจขึ้นมาเลย จากที่เราภูมิใจในรูปลักษณ์ของเราในระดับนึงเเเเล้ว
เเต่ตอนนี้เรามาคิดลบ ไม่เห็นคุณค่าในรูปลักษณ์ตัวเองอีกเเล้ว  

เราควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ
หรือใครมีวิธีเพิ่มความมั่นใจให้มั่นคงไปตลอดไปหน่อยค่ะ 
เรากลัวมันจะเป็นปมของเราไป